عصر فاجعه آب و هوایی

سیاره ما تابستان امسال به شدت گرم شد و ماه جولای عنوان ناخواسته‌ی گرم‌ترین ماه از زمان شروع رکوردها در قرن نوزدهم را به دست آورد. در واقع، دانشمندان آب و هوا احتمال می‌دهند که ماه جولای گرم‌ترین ماه در ۱۲۰۰۰۰ سال گذشته بوده است. با این حال، با توجه به سرعت سریع تغییرات آب و هوایی، جولای فقط طعم گرمای آینده را ارائه داد. در سال ۲۰۱۵، رهبران جهان هدفی را برای جلوگیری از افزایش متوسط ​​دمای سطح زمین از ۱.۵ درجه سانتیگراد بالاتر از دمای قبل از صنعتی به منظور جلوگیری از فاجعه‌بارترین اثرات تغییرات آب و هوایی تعیین کردند. در ماه جولای، دمای کره زمین حتی برای مدت کوتاهی از آن سقف بحرانی عبور کرد. تنها در ایالات متحده آمریکا نزدیک به ۵۰۰۰ رکورد گرمای محلی و بارندگی متحده شکسته شد. در سطح جهانی، این تعداد از ۱۰۰۰۰ نیز فراتر رفت. و دانشمندان پیش‌بینی می‌کنند که سال ۲۰۲۳ به عنوان گرم‌ترین سال ثبت‌شده تا کنون خواهد بود.

اگرچه دانشمندان آب و هوا مدت‌هاست افزایش چنین رویدادهای شدید آب و هوایی را پیش‌بینی کرده‌اند، برخی اخیراً نسبت به سرعت مطلق تغییر آب و هوا ابراز نگرانی کرده‌اند. انفجار ناگهانی دمای بی سابقه هشداری برای انسان است: سازگاری یا مرگ. باید تاکید کرد که مقیاس فجایع اقلیمی که در طول این سال زمین متحمل شد،  دیگر برای دولت‌ها و سیاست‌گذاران کافی نیست که بر کاهش آن تمرکز کنند - به عبارت دیگر، موضوع توسعه استراتژی‌هایی برای کاهش آلاینده‌های مضر منتشر شده در جو، از جمله دی اکسید کربن و متان لازم و ضروری است. جهان هم‌چنین باید به سازگاری، ارتقاء زیرساخت ها و سیاست ها برای مقاومت در برابر آب و هوای شدید توجه بیشتری داشته باشد. اگر دولت ها و جوامع آمادگی کافی را نداشته باشند، اثرات مخرب تغییرات آب و هوا زندگی،  معیشت و جوامع را در سراسر جهان از بین خواهد برد. بیست و هشتمین کنفرانس اعضا  COP28 تحت کنوانسیون چارچوب سازمان ملل متحد برای تغییرات اقلیمی، که برای اواخر نوامبر تا اوایل دسامبر در امارات متحده عربی برنامه ریزی شده است، لحظه‌ای حیاتی را برای کشورها فراهم می کند تا در نهایت به سازگاری فکر کنند. دستور کار بین المللی آب و هوا می تواند یک نقطه عطف برای تلاش های آب و هوایی باشد. با توجه به اینکه فاجعه های آب و هوایی هنوز در سراسر کره زمین در حال وقوع است، دولت ها باید نسبت به اجلاس های قبلی اقدامات رادیکال تری انجام دهند.

