روز گذشته مقارن با چهلمین روز جنایت نیروهای ارشاد جمهوری اسلامی که به مرگ دردناک مهسا امینی انجامید، خانم آنالنا بربوک، وزیر امور خارجۀ آلمان، اعلام کرد که این کشور تحریمهای جدیدی را علیه مقامات جمهوری اسلامی، که در سرکوب مردم نقش داشته اند، اعمال خواهد کرد. بنا بر این خبر از این پس آلمان برای دیپلماتهای جمهوری اسلامی و برخی از وابستگان آنها نیز، جر در موارد ضرور، ویزا صادر نخواهد کرد.
قابل پیش بینی بوده است که کشورهای مختلف، به دلیل اتخاذ سیاست همیشگی سرکوب توسط جمهوری اسلامی در مقابله با اعتراضات مردم، در صدد تجدید نظر در مناسبات خود با آن برآیند و محدودیتهای کمتر یا بیشتری را در این مناسبات وارد کنند. تقریباً در تمامی تظاهرات و گردهمائیهائی هم که در کشورهای مختلف در همبستگی با مبارزات مردم ایران برگزار شده اند، از مقامات کشور مربوطه، و نیز از اتحادیۀ اروپا و حتی سازمان ملل، خواسته شده در مناسبات با جمهوری اسلامی تجدید نظر کنند.
از بی التفاتی مطلق معدود "دولتهای دوست" جمهوری اسلامی که بگذریم، تجدید نظر در مناسبات با جمهوری اسلامی طبعاً دو جهت مفرط دارد: از سوئی در اساس ادامۀ همان وضع موجود با قدری "ترشروئی دیپلماتیک" - چنان که مثلاً در واکنش دولت هلند تا کنون دیده ایم؛ و از سوی دیگر قطع تقریباً تمام مناسبات با ایران – تصریح می کنم ایران و نه جمهوری اسلامی – چنان که در تاریخ، زمانی در مناسبات جهان با رژیم آپارتاید در افریقای جنوبی شاهد بوده ایم. به زعم نگارنده کوشش برای "تعلیق کل دستگاه ورزش ایران از مسابقات بین‌المللی" نیز به همین جهت مفرط تعلق دارد.
آشکار به نظر می رسد که هیچ یک از این دو جهت مفرط پاسخ مناسبی به "چندوچون تجدید نظر" نیست. نه مناسبات مردم ایران با جمهوری اسلامی دیگر چنان است که بی التفاوتی به جنبش آنان یا ترشروئی دیپلماتیک به سیاست سرکوب را برتابد، و نه جهان در رویکرد به جمهوری اسلامی و سیاست سرکوب آن، چندان یکپارچه است که تحریمی چون تحریم رژیم آپارتاید بتواند به هدف خود، یعنی ممانعت از سرکوب جنبش مردم، نائل شود. یافتن پاسخی مناسب به چندوچون تجدیدنظر، یک ضرورت در سیر کنونی جنبش است.
افزودن دیدگاه جدید