امروز، یکشنبه ۱۸ می، راهپیمائی کم سابقه ای با عنوان "خط قرمز بکش!" در شهر لاهه هلند برگزار شد. این حرکت به دعوت جمع بزرگی از سازمان‌های مدنی هلند و در اعتراض به سیاست منفعلانۀ دولت این کشور در برابر نسل کشی (گنوسید) دولت اسرائیل در غزه شکل گرفت. شرکت کنندگان، که لباسهای قرمز به تن داشتند، صفی طولانی را در خیابانهای شهر تشکیل دادند و مسیری را تا "کاخ صلح"، مقر دیوان بین‌المللی دادگستری، پیمودند. این تظاهرات که در فضایی آرام اما پرشور برگزار شد، به لحاظ شمار شرکت کنندگان محتملاً به عنوان بزرگترین تظاهرات چهاردهۀ گذشته در هلند به ثبت خواهد رسید.
این حرکت ستایش برانگیز پرسشی بنیادین را پیش می کشد: چرا در حیات سیاسی ایران، شاهد هیچ حرکت مدنی مستقل و گسترده ای علیه جنایات آشکار اسرائیل در غزه نیستیم؟ این سکوت سنگین، به ویژه از سوی نیروهای دموکرات و انساندوست کشور، که خود را به اصول جهانشمول عدالت متعهد می دانند، چگونه قابل توضیح است؟
علت این انفعال را باید در فضای سیاست ورزی امروز ایران جست. سیاستهای رسمی جمهوری اسلامی نسبت به مسئلۀ فلسطین، چنان خود‌غرض، و با نمایش، ریا و استفاده ابزاری آمیخته اند، که در اثر بغض جامعه نسبت به این حکومت، نفرت یا بی تفاوتی عمیقی را نسبت به مردم فلسطین در بخش بزرگی از جامعه به بار آورده است. این بغض و مواجهۀ "به لحاظ سیاسی صحیح" (Politically correct) نیروهای دموکرات و انساندوست با آن، آنان را نیز به انفعال کشانده و برای ایجاد صدایی مستقل در محکومیت جنایت فلج کرده است.
افزودن دیدگاه جدید