تطبیق یا از بین رفتن

آمار گرما به تنهایی، هر چقدر هم که تکان دهنده است، کل داستان تأثیرات آب و هوا را بیان نمی کند. دمای بالاتر به معنای سیل های بزرگ‌تر، امواج گرمای گرم‌تر و طولانی تر، آتش سوزی های ویرانگرتر، خشکسالی های عمیق تر و طوفان های شدیدتر است. و شدت و طول عمر دمای بالای تابستان امسال شگفت‌آور است. برای ۳۱ روز متوالی، فینیکس، آریزونا، دمای بالای ۱۱۰ درجه فارنهایت را ثبت کرد، سنگفرش را تا حدی گرم کرد که پوست مردم - و حیوانات خانگی - در تماس با آن‌ها سوخت. دمای هوا در جنوب غربی ایران به ۱۲۲ درجه فارنهایت رسید و دولت را مجبور کرد که تعطیلات رسمی اعلام کند. زیرا هوا برای کار بسیار گرم و نامناسب بود. در ماه اوت، در کره جنوبی فعالیت  گروه جمهوری پسران پیشاهنگ به علت گرمای شدید ناتمام ماند و صدها نوجوان از گرما بیمار شدند. با شرایط گرم‌تر و مرطوب‌تر که به پشه‌ها اجازه رشد می‌دهد، بدترین شیوع ثبت‌شده تب دنگی بنگلادش را فراگرفته و صدها کشته برجای گذاشته و کادر پزشکی را سخت مشغول کرده است. دود ناشی از آتش‌سوزی‌های کانادا، که سرزمین‌هایی به وسعت یونان را با خاک یکسان کرد، میلیون‌ها آمریکایی و کانادایی را دچار بیماری‌های تنفسی کرد. آتش‌سوزی‌های جنگلی که به دلیل بادهای بسیار شدید، جزیره مائویی هاوایی را ویران کرد، دست‌کم ۱۱۴ نفر را کشت، شهر تاریخی لاهاینا را نابود کرد و مردم محلی را برای فرار از شعله‌های آتش به اقیانوس سوق داد.

بارش شدید باران نیز در تابستان امسال ردپایی از ویرانگری به جای گذاشته است. دهلی نو در یک روز در ماه جولای نیم فوت بارندگی داشت. رانش گل و سیل مرگبار را به دنبال داشت. در شهر پکن معمولا خشک، طوفان ماه جولای شدیدترین بارندگی در ۱۴۰ سال گذشته را به بار آورد، یعنی چهار برابر میانگین بارندگی شهر در کل ماه آگوست. و در میان موج گرمای شدید در سراسر اروپا در اواخر جولای، ایتالیایی ها شاهد تگرگ بودند که به اندازه طالبی بود، با اندازه یک سنگ تقریباً ۲۰ سانتیمتری، بزرگترین تگرگی که تا کنون در این قاره ثبت شده است.

این رویدادها هزینه های انسانی و اقتصادی بالایی دارد. خانه ها ویران شدند، مدرسه ها مختل شدند، و زنجیره تامین ارزاق برای مردم از بین رفت. و این انسان‌ها هستند که چنین رنجی را بر خود ما تحمیل کرده اند. بر اساس تحلیلی که توسط، یک سازمان غیرانتفاعی که داده ها را برای تعیین چگونگی تغییر آب و هوا تجزیه و تحلیل می کند، گرمایی که تابستان امسال اروپا و جنوب غربی ایالات متحده را ویران کرد، علت اصلی آن استفاده از سوزاندن سوخت‌های فسیلی بود.استفاده از سوخت‌های فسیلی عامل اصلی رویدادهای شدید آب و هوایی در سراسر جهان است. هم‌چنین با توجه به اسناد جهانی آب و هوا، احتمال شکستن رکورد گرما در چین به دلیل تغییرات آب و هوایی ناشی از انسان، ۵۰ برابر بیشتر از سایر نقاط دنیا بود.

تا به حال، رهبران سیاسی، شرکت‌ها و دانشمندان تا حد زیادی بحث تغییرات آب و هوا را بر کاهش آلودگی مضر ناشی از سوزاندن سوخت‌های فسیلی متمرکز کرده‌اند. به گفته رئیس کمیته انطباق با تغییرات آب و هوایی بریتانیا، طرف دیگر چالش - سازگاری یا آماده شدن برای رویدادهای آب و هوایی فاجعه بار مانند آن‌چه در تابستان شاهد بودیم - هم‌چنان " منابع کم، تامین مالی نشده و اغلب نادیده گرفته شده است." تلاش‌های انطباق : برای مثال، بالا بردن ساختمان‌ها برای جلوگیری از سیل، بازسازی زیرساخت‌های طبیعی مانند جنگل‌های حرا برای جلوگیری از افزایش سطح آب دریاها و سرمایه‌گذاری در شبکه‌های برقی که تحت شرایط شدید، خواه گرما، سرما، یا خشکسالی کارایی داشته باشند، تلاش کمی شده است. حتی با بدتر شدن بلایای مرتبط با آب و هوا. در سال ۲۰۲۲، سازمان ملل به این نتیجه رسید که بدون توجه بیشتر، مقیاس بلایای مرتبط با آب و هوا می تواند از تلاش های سازگاری موجود پیشی بگیرد.

