معاملۀ جدید (نیو دیل New Deal) و جنبش تعاونی - ادامه
برنامۀ روزولت کمک بزرگی به تعاونیهای کشاورزان روستائی بود. اما تعاونیهای شهری جای شامخی در برنامۀ مذکور نداشتند. مقدم بر همۀ آنها، تعاونیهای کارگری تماماً از این برنامه کنار کذاشته شده بودند. نیو دیل خط جدائی را بر تعاونیهای قرار داده بود که سیستم دستمزد را به چالش کشیده بودند.
یکی از نخستین اقدامات نیو دیل ایجاد یک بخش "تعاونی های خودیاری" (بر اساس قانون فدرال برای کمکهای اضطراری)، برای ارائه کمک های فنی و کمک های مالی به تعاونی های خودیاری و انجمن های مبادله ای بود. "پروژه های جمعی" برنامه ای در کالیفرنیا بود که چندی از صنایع تعاونی مانند آسیابهای چوبی، یک کارخانه مونتاژ تراکتور، یک کارخانۀ رنگ و کارخانه های جوراب بافی را شامل می شد. اگرچه قانون پیشگفته تصریح می‌کرد که از تسهیلات تولیدی فراهم آمده مبتنی بر این قانون، نمی‌توان در معاملات پولی استفاده کرد، اما گروه‌های تعاونی خودیاری معمولاً سعی می‌کردند هر آنجا که ممکن بود به مبادلات پولی دست بزنند، در عین حال که برای استفاده خودشان کالا تولید کنند. این کیفیت توانایی بسیاری از تعاونیهای خودیاری را برای آن که به واقع به عنوان تعاونی عمل کنند، تضعیف کرد، زیرا پول نقد مورد نیاز هر نهاد و هر کس بود. در برخی از موارد تعاونیهای تحت پوشش "قانون فدرال برای کمکهای اضطراری" می توانستند از صندوق مربوطه پول دریافت کنند، اما فقط برای تولید اقلامی که خود به آنها نیاز داشتند.
سازمان اعتبارات کشاورزی در سال 1933 برای کمک به تعاونی ها بانک هایی را تأسیس کرد که تأثیر بسیار مهمی بر جنبش تعاونی کشاورزان داشت. این سازمان، با یک بانک مرکزی و دوازده بانک منطقه ای، به سیستمی تحت کنترل اعضا برای تأمین نیازهای مالی، تلفن و برق تعاونیهای کشاورزی تبدیل شد. سازمان مذکور با سرمایه اولیه دولت راه‌اندازی شد و پس از آن به سازمانی خودیار فرارفت. بانکها اجازه نداشتند به تعاونیهای مصرف و صنعتی کمک کنند. تا پایان قرن بیستم بانکهائی که به تعاونیها کمک می کردند، به نهادی ضرور برای سازماندهی و تثبیت تعاونیهای کشاورزی باقی ماندند. در سال 1935 سازمان امنیت کشاورزی تأسیس شد، که در ابتدا بخشی از سازمان اسکان مجدد بود. سازمان اخیر مبارزه با فقر روستایی را به عهده داشت. سازمان امنیت کشاورزی با ایجاد 25000 تعاونی از انواع گوناگون به سازمانیابی حدود چهار میلیون کشاورز کم درآمد کمک کرد. اداره برق روستایی در سال 1935 برق رسانی تعاونی را در مناطق روستایی ترویج کرد. در آن زمان تنها حدود 10 درصد از خانه‌های روستایی از این دست خدمات برخوردار بودند، اما تعاونیهای برق محلی توانستند تا پایان سال 1939 از طریق وام‌های ادارۀ برق روستائی تقریباً به 300000 خانوار یا 40 درصد خانه‌های روستایی برق برسانند.
اگرچه حمایت نیو دیل از تعاونیهای کشاورزی در ترمیم اقتصاد روستایی در مواجهه با بحران بزرگ اثر محسوسی داشت، اما کنار گذاشتن تعاونیهای کارگری و شهری از این کمکها تنها به تداوم وضع کارگران در ناتوانی و وابستگی آنان به مسکنها و برنامه‌های کاری دولتی انجامید.
باوجودی که امکانات تولید صنعتی در سراسر کشور از کار بازمانده بودند، نیو دیل هرگز از این ایده حمایت نکرد که کارگران کنترل این صنایع را با حمایت و مشارکت دولت تحویل بگیرند و آنها را به عنوان تعاونی دوباره راه اندازی کنند. موج مشهور تصرف کارخانه‌ها توسط کارگران با هدف شناسایی اتحادیه‌ها برخاست. این موج در سالهای 1936-1937 با اعتصاب تحصن فلینت (Flint) علیه جنرال موتورز آغاز شد و طی آن اعتصاب کنندگان چندین کارخانه را به مدت 44 روز اشغال کردند و موفق به دفع حملات پلیس و گارد ملی شدند. تحصن فلینت با به رسمیت شناختن اتحادیۀ کارگران متحد اتومبیل سازی توسط جنرال موتورز به پایان رسید. به دنبال این موفقیت، در سال 1937 موجی از تحصن ها برخاست که در آن بیش از 400000 کارگر، بسیاری کارخانه ها و محلهای کار دیگری را در سراسر کشور اشغال کردند. این موج با اعلام حکم دادگاه ها و هیئت ملی روابط کار دایر بر غیرقانونی بودن تحصنها و صدور اجازۀ اخراج اعتصاب کنندگان فروکش کرد و سرانجام خاتمه یافت. بسیاری از ابزارهای قدرتمند دیگری که کارگران آمریکایی در دهه 1930 برای تشکیل اتحادیه از آنها استفاده می کردند، در دهه های بعد از بین رفتند.
افزودن دیدگاه جدید