بالاخره مجلس رژیم اسلامی بعد از ۴۶ سال از موجودیت خود، قانون نیم بندی را که آموزش زبانهای مادری را تا حدودی آزاد اعلام می کرد، در دستور کار خود قرار داد و نتایج زیر از اجلاس رای گیری فوق بیرون آمد:
۱۰۴ رأی موافق،
۱۳۰ رأی مخالف،
پنج رأی ممتنع.
یعنی این طرح قانونی که از طرف کمیسیون آموزش، تحقیقات و فناوری «در زمینهٔ تدریس ادبیات زبانهای قومی و محلی در مدارس ایران» برای رای گیری به نمایندگان مجلس ارائه شده بود، از طرف آنها رد شد.
بدینوسیله دفتر مطالبات میلیونی مردم ستم کشیدهء ملتهای غیر فارسی زبان، ادعاهای کاذب دولتهای متفاوت حاکمیت اسلامی و امید واهی متوهمین این رژیم بسته شد.
طبق اصل ۱۵ قانون اساسی رژیم اسلامی، «زبان و خط رسمی کشور فارسی است و استفاده از زبانهای محلی و قومی در مطبوعات و رسانه‌های گروهی و تدریس ادبیات آنها در مدارس، در کنار زبان فارسی آزاد است».
یعنی اینهمه هیاهو، اینهمه جنجال برای اجرایی کردن همین سطور بالا بود ولی رای گیری مجلس نشان داد که در رژیم اسلامی و مجلس اش حتی ظرفیت قبول چنین طرح عقیم و عقب مانده هم وجود ندارد.
آنچه معلوم است، در این رژیم سر تا پا جنایت که هیچ چیز در جایگاه خود قرار ندارد و جامعه با بحرانهای گوناگونی دست به گریبان است، براحتی آب خوردن، حق آموزش زبان مادری از غیر فارسی زبانان کشور دریغ می شود. و این تضییق حقوق ملی - زبانی نه صرفاً از طرف یک انجمن فرهنگی یا روزنامه شوونیستی (که به وفور یافت می شوند) بلکه از طرف مجلس قانونگذاری و کل رژیم انجام می گیرد.
حتی بعضی از متوهمین ترک که با انتخاب دولت پزشکیان سر از پا نمی شناختند و فکر می کردند که ترک بودن شخص پزشکیان حل مشکل ملی و آزادی تمام زبان های موجود در ایران را بشارت می دهد، بسیار ملول و سر در گریبان مانده اند. نمایندهٔ دولت پزشکیان روز چهارشنبه در مخالفت با این طرح، گفت: «شورای عالی انقلاب فرهنگی که نهاد مورد تأیید رهبر جمهوری اسلامی است، با این طرح مخالف است.»
ولی ناسیونالیست های افراطی پرستش کار زبان فارسی که در هر گوشه دولت ناکارآمد و رژیم ضدمردمی لانه کرده اند و همواره سعی شأن بر اینست که چوب لای چرخ چنین مطالبات مردمی بگذارند باید بدانند که این مطالبات اجتماعی با عدم تصویب چنین طرح های نیم بندی از بین نمی رود. خواست تدریس زبانهای مادری نه در این یا آن ارگان دولتی بلکه در زندگی اجتماعی جغرافیای ایران به حیات خود ادامه می دهد. این خواست، خواست میلیونها انسان متکلم به آن زبانها است. جنبش ضد تبعیض، ضد تمرکز گرایی در بین ملیت‌های غیر فارسی زبان عمری بیش از رژیم اسلامی دارد، در این ۴۶ سال نیز این جنبش در مناطقی از ایران بشکل مبارزهء مسلحانه (در اوایل انقلاب) شروع شده و بتدریج بشکل یک مبارزه مدنی به تمام نقاط ایران سرایت کرده است. اکنون جنبش ملیتها، حرکتهایی با چاشنی مسائل ملی - زبانی در تمامی جغرافیای ایران وجود دارد و کسی را یارای باز ایستانندن آنها نیست، مگر خود احقاق حقوق ملی و زبانی! یعنی به ثمر رسیدن این مبارزات و مطالبات.
در این عرصه نیز آزادی زبانهای مادری و تبدیل آنها بعنوان زبان آموزشی (از کودکستان تا دانشگاهها) و زبان اداری در مناطق سکونت گویشوران غیر فارسی زبان یکی از اصلی ترین خواست‌های این توده عظیم میلیونی است. راستای تمامی این مبارزات، مطالبات دموکراتیک مردم ایران است. یعنی این مطالبات یکی از ستونهای اصلی احقاق حقوق دموکراتیک بشمار می رود. پس تصویب یا عدم تصویب چنین طرح‌هایی نشان دهندهء ظرفیت یا عدم ظرفیت رژیم در رویایی در حل بحرانهای بیشمار جامعه هست. این جنبش‌ها را سر باز ایستادن نیست و در دوره های آتی، تشدید این مبارزات، طرح این مطالبات در اشکال متفاوت در تمام جغرافیای ایران قابل انتظار است.
تمام ادله ای که علیه این طرح در اجلاس مجلس گفته شده، اطلاعات ناقص، ناآگاهانه و مغرضانه گویندگان آنهاست. زیرا نه چنین طرحهای عقیم، بلکه در حیات اجتماعی بسیاری از کشورها در کنار زبان واسط بین همه اهالی کشورهایشان، زبانهای مختلف در مدارس تدریس می شوند و آن کشورها نیز از هم نمی باشند.
تا زمانیکه سردمداران رژیم و روشنفکران خودفروخته و ناآگاه، زبان را وسیله ای امنیتی، جدایی طلبانه و نفاق افکنانه بدانند، در بر همین پاشنه خواهد چرخید، اگر ما ادعا داریم که در کشور ما تنوع ملی و زبانی وجود دارد که خود، یکی از امتیازات طبیعی و ارزشمند ایران بشمار می رود، باید از ظرفیت های ملی و زبانی موجود استفاده کرده و با آزادی و زبان آموزش کردن آنها، سبب شکوفایی فرهنگی و ملی باشیم.
افزودن دیدگاه جدید