تاریخ پیوسته شکنجه و دادخواهی ــ گفت‌وگو با امیرحسین بهبودی

امیرحسین بهبودی در دوران شاه وقتی به زندان افتاد بارها مورد شکنجه‌های جسمی و روحی قرار گرفت. او می‌گوید بارها به تخت بسته شد و با کابل به کف پاهایش ضربه می‌زدند تا وادار به اعتراف شود.

بهبودی می‌گوید اگر کسی می‌خواست شکنجه نشود و اعتراف کند، به او می‌گفتند انگشت‌اش را بالا ببرد تا بازجو شکنجه را تمام کند، زیرا دست‌ها و پاهای زندانیان را به تخت می‌بستند. به گفته امیرحسین بهبودی وقتی بر اثر ضربات کابل کف پای او زخم شده بود آن را پانسمان کردند، اما با این وجود شکنجه‌ها تا زمان اعتراف ادامه پیدا می‌کرد و روی پانسمان هم شلاق می‌زدند که باعث می‌شد حفره‌ای در کف پا ایجاد شود.

بعد از انقلاب فردی از طریق روزنامه کیهان یا اطلاعات با امیرحسین بهبودی تماس می‌گیرد و از او می‌خواهد تا در بازجو ساواک که بازجوی بهبودی هم بوده است، شرکت کند. امیرحسین بهبودی می‌گوید اما چون به دادگاه‌های انقلاب اعتماد نداشته و آنها را واجد صلاحیت ندانسته است، از شرکت در این دادگاه و شهادت علیه بازجوی ساواک امتناع کرده است.

امیرحسین بهبودی در پاسخ به این ادعا که شکنجه «فقط علیه چریک‌ها و تروریست‌ها» اعمال می‌شد، می‌گوید این ادعا صحت ندارد و حتی قبل از آغاز «مبارزه مسلحانه هم شکنجه علیه زندانیان سیاسی اعمال می‌شد» و تفاوتی وجود نداشت بین کسی که با یک کتاب بازداشت شده یا با اسلحه. او در همین زمینه به بازداشت و شکنجه هنرمندان، شاعران و نویسندگانی چون احمد شاملو و سعید سلطان‌پور اشاره می‌کند و می‌گوید او به دلیل کتاب «دست‌های آلوده» بازداشت شده است.

امیرحسین بهبودی در پاسخ به این پرسش که چرا دادخواهی زندانیان سیاسی دوران شاه ناتمام مانده می‌گوید یکی از معضلات این است که سیستم حکومت‌داری باید عوض شود نه آدم‌ها. به باور او در سال‌های ابتدایی پس از انقلاب ضدسلطنتی، فرهنگ دادخواهی در میان جامعه مدنی ضعیف بود.