سرانجام لکومتیورانان شرکت راە آهن آلمان پس از ماە ها اعتصاب و مقاومت توانستند مدیران شرکت و دولت را کە حاضر نبودند خواستە های کارگران را بپذیرند وادار بە پذیرش خواستە هایشان کنند. کاهش ساعت کار و افزایش دستمزد دو خواستە کارگران بود کە بە هر دو خواستە خود رسیدند.
شرکت ملی راە آهن "دویچە بان" در روز ٢٦ مارس خبر توافق با اتحادیە کارگران راە آهن را رسما اعلام کرد و با این توافق این اعتصاب طولانی کە از نوامبر سال گذشتە شروع شد پایان گرفت.
در نتیجە این توافق از سال ٢٠٢٦ تا ٢٠٢٩ ساعات کاری هفتگی شیفتی بتدریج بدون کسر دستمزد از ٣٨ ساعت بە ٣٥ ساعت کاهش دادە خواهد شد.
دستمزد های ماهانە نیز در دو مرحلە ٤٢٠ یورو افزایش دادە خواهد شد و یک کمک ٢٨٥٠ یورویی نیز برای مقابلە با تورم بە آنها دادە می شود. لکومتیو رانان در صورت تمایل می توانند در هفتە ٥ ساعت اضافکاری با ٢،٧ درصد اضافە دستمزد کار کنند.
در ایران در طی یک سال گذشتە صدها اعتصاب کارگری برای افزایش دستمزد، بهبود ایمنی محیط های کار، لغو قرارداد موقت و کار پیمانی، طبقە بندی مشاغل و مطالبات دیگر در واحدهای صنعتی و خدماتی مختلف صورت گرفتە است و صدها کارگر بخاطر شرکت در آنها بە زندان، شلاق و اخراج از کار محکوم شدەاند. با این وجود رەآورد این حجم بزرگ از اعتصاب و اعتراض بسیار اندک بودە است. حکومت بجای افزایش دستمزد ها و قدرت خرید کارگران و حقوق بگیران، در واقع دو سال پیاپی است کە قدرت خرید را کاهش دادە است. در گزارش توافق می خوانیم مدیریت شرکت راە آهن ملی آلمان علاوە بر افزایش ٤٢٠ یورو بە دستمزد،موافقت کردە است، ساعات کار هفتگی را ٣ ساعت کاهش دهد، ٢،٧ درصد بابت اضافە کاری داوطلبانە دستمزد اضافی بابت هر ساعت بپردازد و ٢٨٥٠ یورو نیز برای کاستن از فشار تورم پرداخت کند. منشا اصلی تورم در آلمان جنگ اوکراین و تحریم نفت و گاز روسیە،افزایش قیمت سوخت و انرژی و سر شکن کردن هزینە های جنگ بین مردم کشورهای غربی است کە بە بالا رفتن تورم و اعتصابات کارگری منجر شدە است.
دولت و کارفرمایان آلمانی مانند کارفرمایان کوتە بین ایران آنقدر ابلە نیستند کە با سرکوب اتحادیە های کارگری و تبانی با دولت و زور اختلافاتشان با کارگران را حل کنند.
"مارتین سیلر، مدیر منابع انسانی دویچه‌بان در یک کنفرانس مطبوعاتی در برلین از این توافق به عنوان یک راه حل «مدرن» در زمانی‌که آلمان با کمبود نیروی کار ماهر مواجه است، نام برد"
دلایل عمدە بی نتیجە ماندن اعتصابات پرشماردر ایران عمدتا ممنوعیت فعالیتهای اتحادیەای، در نظر گرفتن مجازاتهای خشن و شدید برای فعالین اتحادیەای و مدنی، فرمانروایی بی قانونی در کشور و عادت کردن سرمایە داران ایرانی بعد از انقلاب بە سودهای کلان بدون زحمت در کوتاە مدت است. مصوبە دست پخت مشترک شورای عالی کار کە بە دروغ نام سە جانبە گرایی بر آن نهادەاند، نتیجە وضعیت ذکر شدە است.
در آلمان بر خلاف ایران فعالیت اتحادیە ها و حق اعتصاب بە رسمیت شناختە شدە، اتحادیە های نیرومند بوجود آمدە کە قادرند از حقوق اعضای شان دفاع کنند، دولت و کارفرمایان نیز مجبورند با اتحادیە بر سر خواستە هایشان مذاکرە کنند و نتیجە آن را بپذیرند. این است مهمترین دلیل موافقت کارفرمایان با مطالبات کارگران.
"کلاوس وسلسکی، رئیس اتحادیه لوکوموتیورانان آلمان در یک نشست مطبوعاتی با ابراز تأسف از مشکلاتی که برای مسافران در زمان اعتصابهای لوکوموتیوران‌ها ایجاد شده بود، گفت که حل مناقشه بر سر ساعت کاری و میزان دستمزدها نباید اینقدر طولانی می‌شد"
البتە اتحادیە، حق اعتصاب و رفاە نسبی کارگران در آلمان و هیچ جای دیگری هیچکدام هدیە دولتها و سرمایە داران نیستند. کارگران آلمانی خود در اثر مبارزات طولانی و دشوار آنها را بدست آوردە و موقعیتی را برای خود بوجود آوردەاند کە دولت و کارفرمایان را وادار می کند بە خواستە هایشان توجە کنند. در ایران نیز تا وقتی کارگران نتوانند خود را خوب متشکل کنند و موانع را از سر راە خودشان بردارند، با اعتصابهای پراکندە و ناسازمانیافتە نمی توانند از حقوق خود دفاع و حتی مانع از بین بردن حقوقی کە در گذشتە بدست آوردەاند بشوند. بیاد داشتە باشیم کە نخستین قانون کار ایران در سال ١٣٢٥ کە صنعت و تولید بە اندازە امروز پیشرفتە نبود و تعداد کارگران بسیار کمتر بود، حاصل سازمانیافتگی و مبارزات فشردە و قهرمانانە طبقە کارگر بود. قانونی کە پیشرفتە تر از قانون کار امروز بود. اگر نسل های پیشین ما در دهە ٢٠ خورشیدی توانستند بە چنان پیشرفتی برسند، نسل کنونی نیز کە امکانات بهتری در اختیار دارد حتمی می توانند با متشکل و متحد کردن خود و آسیب شناسی مبارازات زندگی شایستەای برای خود مهیا نماید
افزودن دیدگاه جدید