هورا، هورا، هورا

1- تیم ملی واترپلو مردان ایران دیروز، سه شنبه 8 نوامبر، در مراسم رسمی پیش از آغاز نخستین مسابقه خود و به هنگام پخش سرود با آن همخوانی نکرد. 2- همچنین در همین روز نیلوفر مردانی، اسکیت باز ملی پوش ایرانی، در مسابقات ترکیه بدون حجاب اجباری روی سکوی قهرمانی رفت. 3- روز پیشتر هم سعید پیرامون، بازیکن تیم ملی فوتبال ساحلی ایران، پس از زدن یک گل، به طرزی سمبولیک قیچی کردن تکه ای از موی خود را نمایش داد.
اینها سه حرکت، فقط در عرض دو روز، از جانب ورزشکاران ایرانی در حمایت از جنبش "زن، زندگی، آزادی" در میدانهای بین المللی ورزش بودند: بیان روشن تعلق این ورزشکاران، و به طور کلی دنیای ورزش، نه به جمهوری اسلامی بلکه به جامعۀ ایرانی. آیا تردیدی است که ترجیح جمهوری اسلامی بستن پای این ورزشکاران و محروم کردن شان از حضور در میدانهای بین المللی است؟ آیا در شادمانی مردم و تجلیل شان از آنان - نه الزاماً به دلیل نیل به قهرمانی در رقابت ورزشی، بلکه در رودرروئی اخلاقی با ارزشهای جمهوری اسلامی، تردیدی هست؟ و آیا تردیدی هست که تمامی رویدادهای جاری حاکی از آن اند که جمهوری اسلامی "رقابت گفتمانی" را پاک به جامعه باخته است و با هزاران ترفند هم نمی تواند در صورت حضور ورزش ایران در میدانهای بین المللی "از این نمد کلاهی نصیب خود" کند؟
وضوح پاسخ به سؤالات فوق اولاً نافی تقلائی است که از چندی پیش زیر عنوان کارزار برای تحریم تیم فوتبال ایران از جام جهانی قطر و نیز کل دستگاه ورزش ایران از حضور در رقابتهای بین المللی صورت می گیرد؛ ثانیاً تأکیدی است بر لزوم تشخیص و تفکیک مدام منافع حاکمیت و منافع مردم.