ژوئیه 2020

جمهوری اسلامی ایران عزم خود را برای تشدید سرکوب و نقض هرچه بیشتر حقوق بشر در ایران و تولید هراس در جامعه به قصد جلوگیری از خیزش های آینده جزم کرده است. این احکام در حالی صادر شده است که وکلای این افراد بارها به نحوه رسیدگی به پرونده اعتراض از جمله فقدان دسترسی وکلا به پرونده و نقض جقوق متهمان سخن گقتند.

حکومت با توجیه ناکارآمدی‌های خود در رابطه با کرونا، مستقیم یا غیر مستقیم چنین القاء می‌کند که خیز اخیر و دیگربار این بیماری، تقصیر خود مردم است و ناشی از اینکه تن به رعایت مقررات ایمنی و بهداشتی نمی‌دهند و بگونه نالازم گرد هم می‌آیند. حال آنکه این وظیفه دولت است تا با اتخاذ تدابیر لازم و اعمال محدودیت‌های ضرور مردم را آماده و ملزم به رعایت آن‌ها کند.

این سه جوان ایرانی جز «اعتراض» که از حقوق اولیه انسانی شان است و در اعلامیه جهانی حقوق بشر (اصل۲۰) بر آن تصریح شده و حتی قوانین داخلی ایران(اصل ۲۷ قانون اساسی) نیز آن را به‌رسمیت شناخته، مرتکب نشده‌اند و به گفته خود در هیچ حرکت تخریبی نیز حضور نداشته‌اند. وانگهی بنا بر کدام قانون و مجوزی مجازات آسیب‌رسانی مردم جان به لب رسیده به برخی اماکن عمومی اعدام است؟

جمعبندی و استدلال من در مورد رویدادِ سازمان شکن انشعاب اقلیت - اکثریت متأثر از روایت فردی بزرگانی است که خودشان هم شاهد و ناظر و از طرفین منازعه منجر به رویداد اسفبار بوده اند. با همه اوصاف سرگذشت درازدامنه ی انشعاب فقط در محدوده انشعاب اقلیت و اکثریت نگنجید و فراتر از آن رفت. اصول تحزب تاکید دارند، مقوله انشعاب ذاتی هر جریان سیاسی است و احزاب جریان چپ نیز در حوزه انشعاب عاری از تجارب خاص و وسیعی نیستند.

مروری بر روند شکل گیری اقلیت و اکثریت، از آغاز تا مقطع انشعاب نشان می دهد که دو جناح بتدریج به لحاظ نظری و به طور مشخص، حول تحلیل حاکمیت و مشی سیاسی سازمان در قبال آن از همدیگر دور می شوند. پس از چرخشی که به دنبال گرفتن سفارت توسط دانشجویان خط امام در نظرات هیئت سیاسی و جناح اکثریت در راستای حمایت از حاکمیت صورت گرفت، این دور شدن تسریع شد.

واقعیت این است که رژیم با این اقدامات، فضای جامعه را نیز می سنجد. به میزانی که جامعه برافروخته شود و واکنش نشان دهد، حکومت هم پس می نشیند. در این نمایش تلویزیونی حکومت حمهوری اسلامی شکست خود را به نمایش گذاشت. روح اله زم که قاعدتا در اثر فشار و شکنجه به پای تلویزیون کشانده شده بود حضورش حکومت اسلامی را مفتصح کرد.

آقای کارمل از همه تشکر کرد و درارتباط با روز نامه و نقش آن مفصل سخن گفت. در حین صحبت اندکی مکث کرد و در چهره من خیره شد گفت: "رفیق ناصر ما ملت غریبی هستیم مردم ما غریبند، شما بسیار خوب و با احساس می نویسید. اما درست نمی نویسید، واقعیت را بیان نمی کنید! نمی نویسید که ما حزبی ها به این مردم غریب وعده دادیم که روی نان سیاه و خشکشان مسکه (کره به زبان افغانستانی) می مالیم! نه تنها مسکه نمالیدیم بلکه نان سیاهشان را هم گرفتیم! این را بنویسید!

اعلام پر سرو صدای بستن قراردادی با وعده‌ی سرمایه‌گذاری با حجم چند صد میلیارد دلاری، با سکوت در مورد کم و کیف این همکاری دراز مدت، در شرائطی که دولت چین حتی به وعده‌ی سرمایه گذاری چند میلیارد دلاری خود در صنایع نفت و گاز ایران نیز نمی‌تواند عمل کند، تنها از عهده‌ی کسانی بر‌می‌آید که واقعیت‌ها را نادیده می‌گیرند و از روی استیصال و درماندگی، غرق در اوهام دشمن محور خود، به معجزه در «شرق» امید بسته‌اند.

مطالب این شماره نشریه جُنگ کارگری:
* دستمزد کارگران در چهار ماه نصف شد – یادداشت - مراد رضایی
* همسان سازی هم بازنشستگان را از زیر خط بقا رها نمی کند! - صادق کار
* حداقل بازده – دستمزد حداقلی استعماری در صنایع شیلات ساموا - بخش یازدهم - بخشی از کتاب "تعادل جزرومد - صنایع دریایی در اقیانوس آرام، ساموای آمریکا" - جواَن پوبلت – دانشگاه هاوایی زمستان 2020
*  سازماندهی "دیمی کاران"1: نگاهی از "جنوب" - بخش دوم - رونالدو مونک
*  بجای تعریف و تمجید بی هزینە از پرستاران حقوق شان را بدهید! – صادق
*  گذر و نظری بر رویدادهای کارگری هفتە - جُنگ کارگری

قرارداد ۲۵ ساله‌ی جمهوری اسلامی و چین، زیان ها و منافع ان

سخنران برنامه: مسعود فتحی