توافقنامه پاریس در سال ۲۰۱۵ علاوه بر تعیین هدف محدود کردن گرمایش در دو درجه سانتیگراد (و ترجیحاً  زیر ۱.۵ درجه)، هدف جهانی سازگاری را با هدف "افزایش ظرفیت سازگاری، تقویت انعطاف پذیری و کاهش آسیب پذیری در برابر تغییرات آب و هوایی" ایجاد کرد. در سال‌های پس از آن، سیاست‌گذاران توجه بیشتری به تلاش‌های سازگاری داشته‌اند، اما کار آن‌ها با پیچیدگی‌هایی همراه بوده است. از آن‌جایی که اثرات بلایای آب و هوایی اغلب به صورت محلی احساس می‌شود، راه‌حل‌ها باید متناسب با شرایط محلی باشد و تکرار طرح‌های بزرگ مقیاس برای سازگاری را پیچیده‌تر می‌کند. اندازه گیری پیشرفت در سازگاری نیز چالش برانگیز تر از کاهش است. به عنوان مثال، محاسبه میزان کربن منتشر نشده در جو آسان تر از محاسبه میزان خسارت سیل است که از آن جلوگیری شده است. با توجه به این موانع، اهداف سازگاری جهانی مبهم باقی می‌مانند. اگرچه دولت ها برای ایجاد و اجرای اهداف انطباق پس از آن  تلاش کرده اند، این بحث ها به دلیل اختلاف نظرهای اساسی در مورد اهداف، تعاریف و شرایط مالی متوقف شده است. کنفرانس امسال اعضا سازمان ملل برای تغییرات اقلیمی در امارات متحده عربی با هدف اتخاذ چارچوبی است که به وضوح یک استراتژی جهانی برای سازگاری با آب و هوا را بیان می کند.

جایی که ما ایستاده ایم

 هرگز نیروی مخرب تغییرات آب و هوایی تا این حد در سرتاسر جهان آشکار نشده است و انفجار بلایای ناشی از آب و هوا به میلیاردها نفر درکی مستقیم از خطرات و تأثیر آن‌ها داده‌است. تجربه شخصی تازه یافته جامعه از فاجعه آب و هوایی می‌تواند و باید به عنوان محرکی برای افزایش تلاش های سازگاری عمل کند. اما این‌که آیا فاجعه گسترده دولت ها و رهبران سیاسی را وادار می کند تا با قدرت بیشتری در مورد آب و هوا از جمله سازگاری عمل کنند، یک سوال باز باقی می ماند.

احیای تلاش‌های سازگاری بسیار مهم است. هیچ کشوری به اندازه‌ی کافی برای تغییرات اقلیمی آماده نشده‌است، حتی کشورهایی که قبلاً سرمایه‌گذاری قابل توجهی در این زمینه انجام داده‌اند. به عنوان مثال، هلند یک رهبر برجسته برای سازگاری است. در حالی که بیش از یک چهارم کشور در حال حاضر زیر سطح دریا قرار دارد، برای آماده سازی برای بدترین سناریوی سیل سرمایه گذاری کرده‌است. با این حال، حتی هلندی‌ها هم تحت تاثیر گرمای بی‌سابقه تابستان امسال قرار گرفتند، زیرا ۳۹۰۰۰ نفر در طول موج گرمای سه هفته‌ای در ماه ژوئن جان خود را از دست دادند که پنج درصد بیشتر از حد انتظار در آن دوره بود. تلاش‌های چین برای تبدیل ۸۰ درصد مناطق شهری خود به «شهرهای اسفنجی» - شهرهایی که برای افزایش جذب و استفاده مجدد از بارندگی طراحی شده‌اند - تا سال ۲۰۳۰ با سیل‌های تابستان امسال هم‌خوانی نداشت. سیل گسترده، از جمله در منطقه پکن، ناکافی بودن تلاش‌های چین برای جلوگیری از سیل را آشکار کرد و نزدیک به یک میلیون نفر مجبور به تخلیه خانه‌هایشان شدند. در ایالات متحده، تعداد فاجعه‌های به اصطلاح میلیارد دلاری یا بلایایی که هر کدام بیش از یک میلیارد دلار هزینه دارند، از شش مورد در سال ۲۰۰۲ به ۱۸ مورد در سال ۲۰۲۲ رسیده‌است. تنها در هفت ماه اول سال ۲۰۲۳، ۱۵ایالات متحده آمریکا چنین فاجعه‌ای را تجربه کردند. علیرغم تشدید ویرانی، دولت ایالات متحده نتوانسته‌است یک استراتژی انطباق ملی را ایجاد کند، و این موضوع آن را در میان کشورهای توسعه یافته یک امر دور از دسترس قرار داده‌است. اکثر کشورهای توسعه‌‌یافته از جمله استرالیا، کانادا، ژاپن و کشورهای اتحادیه اروپا از چنین استراتژی‌هایی به عنوان ابزارهای ضروری برای مدیریت خطرات آب و هوایی استقبال کرده‌اند.

