این سرنوشت تاریخی همه ی دیکتاتورهای جهان است که وقتی از همه سو در تنگنای مرگ و زندگی قرار می گیرند،به جای پاسخ دادن به انبوه مطالبات بر زمین مانده ی توده های مردم ،به مسابقه تسلیحاتی روی می آورند و تصور می کنند با افزایش بیمارگونه ی بودجه ی دفاعی وسرکوب ، قادر خواهند شد به زعم خود با دشمنان داخلی و خارجی بجنگند و از میدان مبارزه پیروز بیرون آیند.
نمونه نزدیک این سیاست محمدرضا شاه بود.به گواهی آمارهای منتشره توسط وزارت دفاع آمریکا،رژیم شاه گذشته از آنکه بزرگترین خریدار تسلیحات آمریکا در منطقه بود، در فاصله زمانی سالهای ۱۳۵۱ تا ۱۳۵۶ قریب به ۱۵ میلیارد دلار جنگ افزارهای مختلف نظامی از آمریکا خریداری کرد.برای درک بهتر سیر افزایش جنون آمیز هزینه های دفاعی حکومت شاه،کافی است اشاره شود که در یک بازه زمانی حدودا ۳۰ ساله ، این خریدها ۱۵ برابر شده بود!
نمونه نزدیک تر حکومت جمهوری اسلامی است! که به گواهی خبرگزاری تسنیم(۲۴دیماه ۱۴۰۱) بودجه دفاعی اش را در سال ۱۴۰۲ به نسبت سال ۱۴۰۱حدود ۵۰ درصد افزایش داده است!
در همین ارتباط افزایش حدود ۵۰ درصدی مالیات ها در سال ۱۴۰۲ به قدر کافی گویا است تا نشان دهد که به عنوان نمونه افزایش ۵۰ درصدی هزینه های دفاعی و سرکوب از چه محل هایی تامین می شود!
اگر حکومت شاه توانست با افزایش بودجه ی دفاعی، در مقابل سیل مطالبات مردم ایستادگی کند و رژیم مستبد و ضدمردمی خود را نجات دهد؟ حکومت جمهوری اسلامی هم می تواند با دامن زدن به مسابقه تسلیحاتی،دخالت در سرنوشت کشورهای منطقه و تحریک آنان، همچنین به آشوب کشاندن منطقه، گریبان خود را از انبوه ابر بحران هاخلاص کرده و در خیال متوهم خود،همچنان به حیات ننگین اش تداوم بخشد.
به بیان روشن تر ،جمهوری اسلامی با به رخ کشیدن موشک های دوربرد و نمایش عظمت طلبی پوشالی اش در مقابل مردم به جان آمده از فقر و استبداد، ،تلاش می کندناتوانی و ناکارآمدی ذاتی خود را در سیر کردن شکم های گرسنه بیش از پیش پنهان کند.
افزودن دیدگاه جدید