در نقد نوشتە آقای بهزاد کریمی

به عنوان فردی که سالهای از عمرم را با فدائیان گذراندم  وازقبل تحولات سال 57 همراه سازمان فدائیان بوده و از سیاست های رهبری این سازمان دفاع  کرده٬ مطلبی را با شما در میان می گذارم.
 در تاریخ پیش از۷۰ سال، فعالیت سازمان‌ها و شخصیت‌ها از چپ تا سوسیال دمکرات‌های امروزی٬ نتایج بهتراز گروه‌ها و شخصیت‌های دست راستی مانند رضا پهلوی نشان نمی دهد. من امروز نمی خواهم از گذشته انتقاد کنم ، فقط می خواستم با گوشزد به تاریخ دموکراسی خواهی چند دهه گذشته گروه های سیاسی٬ موضع گیری شما را در این مقاله در مورد همکاری و اقدام مشترک نقد نمایم.
 فکر می کنم شما هم با من موافق هستید که در قرن بیست و یکم در بسیاری از زمینه ها نمی توان با سیاست های سیاه و سفید برای تغییرات مثبت و پیشگیری از فجایع  پاسخی فراگیر و قابل قبول برای اکثریت جامعه داشت٬ به خصوص در ایران. به بآورمن٬ نیاز به  فراهم آوردن شرایطی  برای کار مشترک از طیف های مختلف  چپ تا راست که معتقد به مبانی دموکراسی، با دیدگاه های متفاوت در مورد حقوق شهروندی و نحوه ساختار دولت هستند (که من معتقدم همه گروه ها پذیرفته اند این امربه تصمیم مردم خواهد بود) نیاز ضروری این لحظه تاریخ است.
این اصل قطعی که حتماً در تجربه تاریخی و متون مطالعاتی خود به آن پی برده اید،  که در سیاست دوست و دشمن ابدی وجود ندارد و به نظر می رسد در شرایط واقعی، حتی از نظر منافع طبقاتی، منافع کارگران و بخش‌های اجتماعی که شما مدعی نمایندگی آنها هستید، به این وحدت گسترده حول محور آزادی و ایجاد ساختاری دموکراتیک نیازمند هستند و تجربه نشان داده است که در مواجهه با حکومت یکدست که در حال سرکوب خشونت‌آمیز و خونین میباشد تنها راه عملی میتواند باشد.
آیا از آسیب های ناشی از چنین تاخیراتی در لحظات حساس آگاه هستید؟
آیا این تعلل٬ تلاش مستمر اقتدارگرایان را برای ایجاد بی اعتمادی و عدم دسترسی به همکاری های گسترده تقویت نمی کند و بار دیگر عاملی برای سرکوب و به تعویق انداختن تحولات دموکراتیک در شرایطی نخواهد بود که می توان گفت در سطح ملی و جهانی مناسب ترین موقعیت فراهم آمده است؟
در سال‌های قبل از انقلاب ۵۷، شعار «همه با هم» به دلیل ضعف بنیان‌های فکری و ساختارهای سازمانی منجر به تصاحب قدرت توسط متحجرترین نیروی سیاسی شد، اما پس از گذشت بیش از ۴۰ سال به نظر می‌رسد این ضعف برطرف و نیروهای سیاسی برخوردار از تشخیص شرایط مشخص و اتخاذ سیاست های متناسب با تغییرات بوده و قادربه روز کردن  سیاست ها همکاری خود میباشند. در اینجا  باید یادآور شوم حتی مابین دموکراتیک ترین احزاب سیاسی نیز هیچوقت عهد ابدی بسته نبوده است.
 از آنجایی که امروز بر شعار همبستگی و حرکت یکپارچه تاکید می کنید، اما همچنان این دایره را در یادداشت خود محدود می کنید٬ فکر نمی کنید با این دایره تنگ، نقش بسزایی در شکاندن دژ استبداد نخواهید داشت ؟
 چند روز پیش تعدادی از شخصیت‌های سیاسی، اجتماعی و هنری با گرایش‌های مختلف بدون محوریت هیچ گروه و فردی با صدور بیانیه‌ای مشترک از مبارزات جاری حمایت کردند و گروه‌ها و افراد را به همبستگی فراخواندند٬ چه پاسخی به این همکاری خواهید داد؟
در شرایطی که مردم مبارز در سراسر کشور خواستار همبستگی و گام های مشترک برای شکستن قلعه استبداد هستند، چه هراس خاصی شما را از برداشتن چنین گام های همکاری باز می دارد؟
جنبش سوسیال دموکراتیک امروز با آزمونی تاریخی مواجه است٬ که آیا می تواند پرچم رنگارنگ ایران را در دفاع از دموکراسی به اهتزاز درآورد و همکاری با همه نیروهای توسعه خواه دامن زند و جهت تحقق توسعه همه جانبه پایدار گام بردارد٬ یا اینکه هنوز بقول شاملو در ٌجعبه کوچک   کلید گمشده  ٌ محصور میباشد