این روزها خبرهایی در رسانه های مختلف انتشار می یابند که همگی حکایت از به "بن بست" رسیدن جنگ در اکرایین دارند. گویا تنها کسی که در اکرایین همچنان به شعار "ادامه جنگ تا بازگشت روسیه به مرزهای سال ۱۹۹۱" باور دارد، خود زلنسکی است. با آغاز کشتار فلسطینیان در غزه که پس از ۴ روز آتش بس و علیرغم پیشرفت در روند آزاد سازی گروگانهای زن و کودکان از جانب حماس، بمباران مناطق مسکونی از جانب اسرائیل از سر گرفته شد، روشن بود که "ثقل درآمد و پولسازی" چه برای انحصارات اسلحه و چه رسانه های در خدمت این انحصارات، از اکرایین به غزه، نقل مکان کرده است.
روشن است که ناتوانی ارتش اکرایین در کسب حتی موفقیتی ناچیز در "ضد حمله" ۵ ماه اخیر در این انتقال منبع درآمد، نقش قابل توجهی ایفا نمود. وقتی که از زبان استولنبرگ، دبیرکل ناتو در مصاحبه با "پولیتیکو" می شنویم که: ناتو باید خود را برای شنیدن خبرهای بد آماده کند؛ و یا آریستویچ، که تا چندی پیش جزو مشاوران ارشد زلنسکی بود، اعلام می کند که در ماه گذشته ۳۰۰۰ فراری از جبهه ها داشته ایم و در نهایت گفتگوی کلیچکو (قهرمان سابق بوکس جهان و شهردار کنونی کیف) در گفتگو با یک رسانه کشور سوئیس از درست بودن نظرات زالوژنی، فرمانده کل ارتش اکرایین مبنی بر "بن بست" در جنگ و در ادامه از فساد و خودکامگی دستگاه دولتی به رهبری زلنسکی، سخن می راند، همگی حکایت از این دارند که سیاست: "جنگ تا آخرین سرباز اکرایینی!" به ثمر رسیده است.
حرکت دیروز مادران سربازان اکرایینی در کیف که در مسیری طولانی با پلاکارد هایی در دست که همگی خواهان بازگشت فرزندانشان و پایان دادن به اعزام فرزندانشان به مرگ حتمی! بودند، نخستین حرکت از جانب پدران و مادرانی است که روزانه شاهد شکار فرزندانشان در کوچه و خیابانهای اکرائین توسط مأموران زلنسکی، جهت اعزام به جبهه ها هستند! در مارس ۲۰۲۲ که توافق روسیه و اکرایین در استانبول به امضا رسید، بندهایی داشت که در واقع همان قراردادهای مینسک ۱ و ۲ بودند، اگر این قرارداد اجرا می شد، چه بسا شاهد به نتیجه رسیدن شعار بوریس جانسون : «جنگ، جنگ! تا آخرین سرباز اکرایینی!» نمی بودیم.
افزودن دیدگاه جدید