روحانیت شیعه برای رسمیت بخشیدن به انحصار قدرت سیاسی حاصل از انقلاب بهمن ۵۷ ، روز ۱۲ فروردین ۵۸ اقدام به برگزاری رفراندوم "جمهوری اسلامی آری یا نه" نمود.
این رفراندوم با استفاده از فضای سیاسی پس از انقلاب، با نقش آفرینی آیت الله خمینی، بصورتی غیردمکراتیک و شتاب زده بود. تازه بقدرت رسیدگان نتایج رفراندوم را به گونه ای غیرواقعی ۹۸ درصد "آری" به جمهوری اسلامی اعلام کردند. این در حالی است که اکثریت سازمان‌های چپ و دمکرات همراه با برخی ملیت های ساکن ایران قاطعانه این همه پرسی را تحریم کردند.
کانون فرهنگی و سیاسی خلق تورکمن همگام با تشکل های مترقی و همراه با مردم کوردستان، بلوچستان و خوزستان طی بیانیه ای این همه پرسی را تحریم کرد. کانون برای توضیح علل تحریم میتینگی را برای ششم فروردین ۱۳۵۸ تدارک دید.
برگزاری این گردهم آیی در شرایطی صورت می‌گرفت که دیو استبداد پادشاهی به همت مردم ایران از کشور رخت بربسته و نسیم آزادی آغاز به وزیدن کرده بود. انتظار و تصور نیروهای آزادیخواه بارور کردن نهال تازه رسته آزادی بود. اما انحصارطلبی و تنگ نظری روحانیت شیعه به رهبری آیت الله خمینی، بعنوان نیروی غالب انقلاب ۵۷ فرصت تنفس به بهار آزادی را نداد.
مسئولین حکومتی با اطلاع قبلی از برگزاری این گردهم آیی از همان روزهای نخست فروردین شروع به بحران آفرینی در منطقه کردند. نیروهای تقویتی مسلح از کمیته های انقلاب اسلامی سایر شهرهای مازندران و حتی تهران به گنبد اعزام شدند.
میتینگ مردم ترکمن با شرکت حدود بیست هزار نفر در حال برگزاری بود که نیروهای کمیته بصورت وحشیانه شروع به تیراندازی بطرف مردم کردند. در این واقعه تعدادی کشته و بسیاری نیز زخمی شدند. ساختمان ستاد مرکزی شوراها را نیز اشغال کرده و افراد حاضر در آنجا را بازداشت کردند.
این حمله و تجاوز گستاخانه تورکمن ها را ناگزیر به مقاومت کرد. این سرآغاز جنگی ناخواسته و کشتار مردم بیگناه تورکمن شد. بدین ترتیب ملت تورکمن تاوان دفاع از آزادی بیان و اندیشه را که در تحریم همه پرسی غیردمکراتیک تجلی یافته بود، به صورت خونینی پرداخت کرد.
غفور گوگلانی
آتیلا عمادی
۹ فروردین ۱۴۰۲
آدرس ایمیل ما:
افزودن دیدگاه جدید