امروز صبح مبارز سرشناس جپ، «عارف پاینده» با نام آشنای «علی پاینده»، در پی دوره‌ای از بیماری، چشم بر جهان بست، نیکنامی و خاطراتی ارزشمند را از خود به یادگار گذاشت و رفت. او زاده‌ی ۱۵ خرداد ۱۳۲۱ بود. از همان نوجوانی در صفوف چپ ایران به فعالیت سیاسی برخاست؛ از اواخر دهه‌ی سی خورشیدی تا لحظه‌ی وداع با زندگی، هستی خویش را وقف مبارزه در راه آرمان‌های والای خود کرد؛ در طول دهه‌ی ۵۰ تا چند ماه پیش از انقلاب بهمن ۱۳۵۷، به خاطر فعالیت در جریان «طوفان» به‌گونه‌ای استوار و پابرجا در حبس گذراند و در زمره‌ی ستون‌های مقاومت زندان سیاسی درآمد. او دانسته‌ها و خاطرات بسیاری از زندانیان را در سینه‌ی اندوخت و همه‌ی این یادمانده‌ها را چند سال پیش طی کتابی انتشار بیرونی داد. احیای این خاطرات و مکتوب نمودن آن‌ها یکی از کارهای ارزشمند او بود.
علی پاینده رفیقی مهربان و صمیمی بود. در زندان دوست همگان، یار غمخوار دردمندان دربند بود؛ هر کجا که نیازی می‌دید، بی هیچ درنگی به کمک می‌شتافت. او نه فقط جسمی توانمند بلکه روحیه‌ای پهلوانی داشت و با خصائل عمیقاً انسانی و گفتار شیرین خود، در دل همه جای می‌گرفت.
علی پاینده را نمی‌توان به یاد آورد و از صفرخان قهرمانی یاد نکرد. علی در زندان شبانه‌روز کنار دست«خان» بود و در بیرون از زندان تا لحظه‌ای که آن پیر زندان زنده بود، چونان شمعی فروزان در خدمت و بالین او قرار داشت. این رابطه‌ی عمیق او با خانِ زندان نیز فراموش نخواهد شد.
زندانیان سیاسی دوران دیکتاتوری شاه، ایستادگی و ازخودگذشتگی علی پاینده را از یاد نخواهند برد.
حزب چپ ایران(فدائیان خلق) نام و خاطره‌ی این مبارز نامدار چپ را که تا آخر عمر، بر آرمان‌های انسانی و عدالت خواهانه‌ی خویش وفادار ماند، گرامی می‌دارد و با بازماندگان علی عزیز، خانواده، دوستان، آشنایان یاران و هم‌بندان او اعلام همدردی می‌کند و یاد عزیزش را گرامی می‌دارد.
دفتر شورای مرکزی حزب چپ ایران(فدائیان خلق)
۲۷ خرداد ۱۴۰۱ - ۱۷ ژوين ۲۰۲۲
افزودن دیدگاه جدید