حداقل بازده – دستمزد حداقلی استعماری در صنایع شیلات ساموا - بخش ششم

تاریخچه دستمزد ها در ساموای آمریکا
صنعت تولید کنسرو ماهی در طول تاریخ همواره از تهدید به ترک منطقه ساموا را با خود داشته است. در 1956 اولین تولیدکنندگان این عرصه کنگره ایالات متحده را مجبور کردند به بحث استثنا کردن ساموای آمریکا از الزامات و مقررات دستمزد و شرایط کار مصرح در قانون حمایت عادلانه از کارگران 1938 دست زند. در ماه مارس 1956 در مقابل یک کمیسیون کنگره سه تن از نمایندگان منطقه از جمله نوه سلطان سابق ساموا، فایلیپو آلایلیمو، که حالا کارمند واحد مهندسی ارتش بود، شهادت دادند که حقوق حداقل یک دلار درساعت برای حفظ استاندارد زندگی کارگران ضرور و برای تامین نیروی کار در ساموا مناسب است. اما نمایندگان تحت الحمایه کمک مالی کمپانی محصولات دریایی فن کمپ فشار را بالا بردند و تهدید کردند که در صورت تصویب دستمزد ساعتی یک دلار این کمپانی به عملیات خود در ساموای آمریکا خاتمه داده و این جزایر را ترک خواهد کرد. به عنوان تنها کمپانی عملیاتی در جزیره که با ضرر مالی کار می کرد، فن کمپ سیصد زن را در کارگاه بسته بندی ماهی تون خود در ساموا در استخدام داشت.

تهدید کمپانی تولید تون به امکان تعطیل کار و خروج از جزیره باعث نگرانی شدید در کنگره شد و نمایندگان رهبران محلی و بومیان ساموا نیز از طریق نمایندگان کنگره بیانیه ای صادر کردند و مراتب نگرانی خود و اثرات اقتصادی منفی خروج تنها منبع عمده درآمد ساکنین جزایر بر زندگی در ساموا را به اطلاع انها رساندند و خواستار استثنای مجمع الجزایر ساموا از قانون کار فدرال شدند.

در یک کمیته سنا برای بررسی حق کار و تأمین اجتماعی در همان سال ویلیام مور مدیر اجرائی کمپانی تولیدات غذای دریایی فن کمپ شهادت داد که دستمزد یک دلار در ساعت برای کارگران این شرکت در ساموا که در صورت تصویب قانون الزامی خواهد شد، غیرمنطقی و غیرضرور است و بی شک تاثیر خانمان برانداز بر ساختار اقتصادی و اجتماعی جزایر ساموا خواهد داشت. فن کمپ بر این باور نیست که ساکنین ساموای آمریکا باید به اندازه شهروندان آمریکایی مستقر در ایالات پنجاه گانه دستمزد دریافت کنند. وی برای استدلال خود از تفاوت کارگران ساموا با بقیه آمریکا سخن گفت و کارایی کمتر آنان را به علت مرطوب بودن هوا در مناطق استوایی به عنوان دلیل عرضه کرد. در نتیجه این کمپانی به کارگران خود در صنایع تولید ماهی تون فقط ساعتی 27 سنت برای هر ساعت کار پرداخت می کرد. مشاور حقوقی این شرکت ادعا کرد که بین 3 تا 5 کارگر در ساموا معادل یک کارگر در ایالات متحده بهره وری دارند. در حالی که فایلیپو آلایلیمو سعی داشت بر شرافت و صداقت کاری مردم ساموا و کرامت انسانی کارگران جزایر پافشاری کند، مواضع نژادپرستانه کمپانی فن کمپ اولویت را بر منافع و سود سرمایه داران و ارزش کمتر کارگران مناطق تحت سلطه استعماری قرار می داد.

از آنجائی که مسئولین دولت فدرال بیشتر نگران از دست دادن این صنعت حیاتی در منطقه ساموای آمریکا بودند تا شرایط عادلانه ای برای کارگران، بالنتیجه کنگره تصمیم گرفت که دستمزد ها را در مناطق تحت سلطه استعماری آمریکا اضافه نکند. سناتور جان اف کندی (که بعداً رئیس جمهور ایالات متحده شد) در سخنرانی پایانی مذاکرات در ژوئیه 1956 گفت: "استثنا از قانون فدرال برای بهبود استاندارد زندگی کارگران برای ادامه ثبات اقتصادی ساموای آمریکا و ادامه عملیات صنعت ماهی در منطقه ضروری و حیاتی است." بنابراین کمپانی فن کمپ توانست عملیات خود در ساموا را از اجرای قانون سراسری کار مستثنا کند.

این اتفاق نشان داد که ارزش مادی و سمبلیک طبقه کار در مناطق تحت سلطه در مقابل اهمیت منافع مالی صنایع تولیدات دریایی بسیار ناچیز بود. تا قبل از آن که در سال 2007 شمول قانون فدرال بر کارگران در منطقه ساموا اجرایی شود سطح دستمزد ها از طریق یک کمیسیون ویژه از نمایندگان دارنده حق رأی از صنایع تولیدی، بخش خصوصی و دولت محلی ساموا تعیین می شد. این کمیسیون در جریان مذاکرات کنگره در سال 1956 با کمپانی فن کمپ به وجود آمده و همچنان فعال بود.

کمیته ویژه رابطه صنعتی فوق الذکر هر چند گاه تا سال 2007 تشکیل جلسه می داد تا ضمن ارزیابی وضعیت اقتصاد منطقه برای حداقل دستمزد ها به زیر مجموعه های صنعت تولیدات دریایی توصیه هایی به عمل آورد. در نهایت ابن ساختار به سمت منافع بیشتر صادرات تون میل می کرد تا بهبود شرایط زندگی کارگران. تنها یکبار در سال 1986 به دنبال اعتراض کارگران به شورای هماهنگی صنعتی بود که حداقل دستمزد کارگران به سطح حداقل دستمزد های فدرال یعنی 3.35 افزایش یافت. اما سال بعد با شکوائیه ثبت شده وسیله صنعت کنسروسازان دستمزد به 2.82 دلار در ساعت کاهش یافت و سپس تنها یکبار دیگر در سال 1999 از 3.17 به 3.26 بالا رفت.