امارات متحده عربی قبلاً یک دستور کار جاه‌طلبانه برای تأمین مالی آب و هوا (وجوه برای پروژه های با هدف رسیدگی به تغییرات آب و هوایی) از جمله دو برابر کردن بودجه تخصیص یافته به سازگاری تا سال ۲۰۲۵ ارائه کرده است. با توجه به این‌که جهان در حال توسعه به حدود ۱۶۰ تا ۳۴۰ میلیارد دلار سالانه تا سال ۲۰۳۰ برای تأمین مالی پروژه های سازگاری محلی از جمله مدیریت آب، تعمیر و نگهداری جاده های انعطاف پذیر و برنامه های امنیت غذایی نیاز دارد. با این حال، تا به امروز، جریان بودجه بین‌المللی برای سازگاری ناچیز باقی مانده است و ارزش آن کمتر از ۵۰ میلیارد دلار است - کمتر از ده درصد از پولی که در حال حاضر برای کل آب و هوا هزینه می‌شود. و آن‌چه برای انطباق در نظر گرفته شده است تقریباً به طور کامل از دولت ها می آید، عمدتاً به شکل بدهی، که بیشتر بر منابع مالی ناچیز کشورهایی که دارای کمبود نقدینگی هستند تأکید می کند. اما پول به تنهایی جوامع را برای آب و هوای شدید تاریخی آماده نمی کند. برای مهار انتشار گازهای گلخانه ای، که جهان نیز در مورد آن پیشرفت کمی داشته است، باید دید آیا این نقطه عطفی در انطباق خواهد بود یا نه.

جزر و مد

برنامه‌های انطباق مؤثر باید فراتر از جستجوی تأمین مالی باشد و به تشریح چگونگی کاهش ویرانی بپردازد. تابستان گذشته نشان داد که چند حوزه کلیدی وجود دارد که توجه فوری را می طلبد - و استراتژی های سازگاری موثر برای ایجاد انعطاف پذیری در برابر رویدادهای شدید آب و هوایی کمک زیادی می کند.

اول، دولت ها باید سیستم های هشدار اولیه را ایجاد کنند. طبق آمارها: فقط ۲۴ ساعت اطلاع از یک فاجعه آتی می تواند ۳۰ درصد آسیب کمتری به همراه داشته باشد. همان‌طور که بنگلادش نشان داده است، هشدار اولیه و پیش‌بینی بهبود یافته جان انسان‌ها را نجات می دهد. هنگامی که طوفان بولا در سال ۱۹۷۰ بنگلادش کنونی را درنوردید، بیش از نیم میلیون نفر جان خود را از دست دادند. در پنج دهه گذشته، بنگلادش یک سیستم هشدار زودهنگام متشکل از پیش‌بینی‌های هواشناسی بهبودیافته، تلاش‌های گسترده ارتباطی و به‌روزرسانی‌های قریب‌الوقوع طوفان، و سیستمی از پناهگاه‌های طوفان، از جمله برخی از آن‌ها که دو برابر مدارس هستند، ایجاد کرده است. این اقدامات باعث کاهش بیش از صد برابری مرگ و میر ناشی از طوفان شده است. سرمایه گذاری در پیش بینی دقیق‌تر نیز می‌تواند مرگ و میر ناشی از گرما را کاهش دهد. سازمان ملل با راه‌اندازی یک ابتکار هشدار زودهنگام که خواستار سرمایه‌گذاری ۳.۱ میلیارد دلاری از سال ۲۰۲۳ تا ۲۰۲۷ بود، شروع به رسیدگی به این چالش در سراسر جهان با تمرکز ویژه بر آفریقا، که در قابلیت های پیش بینی بسیار عقب است، کرد.

