در نگاهی به تمامی فعالان سیاسی چه در داخل و چه درخارج از ایران به دو دسته تقسیم میشوند گروهی که حزب تشکیل داده اند و برنامه ارایه میکنند و گروهی که به نام سازمان و یا هراسمی بدون برنامه فعالیت دارند مانند رضا پهلوی. مشخصه تمام دسته های بی برنامه چه بخواهند وچه نخواهند همان میشود که رژیم قبل شد و این رژیم هرچند در ابتدای کار، مردمی باشند، چون درچنته شان هیچ برنامه ای نیست در بهترین حالت مشکلاتشان را با ماله نفت می‌پوشانند و هنر هم نمی خواهد مگر احمدی نژاد کوچکترین درکی از سیاست داشت ولی به لطف میلیاردها دلار پول مفت نفت که به دست اورده بود هشت سال رییس جمهور شد و عجیب نیست که شاه و این رژیم با احزاب شدیدا مخالفت ورزیده و می ورزند.
حتی فرض را بر این بگذاریم که حکومت اینده به چپ ترین و مردمی ترین این سازمانها تعلق بگیرد نتیجه بازهمین میشود بی برو و برگرد و آمریکا و دیگرکشورهای سلطه جو همین را میخواهند رهبری بدون حزب وبرنامه.
ملت ما هنوزتحزب گرایی را تجربه نکرده و این وظیفه ماست که هم مردم را با تحزب اشنا کنیم و نشان بدهیم که چگونه چنین افراد یا سازمانهایی که هیچ برنامه ای ارایه نمی دهند خواسته یا ناخواسته به کجا کشیده می شوند و سرانجام این ملت ایران است که بهای نبود تحزب را می پردازد به سنگین ترین قیمت که برابر با نابودی کشور به تمام معنی است.
دل به مردم ایران یا ثروت ایران است که حزب درست میکند با برنامه یا سازمانی با سرصدا و بدون برنامه. دریکسو احزابی که میخواهند جا دردل مردم داشته باشند وبرای سعادت انها برنامه ونقشه ای میریزند و از جان مایه میگذارند و در انسو گروهها و فرقه هایی که با ثروت ایران و دل بستن به کشورهای سلطه جو میخواهند برسرنوشت یک مملکت حکم فرمایی کنند. حدبین وسط فقط هرزرفتن است.
و سخنی بارفقای مهربان دیروز
رفقا جای شما درحزب چپ است درهمین زمان به لحاظ کیفی یک سروگردن بالاترازکسانی هستید که کنفرانس مشترک می‌گذارید، جای شما درخانواده خالی است؛ اگر ما توانستیم گردهم جمع شویم شما هم می‌توانید . جایتان راگرم نگه داشته ایم.
افزودن دیدگاه جدید