در چرایی استقبال مردم از ترور دو قاضی جنایتکار رژیم

پیش از ظهر ٢٩ دی ماە، محمد مقیسە و علی رازینی دو تن از جنایتکارترین قاضیان رژیم کە بیشترین احکام اعدام برای زندانیان بی گناە را در پروندە جنایات خود ثبت کردە بودند، در دفتر کار خود در کاخ دادگستری توسط یکی از کارکنان آن با تپانچە بە قتل رسیدند.
مقیسە و رازینی علاوە بر صدور احکام اعدام برای صدها زندانی سیاسی شمار زیادی از کنشگران و فعالین سیاسی و مدنی را با پروندە سازی بە زندان، تبعید، اخراج و جریمە محکوم کردە بودند. ترور آنان در شرایطی رخ داد کە موج اعدام و بگیر و ببند، در ماە های اخیر نفرت مردم از بانیان این اعدامها و سرکوبها خاصە از ناقاضیان جنایتکاری مانند مقیسە و رازینی را کە هموارە از عوامل اصلی دستگاە سرکوب بودەاند بیشتر از گذشتە کردە است. 
بهمین جهت انتشار خبر کشتە شدن آنان با موجی از شادی در میان مردم، خاصە بین خانوادەها و بازماندگان جان باختگان سیاسی، زندانیان سیاسی و عموم مخالفان استبداد حتی بسیاری از کسانی کە با ترور مخالف هستند مواجە شدە است. 
انگیزە کسی کە این دو جنایتکار حرفەای را ترور کردە هنوز روشن نشدە، با این حال زمانی کە مردم حتی آنهایی کە از اساس با ترور مخالف هستند، بدون اینکە انگیزە مهاجم را بدانند ازاین  ترور ابراز شادمانی می کنند، بروز چنین احساساتی حاکی از افزایش نا امیدی از اشکال مبارزاتی مسالمت آمیز و افزایش تمایل بە استفادە از روشهای تاثیر گذار دیگر دیگر است.
 شرایطی کە مردم شاهد افزایش روز افزون خشونت فاشیستی از طرف رژیم هستند، غیر طبیعی نیست کەتمایلات توسل بە عمل متقابل در میانشان رشد و نمو کند. مقیسە و رازینی بواسطە جنایات شان طی ٤٥ سال می بایستی محاکمە و مجازات می شدند، اما رژیم بجای مجازات آنان با بازگذاشتن دست شان در جنایت و فساد آنها را تشویق کرد با جسارت بیشتری جنایات شان را ادامە دهند. 
اگر آنها محاکمە و مجازات می شدند، نیاز بە مجازات آنها با ترور پیش نمی آمد. اما ضارب چون می دانستە در دستگاە نادادگستری رژیم کە مقیسە و رازینی ها قاضی های آن هستند جز بی عدالتی و ستمگری متصور نیست، خود مستقیما تصمیم بە مجازات جنایتکارانی کە جرم شان محرز و اثبات شدە است گرفتە.
در این قضیە ترور مطرح نیست، بلکە مجازاتی بە حق و عادلانەای انجام گرفتە بە همین جهت است کە با وجود روشن نشدن انگیزە ضارب مردم زیادی از عمل وی ابراز شادمانی می کندد و جسارت ضارب را می ستایند. با این اوصاف آیا کسی جسارت می کند بدون سفسطە بنام مخالفت با خشونت این عمل را محکوم کند؟