دوم، کشورها باید برای تقویت قابلیت‌های واکنش فرامرزی تلاش کنند. بلایای مرتبط با آب و هوا اغلب بین المللی هستند و واکنش هماهنگ در برابر بلایا ضروری است. دولت های همسایه قبلاً نشان داده اند که مایل به همکاری در صورت بروز بحران هستند. زمانی که سیل اسلوونی را در اوایل آگوست ویران کرد و به بدترین فاجعه طبیعی این کشور تبدیل شد، فرانسه و آلمان موادی از جمله پل‌های پیش‌ساخته را برای کمک به واکنش اسلوونی ارسال کردند. به طور مشابه، اتحادیه اروپا هواپیماهای آتش نشانی را به قبرس فرستاد، زیرا قبرس توسط آتش‌سوزی‌های جنگلی ویران شده بود، و یونان نیز در بازدارنده شعله مشترک بود. ناتو هم‌چنین الگوی خوبی است که رهبری نهادینه کردن همکاری فرامرزی برای واکنش در برابر بلایا و در مواجهه با خطر فزاینده اقلیمی که می‌تواند امنیت کشورهای عضو را تحت تاثیر قرار دهد، به عهده گرفته است. در سال ۲۰۲۲، ۴۰ هواپیما از جمله هواپیماها و هلیکوپترهای آتش نشانی را برای سرکوب آتش سوزی در یونان مستقر کرد و امسال مرکز تغییرات آب و هوا و امنیت را برای اصلاح استراتژی های واکنش در مونترال، کانادا ایجاد کرد. اما تاکنون، چنین تلاش‌های فرامرزی تکه‌تکه بوده‌اند، و هماهنگی بیشتری لازم است تا اطمینان حاصل شود که منابع، پرسنل و دانش کافی به اشتراک گذاشته می‌شوند.

سوم، سیاست گذاران باید متعهد شوند که شکاف حفاظتی بیمه ای را ببندند: تفاوت بین آن‌چه باید در برابر بلایای آب و هوایی بیمه شود و آن‌چه در واقع پوشش داده می شود. از ۳۶۰ میلیارد دلار خسارت جهانی ناشی از آب و هوای شدید در سال ۲۰۲۲، بیمه تنها ۳۹ درصد را پوشش می دهد. این بدان معناست که بخش اعظم زیان‌ها باید توسط افراد، دولت‌ها و خیریه‌ها به جای شرکت‌های بیمه جذب می‌شد، که مسئولیت بازیابی را بر دوش بخش دولتی قرار می‌داد و منابع جامعه را تحت فشار قرار می‌داد. پرداخت‌های بیمه به بهبود سرعت می‌بخشد و خانواده‌ها را از انتخاب‌های ویرانگر در پی بلایای طبیعی بزرگ رها می‌کند، مانند بیرون کشیدن کودکان از مدرسه برای کار کردن یا فروش دارایی‌های گرانبها مانند بذر و دام برای رهایی از فشار اقتصادی.

