روز دهم اکتبر از طرف سازمان بین المللی کار بە روز مقابلە با افسردگی و ناراحتی روحی روانی در محیط کار اختصاص دادە ت.شدە. سازمان بین المللی کار در گزارشی کە بە این مناسبات منتشر کردە، از ابتلای حداقل٢٠ درصد نیروی کار در طول زندگی خود بە بیماری جدی روانی اشارە نمود و می گوید از هر پنج نفر حداقل یک نفر یک بار در طول زندگی خود دچار بیماری افسردگی و روحی میشوند.
بنا بە گزارش، سالانە ١٢ میلیارد روز کاری در اثر افسردگی و اظطراب از دست می رود.
طبق گزارشهای منتشر شدە تا کنونی، ایران از لحاظ حوادث و بیماریهای شغلی بطوری کە آمارهای رسمی هم نشان می دهند، بدون احتساب بیماریهای روحی و روانی در زمرە بدترین کشورهای جهان است.
کلا یکی از دلایل پر شمار بودن حوادث شغلی در ایران ناشی از استرس زیاد است کە سبب آن فشار و شرایط نا مساعد اکثر محل های کار می باشد. آماری از کسانی کە در محل های کار دچار افسردگی و استرش مزمن هستند نە وجود دارد و نە کسی بفکر تهیە آن است، با این اوصاف از شمار بالای حوادث شغلی کە سال بە سال هم بیشتر می شود، می بایست این نوع بیماری نیز بە همان نسبت بیشتر از آسیب های فیزیکی و سایر بیماریهای شغلی باشد.
کارشناسانی کە این تحقیق را برای آی ال او انجام دادەاند پیشنهاد هایی را برای بهتر شدن محیط های کار بە کارفرمایان توصیە کردەاند. در قسمتی از گزارش کە در خبرگزاری ایلنا منتشر شد، گفتە می شود:
" در این تحقیق، عملیات چهار مرحله‌ای را که کارفرمایان می‌توانند برای کاهش استرس روانی در محل کار قبل از شروع آن انجام دهند و توصیه‌هایی درباره اینکه چرا اقدامات عقل سلیم برای رسیدن به محیط بهتر در محل کار ضروری است، مطرح شده است از جمله مورد توصیه شده این است که کارفرمایان می‌توانند در مواردی با ایجاد شرایط خاص برای یک نیرو (مرخصی، کاهش فشار کاری موقت، اصلاح رفتار و ایجاد تغییر و تنوع کاری) می‌توان نیروی کاری که دچار مشکلات خاص شده است را مدیریاتحادیەت کنند"
در کشورهایی کە اتحادیە های کارگری وجود دارد ممکن است تعدادی از کارفرمایان مایل باشند بە این توصیە های آی ال او عمل کنند، اما در کشورهایی مانند ایران کە نە اتحادیە های کارگری اجازە فعالیت رسمی دارند و نە اساسا گوش شنوایی برای عملی کردن اینگونە توصیە ها در میان دولتمردان و کارفرمایان وجود دارد چنین امکانی در حال حاضر وجود ندارد.
کارشناسان تلاش کردەاند با استناد بە از دست رفتن ١٢ میلیارد روز کاری در سال برای اجرای توصیە های خود انگیزە اقتصادی برای کارفرمایان ایجاد کنند. بە عبارتی آنچە کە ارزش دارد گویا سود و منفعت است کە بر سلامت نیروی کار ارجحیت دارد. با این همە اکثر کارفرمایان خاصە در کشورهای مانند ایران کە اثری از قوانین حمایتی و حقوق سندیکایی باقی نگذاشتەاند و انبوهی از کارگران بیکار وجود دارد بە محض مشاهدە هر نوع بیماری در کارگر کە کوچکترین خللی در بازدهی کار او بوجود آورد کارگر را از کار اخراج و نیروی سالمتری را جایگزین او می کنند. یکی از علل اصلی خودکشی فزایندە کارگران در محیط های کار بی هر شک و شبهە اثرات انواع فشارهایی است کە در محل کار بە کارگر وارد می شود و انباشت فشارها پس از مدتی بە حدی می رسد کە بە خودکشی منجر می شود. کارفرمایان ایرانی اگر اندکی از فشار هایشان را از روی شانە کارگران خود بردارند، کمک بزرگی بە کاهش حوادث و افسردگی و استرس کردەاند. اما اکثرا حاضر بە این کار نیستند تا کە برسد بە اجرای توصیە های سازمان بین المللی کار کە می تواند برای آنها اندکی هزینە هم داشتە باشد.
طبیعی است در چنین فضایی کارگر بیماری خود را تا جایی کە ممکن می شود پنهان کند تا بتواند شغل خود را حفظ نماید. از اینها کە بگذریم، اصولا رعایت و بهبود ایمنی و بهداشت محیط کار بدون داشتن اتحادیە و تشکل ممکن نیست. بهمین جهت از این توصیە های خوب سازمان بین المللی کار نیز بە مانند سایر مقاولە نامە ها و کنوانسیونهای این سازمان جهانی کە تلاشی هم برای وادار کردن کارفرمایان و دولتها برای بە اجرا نهادن آنها بە عمل نمی آورد چیزی بە کارگران و مزد و حقوق بگیران ایران نمی ماسد.
افزودن دیدگاه جدید