در آستانه چهل سالگی انقلاب بهمن و تحمیل حجاب اجباری به زنان توسط جمهوری اسلامی، حرکت ابتکاری «دختر خیابان انقلاب» همزمان با خیزش های دی ماه مردم در سراسر ایران، نقطه عطفی بود بر مبارزات زنانی که از همان اوان انقلاب نمی خواستند تن به این تحمیل و تبعیض بدهند.
زمانی که آیت الله خمینی در روز ۱۶ اسفند ۵۷ اعلام کرد که زنان باید با حجاب اسلامی به سر کار، مدرسه، دبیرستان، و دانشگاه بروند و در سطح مملکت آن را رعایت کنند، اولین بنای تبعیض علیه زنان در جمهوری اسلامی گذاشته شد. تبعیض بین زن و مرد از یکسو و بین زن با حجاب و زن بی حجاب از سوی دیگر. گرچه زنان کارمند، حقوقدان، معلم، پرستار، دانش آموز و دانشجو از همان فردای ۱۶ اسفند، در اولین بزرگداشت روز جهانی زن مصادف با ۱۷ اسفند ۵۷، به اعتراض وسیع و خودانگیخته علیه حجاب اجباری دست زدند، اما این اعتراضات، راهپیمایی ها، تحصن ها و سخنرانی ها، نتواست از حمایت کافی از سوی جامعه مدنی و نیز سازمان های سیاسی برخوردار شود و به اشکال مختلف سرکوب شده و عقب رانده شد.
بالاخره با اعلام «انقلاب اداری» در تیر ماه سال ۵۹ و ملزم شدن زنان به رعایت پوشش اسلامی، این تبعیض اسلامی رنگ قانونی به خود گرفت. زنانی که حاضر به قبول حجاب اجباری نبودند و به آن اعتراض می کردند، از ادارات پاکسازی شده و به کنج خانه ها فرستاده شدند. این اولین اقدام، اما آغاز ابلاغ و اجرای قانون تبعیض آمیز علیه زنان بود. بعد از آن نابرابری حقوقی در ارث، انتخاب شغل، قانون خانواده، حق حضانت کودکان و … به اجبار در انتخاب پوشش اضافه شد. اگر بسیاری از این بی حقوقی ها در برابر چشم مردم نبود و آنها به مرور نتایج آن را در زندگی خود حس کردند، اما حجاب اجباری، نماد آشکاری بود که هر روز در سر هر کوی و برزن، در محل کار، در مدرسه و دانشگاه، تبعیض جنسیتی را فریاد می زد.
با تحمیل حجاب، بسیاری از زنان مشاغل خود را از دست دادند و فقط زنان با حجاب می توانستند سر کارشان حاضر شوند. پس از آن همه زنان ـ چه با حجاب و چه بی حجاب ـ از بعضی مشاغل مثل قضاوت محروم شدند. همه زنان سهم شان از ارث نیمه شد. همه زنان از میدان های ورزشی حذف شدند. حضور همه زنان در صحنه های عمومی ضعیف شد و بالاخره با گسترش قوانین دیگری از جمله اخذ اجازه از همسر برای سفر، میدان عمل و تحرک و حضور اجتماعی آنان هر روز بیش از روز پیش تنگ تر شد.
امروز ایران در بين ۱۴۴ کشور در جهان، در رتبه ۱۴۰ در جدول برابری جنسیتی قرار دارد. ایران همچنان جزو معدود کشورهای جهان است که کنوانسیون رفع کامل تبعیض از زنان را نپذیرفته است. به همین جهت علیرغم سطح بالای تحصیلی زنان ایرانی، آنان از مشارکت و فرصت های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی برابر با مردان محرومند. در صحنه سیاسی مشارکت محسوسی ندارند و حضورشان در ساختار سیاسی حتی ضعیف تر از کشورهای فقیر همسایه مثل افغانستان است.
هموطنان، نیروهای آزادیخواه و دمکرات!
حرکتی که ویدا موحد معروف به «دختر خیابان انقلاب» آغاز کرد، همچنان از سوی زنان و مردان در حمایت از آن و در اعتراض علیه حجاب اجباری ادامه دارد. این حرکت ادامه جنبشی است که چهل سال پیش آغاز گشته است و امروز در نمادی سمبلیک خود را به معرض نمایش گذاشته است. جمهوری اسلامی با دستگیری و بالابردن وثیقه برای آزادی آنان، تلاش در سرکوب این حرکت خودانگیخته دارد. ما وظیفه خود می دانیم که از حرکت "دختران خیابان انقلاب" پشتیبانی کنیم و از انسان های آزاده، نهادهای مدنی و سیاسی مخالف تبعیض، می خواهيم در تقویت این حرکت و علیه سیاست های تبعیض‌آمیز جمهوری اسلامی مبارزه کنند.
هیئت سیاسی ـ اجرائی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت)
هیئت مسئولین کنشگران چپ
هيئت هماهنگی سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران ـ طرفداران وحدت چپ
۱۶ بهمن ۲۰۱۸ (۵ فوريه ۲۰۱۸)
افزودن دیدگاه جدید