کنفرانس درمانی

علی پورنقوی
بعدازظهر امروز، سه شنبه 20 دسامبر، کنفرانسی زیر نام "کنفرانس بغداد ۲" با حضور نمایندگانی در سطوح عالی، از کشورهای اردن، امارات متحده عربی، ایران، بحرین، ترکیه، فرانسه، عراق، عربستان سعودی، عمان، قطر، کویت، مصر، و نیز نمایندگانی از 5 سازمان بین المللی، در شهر امان (اردن) به کار خود آغاز کرد. از سوی جمهوری اسلامی حسین امیر عبدالهیان و علی باقری کنی در کنفرانس حضور داشته اند.
کنفرانس نخست بغداد در شهریورماه سال گذشته در بغداد، با هدف "حمایت منطقه ای از عراق"، برگزار شده‌بود. اما کنفرانس دوم از سوئی هدف خود را "مشارکت، همکاری، نحوه ادامه همکاریها برای حمایت از عراق" اعلام کرده است و از سوی دیگر تبادل نظر پیرامون موضوعات ثقیلی چون "امنیت غذایی، امنیت بین‌المللی و امنیت انرژی در منطقه و جهان" را در دستورکار خود دارد.
گرد آمدن نمایندگانی از کشورهای نامبرده زیر یک سقف، با تنشهای رنگارنگی که بین تقریباً هر دو تای آنان وجود دارد، طبعاً مثبت است. اما این زاویۀ مثبت همانا در ارتباط با کنفرانس نخست ارج گذاشته شده است و به واقع دیگر محلی برای تکرار ندارد. در مقابل، این کنفرانس با چنان انبوهی از نابسامانیها و نارسائیها همراه است که بیحاصلی آن پیشاپیش مشهود است – کما این که کنفرانس جمع و جورتر اول هم بیحاصل شد و ماند. از دستورکار مبهم و "گل و گشاد" کنفرانس حاضر با ترکیبی چنین ناهمساز از شرکت کنندگان، تا فقر تدارک امر که مثلا ً در سخنان امیرعبدالهیان در نشست رسمی آن، اما نه فقط در این سخنان، آشکار می شود، همگی حکایت از یک کنفرانس بیحاصل دارند؛ کنفرانسی برای "کنفرانس درمانی".
البته بسیار پیش می آید که موفقیت یک گردهمائی، در واقع در دیدارهای جنب آن رقم می خورد، و در کنفرانس بغداد 2 نیز دیدارهای جنبی صورت گرفته اند. آری، یکی از این دیدارها دیدار هیئتهای نمایندگی جمهوری اسلامی و اتحادیۀ اروپا بوده است. این دیدار، که با هدف "تلاش برای احیای مذاکرات برجام"، برگزار شده است، به تصریح بورل به این "توافق" رسیده که "مجاری تماس باید باز نگه داشته شوند". مگر جز این است که امروزه هیچ یک از طرفهای برجام جرأت ندارد نه نه بگوید و نه آری؛ و بنابراین مجاری تماس الزاماً باید باز نگه داشته شوند؟