او را آزاد خواهند کرد؟ شاید هم نکنند؟ اتفاقی برای جمهوری اسلامی خواهد افتاد؟ چهره اش در مجامع جهانی زرد خواهد شد؟ آیا تاکنون برای جمهوری اسلامی هزینه ای داشته است؟ براش اهمیتی دارد که جهانیان راجع به او چگونه فکر می کنند؟ راستی! چه تعداد نام را می توان طی این چهل و چهار سال لیست کرد؟ تعدادشان به چند نفر می رسد؟ یک نفر؟ یک میلیون؟ ده میلیون؟ پنجاه میلیون نام یا اسامی اکثریت مردم این سرزمین؟ نام چه تعدادی را به یاد می آوریم؟ نام آن عزیزانی که در کف خیابان به خون غلتیدند را به یاد می آورید؟ نام آن عزیزانی که در بین خانه و زندان همیشه در رفت و آمد هستند چی؟ آیا سپیده رشنو آخرین خواهد بود یا لیلا حسین زاده؟ از سپیده قلیان کسی خبر دارد؟ از کیوان صمیمی و نرگس چطور؟
از..........؟
بیش از چهار دهه است که می نویسیم و فریاد میزنیم از آنچه که بر سر خود و فرزندانمان آمده است. حاصلی صورت پذیرفته است؟ تا چه مدت بایستی نوشت و فریاد زد؟
آیا به بن بست رسیده ایم؟ آیا رسوبات دهه پنجاه و شصت هنوز سلولهای مغز ما را در خود احاطه کرده است و نمی گذارد درست بی اندیشیم؟
چه تعداد دیگر از فرزندانمان بایستی قربانی حاکمان جنایتکار جمهوری اسلامی شوند تا ما از خواب عمیقی که چهل سال است در آن فرو رفته ایم؛ چشم باز کنیم؟
چرا بن بستی که خود آن را بوجود آورده ایم را نمی گشائیم؟
گفته برتراند راسل را همیشه بیاد آر که می گوید: « چگونه به تاول های پاهایم بگویم تمام راهی که آمده ایم اشتباه بوده است؟».
سرنوشتی همچون گفته برتراند راسل بر سر راهمان خواهد بود؟
پاهایمان تاول زده است...؟
سه شنبه ۱ شهریور ۱۴۰۱
۲۳ آگوست ۲۰۲۲
خسرو میرمالک
افزودن دیدگاه جدید