راه‌حل‌های امیدوارکننده بیمه با سرمایه‌گذاری بشردوستانه و کمک‌های دولتی در سرتاسر جهان شروع به ظهور کرده‌اند. این نوآوری‌ها شامل ایجاد مخاطرات منطقه‌ای در دریای کارائیب و آفریقا و بیمه گرمایی کم هزینه برای زنان در هند برای جبران دستمزدهای از دست رفته در هنگام افزایش دمای هوا و غیر ممکن شدن کار است. دولت ها باید بر اساس این سیاست های بیمه نوآورانه به عنوان خطر آب و هوا تکامل یابند. برای مثال، سیاست‌گذاران می‌توانند دسترسی به سیاست‌هایی را گسترش دهند که پول پیش از طوفان فراهم می‌کند تا مردم بتوانند در حفاظت از سیل سرمایه‌گذاری کنند یا مشوق‌هایی را برای سرمایه‌گذاری در کاهش خطر بلایای گسترده در سطح جامعه، مانند مقاوم‌تر کردن خانه‌ها در برابر آتش، ارائه دهند.

ایالات متحده با چالش بیمه ای ویژه‌ای مواجه است. در طی چند سال گذشته، بسیاری از بیمه‌گران املاک، پوشش خود را در مناطقی را که بیشتر مستعد بلایای ناشی از آب و هوا هستند، مانند کالیفرنیا و ساحل فلوریدا لغو کرده‌اند. با کاهش پوشش بیمه‌ای صاحبان خانه، تقاضا برای ورود دولت ایالات متحده افزایش می یابد. سابقه‌ای برای دخالت دولت ایالات متحده در بازار بیمه بلایا وجود دارد. بیش از ۵۰ سال پیش، پس از خروج بیمه خصوصی از بازارهای بیمه سیل در پی وقوع سیل عظیم در امتداد رودخانه می سی سی پی، دولت فدرال برنامه ملی بیمه سیل را ایجاد کرد، ابتکاری که به شدت به کار خود ادامه می‌دهد. امروزه، دولت ایالات متحده می‌تواند با ایجاد کمیسیونی برای شناسایی راه‌هایی برای اطمینان از پوشش بیمه‌ای مناسب با قیمتی که مردم بپردازند، چنین برنامه‌هایی را بهبود بخشد. این کمیسیون هم‌چنین می‌تواند به نمونه‌های دیگری از برنامه‌های ملی بیمه بلایای طبیعی مانند طرح موسوم به  نت کت در فرانسه نگاه کند، که غرامت تمام شهروندان فرانسوی را برای خسارت ناشی از بلایای طبیعی تضمین می‌کند.

چهارم، دولت ها باید پارادایم بلایای طبیعی را تغییر دهند تا کاهش خطر را بر بازیابی بلایا اولویت دهند. با الزام ساختارها به دوام بیشتر، دولت های محلی و ملی می توانند به مردم کمک کنند تا پس از وقوع فاجعه سریع‌تر به زندگی خود بازگردند. به عنوان مثال، در ایالات متحده، به ازای هر دلاری که برای قوانین ساختمانی قوی تر خرج می شود، ۱۱ دلار در هزینه های بازیابی بلایای طبیعی صرفه‌جویی می شود. برعکس، طبق گفته سازمان همکاری اقتصادی و توسعه، کشورهای مستعد آتش سوزی تا شش برابر بیشتر برای مبارزه با آتش سوزی‌ها هزینه می‌کنند تا کاهش خطر آن‌ها قبل از وقوع. همان‌طور که آتش سوزی های جنگلی ناشی از تغییرات آب و هوایی بزرگتر و داغ‌تر می‌شوند، پیشگیری، به جای بازیابی، حیاتی‌تر می‌شود. یکی از راه‌های سرمایه‌گذاری بیشتر در اقدامات پیشگیرانه، پیوند دادن تلاش‌های کاهش ریسک با دلار فدرال است. به عنوان مثال، ایالات متحده می‌تواند چیزی شبیه به کسر فاجعه را اتخاذ کند - به این معنی که جوامعی که در کاهش خطر سرمایه گذاری نمی‌کنند با اجازه توسعه در مناطق مستعد سیل یا آتش سوزی، کمتر از آن‌هایی که در خطر فاجعه هستند، کمک‌های دولتی پس از فاجعه دریافت خواهند کرد. با بهبود استفاده از زمین و شیوه‌های ساخت و ساز، خطر را زودتر کاهش دهید.

