نمونه کامبوج
امکانات زندگی های زراعی و صنعتی هر دو ممکن است بزودی از بین بروند و یا در هم ادغام شوند اگر امنیت اجتماعی وجود نداشته باشد. کارگران، ناامید از افزایش دستمزد های ناچیز در کنار عدم تأمین اجتماعی در مذاکرات سه جانبه ملی، در باوت و جاهای دیگر هرچه بیشتر در مبارزه بر سر خواست های خود به سوی خشونت کشیده می شوند. تعداد اعتصابات سراسری در فاصله سالهای 2010 تا 2013 به شدت (نزدیک به 250%) افزایش یافته است. چندین اعتصاب با خشونت سرکوب شد، اولین آنها با نیروی نظامی در باوت روبرو شد. بیستم فوریه 2012 به دستور چوک باندیث، استاندار وقت ایالت باوت، پلیس بر روی یک جمعیت شش هزار نفری تظاهرکنندگان در منطقه آزاد تجاری مانهاتان در مقابل کارخانه کاوآی که تولید کننده محصولات ورزشی پوما است آتش گشود. در این جریان دو نفر در ناحیه دست گلوله خوردند و زنی با شلیک گلوله به ریه هایش نزدیک به مرگ بود. علاوه بر این اعتصاب سراسری کارگران در صنایع پارچه بافی در سپتامبر 2010 هم اتفاق افتاده بود و سپس در دسامبر 2013 و ژانویه 2014 ، وقتی که مذاکرات ملی برای افزایش حداقل دستمزد ها شکست خورد، تکرار شد.
آخرین اعتصاب سراسری به درگیری های خشونت بار منتهی شد و پلیس مسلح به اسلحه های AK-47 روز دوم ژانویه 2014 بر روی جمعیت تظاهرکنندگان در مقابل منطقه صنعتی کانادیا در پنوم پن آتش گشود. پنج تظاهرکننده کشته، 38 نفر مجروح و سیزده نفر هم بازداشت شدند. این برخورد های خشونتبار دولتی در مناطق آزاد صنعتی و مناطق ویژه اقتصادی نشان می دهد که تأمین نیروی کار مطیع و تحت کنترل چقدر برای حفظ اعتماد سرمایه گذاران به ثبات در صنعت تولید پوشاک مهم است.
رشد جنبش کارگری با رشد کمی تشکل مخالف دولت، حزب نجات ملی کامبوج همراه و همزمان شده است، که در جریان اعتصابات و تظاهرات در سالهای 2013 و 2014 باعث شد که در حزب حاکم خلق کامبوج هم اصلاحات ساختاری و برنامه ای صورت گیرد. اولاً حداقل دستمزد از 80 دلار آمریکا در ماه در سال 2013 به 170 دلار در 2018 افزایش یافت، که تنها به کارگران در بخش تولیدات پارچه، لباس و کفش عرضه شد. سخنگوی وزارت کار و آموزش های صنعتی، هنگ سون در ژانویه 2015 اعلام کرد که سری طرح هایی برای بهبود شرایط کار را باید در جوار افزایش اخیر حداقل دستمزد ها مشاهده کرد. مهمتر این که دولت برنامه بهداشت عمومی و بیمه درمانی خود را در میانه سال 2015 اجرا کرد. در فاز اول، یکصدهزار نفر از نیروی کار قرار است از این منافع بهره ببرند که به کارگاه های تولید پوشاک و کفش در پنوم پن و مناطق همجوار آن اختصاص یافته است.
به نقل از "سور"، یک نظرسنجی دولتی، به طور متوسط کارگران 10% دستمزدشان را برای امور بهداشت و درمان صرف می کنند. با قانون جدید تأمین بهداشت و درمان، کارگران و کارفرمایان هرکدام 2% و دولت نیز 6% از درامد انها را پرداخت خواهند کرد و در نتیجه کلاً کارگران 8% از دستمزدشان را می توانند برای مصارف دیگر به کار گیرند. علاوه بر این در آغاز 2015، نخست وزیر هون سن طرحی را معرفی کرد که در آن هزینه مصرف برق کارگران را تا 610 ریل کاهش می دهد - درحال حاضر این هزینه حدودا 2000 ریل بطور متوسط در مناطق شهری برای هر واحد مسکونی معادل (0.50$) تخمین زده میشود. از سوی دیگردر ژانویه 2015 نیز دولت حد احتساب مالیات را تا بالای 200$ افزایش داد. و بالاخره دولت قول داده است که به نرخ اجاره و مسئله مسکن نیز توجه کند، چراکه اجاره ها نیز همراه با دستمزد ها بالا می رود و در عمل افزایش دستمزد ها را خنثی می کند.
The Social Question in the Twenty-First Century Book Subtitle: A Global View
Editor(s): Jan Breman, Kevan Harris, Ching Kwan Lee, Marcel van der Linden Published by: University of California Press
. (2019)
افزودن دیدگاه جدید