راە دشوار مبارزە با خصوصی سازی!

کارگران کارخانە هفت تپە دوماە است کە در اعتصاب هستند. یکی از خواستە های کارگران اعتصابی لغو خصوص سازی این مجتمع بزرگ صنعتی- کشاورزی است کە در شرایط عادی می تواند بخش عمدە نیاز کشور بە شکر کە جز کالاهای اصلی مورد نیاز مردم است را از صفر تا صد تولید کند. از کاشت نیشکر تا تبدیل آن بە شکر و اقلام دیگر مانند الکل همە توسط کارگران این مجتمع انجام می گیرند و در صورتی کە تعرفە شکر را صفر نکنند و واردات اضافە بر مصرف کشور شکر وارد نکنند چرخ های کارخانە خواهند چرخید، اشتغال در آن حفظ خواهد شد و سود دهی هم خواهد داشت.

در آن زمان کە این مجتمع ساختە شد کسانی کە آن را ساختند اگر فکر می کردند سود دە نیست آنرا نمی ساختند. یعنی کارخانە تا پیش از آنکە تصمیم بە خصوصی کردن اش بگیرند سود آور، بە نفع مردم و اقتصاد کشور بود و با بخشی از سودی کە کسب می کرد می توانست ماشین آلات و تولیدات اش را بازسازی و بە روز کند و بهروری اش را ارتقا دهد. اگر این کارخانە مدتی است دچار مشکل شدە است، بە دلیل سئومدیریت، نا کارآمدی و فساد صاحبان کارخانە و حامیان حکومتی آنها است.

دلالان و وارد کنندگان شکر کە از بابت واردات شکر سود هنگفت و کم زحمتی بە جیب می زدند و در درون حکومت و مدیران ارشد دولتی عوامل ذینفوذی دارند چون تولید داخلی را بە سود منافع خود نمی دانند، تلاش کردند کە این مجتمع ملی را بە نابودی بکشانند و آن را از سر راە خود بردارند. زمینە های روانی و اجتماعی خصوصی سازی اموال عمومی در واقع در دوران ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی "بانی سیاست تعدیل اقتصادی" با اعزام مدیرانی برای زمینە سازی واگذاری شرکتهای دولتی بە بخش خصوصی یا صحیتر گفتە باشیم بە "خودی ها "شروع شد. در اکثر واحدهای واگذار شدە بحرانها زمانی شروع و بە آن دامن زدە شد کە مدیریت کارخانە ها بە دست مدیران اعزامی دولت افتاد. اخراج های دستە جمعی کارگران، تعلیق بخش های از قانون کار، قانونی کردن قراردادهای موقت، ممنوعیت رسمی اعتصاب و دەها بخشنامە کە همگی ناظر بە از میان برداشتن اندک حقوق قانونی کارگر بود و همچنین تعویق های طولانی در پرداخت دستمزدها از همان دورە شروع و تشدید شد. بعد از بحران های فلج کنندەای کە در اثر سیاستهای تعدیلی جامعە را دربر گرفت و سبب ساز اعتصابات و اعتراضات گستردە تودەای و پیروزی خاتمی در انتخابات ریاست جمهوری ٧٦ شد بسیاری از اجزا سیاست تعدیل دوران رفسنجانی مانند خصوصی سازی و تعرض بە قانون کار و حقوق زحمتکشان ادامە یافت. عامل عمدە بە قدرت رسیدن خاتمی نارضایتی مردم از رفسنجانی و عدالت ستیزی اشرافی او و حواریون سیاست تعدیل بود. آنچە کە بە احمدی نژاد کمک کرد تا در دورە نخست ریاست جمهوری اش آرای عدە زیادی از مردم فقیر روستایی و حاشیە نشین را از آن خود کند، استمرار بی عدالتی ها پیشین در دوران خاتمی و سئواستفادە احمدی نژاد از آنها با طرح وعدەهایی همچون آوردن پول نفت و پرداخت یارانە نقدی بود. با این همە احمدی نژاد بە رغم وعدەهای فریبندەاش بە تودەهای قربانی شدە در مسلخ سیاست تعدیل، در توسعە فقر، بیکاری، منجمد کردن دستمزدها، بی عدالتی و پایمال سازی حقوق سندیکایی کارگران و مزدبگیران و واگذاری واحدهای دولتی گوی سبقت را از رفسنجانی ربود. با وجود افزایش بی سابقە درآمدهای نفتی نە تنها سهمی از آن سر سفرە زحمت کشان و بی چیز شدگان نیامد بلکە وضعیت آنها در پایان ریاست جمهوری وی بە مراتب بدترو سفرە های شان تهی تر شد. در همین دوران بود کە بیشترین خصولتی و خصوصی سازی ها انجام گرفت. حذف تعرفە وارادات شکر کە ضربە هولناکی بر هفت تپە وارد کرد توسط دولت احمدی نژاد انجام شد.