پنجم، کشورها باید به طور مشترک برای تقویت امنیت غذایی جهانی سرمایه‌گذاری کنند، که به طور فزاینده‌ای توسط آب و هوای شدید تهدید می‌شود. حدود ۴۲ درصد از کالری جهان از برنج، گندم و ذرت تامین می‌شود. با افزایش دما و وقوع رویدادهای شدید مانند سیل در پاکستان در سال ۲۰۲۲ که یک سوم کشور را زیر آب گذاشت و محصولات برنج و پنبه آن را نابود کرد، احتمالاً بازده این محصولات کاهش خواهد یافت. برای تقویت دفاع خود در برابر گرسنگی گسترده، جهان می‌تواند سرمایه‌گذاری در توسعه و توزیع بذرهای مقاوم در برابر آب و هوا و محصولات کم مصرف آب را افزایش دهد. دولت‌ها همچنین باید برای تنوع بخشیدن به زنجیره‌های تامین تلاش کنند تا اطمینان حاصل کنند که اگر یک مرکز کشاورزی آسیب ببیند، منابع غذایی جایگزین در دسترس هستند. کشورها انگیزه بیشتری برای رسیدگی به امنیت غذایی دارند، زیرا انجام این کار احتمالاً امنیت کلی را افزایش می‌دهد. همان‌طور که آنتونیو گوترش دبیر کل سازمان ملل می‌گوید: "اگر ما به مردم غذا ندهیم، به درگیری‌ها دامن می زنیم."

رو به رو شدن با فاجعه

در حالی که مذاکره کنندگان  برای کنفرانس تغییرات اقلیمی در امارات متحده عربی آماده می شوند، با جهانی روبرو می‌شوند که گروهی از کشورها از توافق پاریس  و هم‌چنین از هدف  حفظ گرمایش زیر ۱.۵ درجه سانتیگراد عقب نشینی می‌کنند. در نشست ۲۰۲۳، گروهی از ۲۰ اقتصاد بزرگ جهان، مذاکرات در مورد تعهدات برای کاهش استفاده  از سوخت های فسیلی و سه برابر کردن انرژی های تجدیدپذیر تا سال ۲۰۳۰ متوقف شد. در همین حال، شرکت های سوخت فسیلی از تعهدات قبلی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای عقب‌نشینی کرده‌اند. بر اساس گزارش آژانس بین‌المللی انرژی، در سال‌های اخیر کمتر از پنج درصد از سرمایه‌گذاری‌های اکتشاف و تولید شرکت‌های سوخت‌های فسیلی به منابع انرژی کم انتشار اختصاص یافته است. اما امسال، این شرکت ها بیش از ۵۰۰ میلیارد دلار برای توسعه منابع جدید نفت و گاز هزینه خواهند کرد. چین، بزرگ‌ترین تولیدکننده گازهای گلخانه‌ای در جهان، اکنون شش برابر بیشتر از مجموع سایر نقاط جهان در حال ساخت ظرفیت زغال سنگ است. آژانس بین‌المللی انرژی پیش‌بینی کرد که امسال احتمالاً به رکورد جهانی سالانه مصرف زغال سنگ که در سال گذشته ثبت شده بود، نزدیک خواهد شد. در همین حال، دانشمندان در هاوایی نقطه عطف غم‌انگیزی را در ماه مه ثبت کردند، با اندازه گیری ۴۲۴ قسمت در میلیون کربن در جو، که بالاترین غلظت کشف شده از زمان شروع رکوردها است.

تلاش‌ها برای مهار گرمایش کره زمین باید همیشه در مذاکرات بین‌المللی آب و هوا، از جمله در کنفرانس آینده تغییرات اقلیمی در امارات متحده عربی باید در مرکز توجه قرار گیرد. کاهش آلودگی‌های مضر تنها راه برای جلوگیری از بدترین اثرات آب و هوایی است. اما مذاکره کنندگان باید این مرحله را گسترش دهند تا سازگاری را در بر گیرند و مطمئن شوند که این دو رویکرد واقعاً در کنار هم هستند. تاثیرات تغییر اقلیم در حال حاضر وجود دارد و جوامع را در سراسر جهان ویران می کند. بلایای خاصی وجود دارد که سیاره دیگر نمی‌تواند از آن‌ها اجتناب کند. بشریت تنها با آماده شدن برای بدترین و همچنین مقابله با آن می تواند خود را ایمن نگه دارد.