دل نوشته ی یکی از معلمان دل سوخته

فردا باز اولِ مهر است، مدرسه ها شروع می‌شوند و همراهش پاییز می آید؛ برای همه‌ی ماها چه بزرگترها وچه میانسال‌ها یه جورایی خاطره انگیزه؛ روز اول مهر هم شادی داره و هم غم، ولی برای من كه پنجاه وهشت سال از عمرم با اول مهر شروع شده دلتنگی داره؛

سال گذشته برای اولین بار، دیگه به مدرسه نرفتم، امسال هم نخواهم رفت، یعنی دیگه هیچوقت نخواهم رفت. امسال نوه‌ام را می برم مدرسه، بچه‌های امروز خوب می‌فهمند؛ یعنی انچه من بعد از پنجاه وهشت سال مدرسه رفتن فهمیدم این بچه‌ی شش ساله فهمیده است: "مدرسه به درد نمی خورد“، "مدرسه وقت تلف كردن است" و من پدر بزرگ وامانده باز هم مجبورم دروغ بگویم، حتی به عزیزترین زندگیم؛ آخر چهل سال مجبور بودم پای تخته "به جز ریاضی و فیزیك" دروغ به خورد بچه های مردم بدهم ؛ واگه خیلی هنر می كردم در جواب سؤال بعضی از دانش آموزان كه انصافاً هم درست می پرسیدند باید سكوت می كردم.

گاهی از خودم می پرسم اگه درس فیزیك را خوب به بچه‌ها فهماندم معلم خوبی بوده ام؟ و جواب خودم به خودم یک "نه!"گنده است. نه، شاید مدرس خوبی بودم، اما معلم، نه. معلمی كه نتواند به بچه ها عشق بیاموزد معلم نیست. معلمی كه در مقابل شعار های مرده باد به این و آن ساكت باشد و درس زنده باد به دانش آموزش ندهد معلم نیست؛

بعضی اوقات با خودم میگویم: من معلم نبودم، چوپان بودم ، البته نه اینكه خدای ناكرده بچه‌ها گوسفند باشند؛ نه، ولی ما را چوپان كرده بودند تا بچه ها را راهنمایی كنیم؛ به مسیری كه آنها تعیین كرده بودند؛ البته من تنها هنری كه به‌خرج دادم این بود كه چشمم را ببندم و اجازه دهم بچه ها به راهی بروند كه می خواهند نه راهی كه برایشان ترسیم شده؛ آخه همه كه نمی تونند "معلم "باشند؛ آخه زندگی خرج داره،آخه زن و بچه نان وآب و لباس می‌خواهند، آخه معلم شدن هزینه داره!

حالا من مانده ام و كلی حسرت و ناگفته ها در دل، حالا باز اول مهر شده و این دلتنگی كه مثل خوره به جانم افتاده است. شاید فردا نوه ام را ببرم مدرسه و دم در هوای مدرسه را تنفس كنم "شاید حالم خوب بشود. شاید... .