علت عمدە پیروزی روحانی بر رئیسی و قالیباف چیزی غیر از بیزاری مردم از دولت احمدی نژاد و حامیان حکومتی وی و دادن شعارها و وعدەهای فریبکارانە روحانی نبود. او هم کە از حواریون رفسنجانی و سیاست تعدیل اقتصادی بود از همان آغاز بە صورتی افراطی تر سیاستهای دولتهای گذشتە را ادامە داد و بیشترین دشمنی و ستیز با حقوق کارگران را بە پیش برد. نتایج عملکرد دولت روحانی و طرفداران سیاست اقتصادی نئولیبرالی آشکارتر از آن است کە نیاز بە توضیح داشتە باشند.

اینک نیز سرکردگان محافظە کاران رقیب روحانی، افرادی امثال قالیباف و رئیسی با استفادە از سیاستهای ضد کارگری و عدالت ستیزانە دوران روحانی و ادعای عدالت خواهی سعی می کنند با یک سری مانورهای فریبکارانە زحمت کشان بە جان آمدە از سیاستها و عملکرد حکومت را بفریبند، آنها را بە بیراە بکشانند و خودشان را از زیر فشار اعتراضات فزایندە کارگران کە کل سیاستهای ضد کارگری حکومت را نشانە گرفتەاند، برهانندد. کارگران و محرومان هیچ حامی و دوستی در میان هیچ یک از باندهای حکومتی ندارند. علی خامنەای رهبر حکومت خودش از عوامل اصلی استبداد، بی عدالتی، خصوصی سازی و حامیان سرکوب حقوق و تشکلهای کارگری مستقل و سیاست هایی است کە تولید و اقتصاد کشور را دچار فلاکت و افلاس و دستمزدهای زیر خط فقر را بە زحمتکشان تحمیل نمودە است.

غرض از اشارە بە نقش دولت های مختلف در شروع و فرایند خصوصی سازی و مقررات زدایی از مناسبات بین کارگر و سرمایە دار، این بود بگویم با چنین سوابقی کارگران هفت تپە، هپکو، پالایشگاە کرمانشاە... در مبارزە شان علیە خصوصی سازی چە راە دشواری در پیش دارند. راهی کە البتە نباید بخاطر دشواریهای زیادی کە دارد نیمە تمام رهایش کرد. ولی باید سختی هایش را شناخت و برای بە نتیجە رساند آن امکاناتش را فراهم کرد. بنا بر این اگر توازون قوای موجود و سازمان نایافتگی بخش های وسیع طبقە کار در مقطع کنونی و ناموسی شدن حفظ خصوصی سازی برای همە باندهای حکومتی و سرمایە داران مانع رسیدن شما بە این خواستە تان در مقطع کنونی شدند ناامید نشوید. بە مبارزات تان ادامە دهید. پیروزی در مبارزە است و شکست در انفعال و تسلیم!