علیرضا فتحی(1) عضو هئیت مدیرە شوراهای اسلامی کار استان تهران و رئیس کانون شوراهای محور جنوب غرب تهران بمناسبت سالگرد قانون کار در یادداشتی کە با عنوان " کارگران در صیانت از حقوق خود بی‌تفاوت نباشند" نوشتە است حملات دولتها و نهادهای کارفرمایی بە قانون کار و قلع و قم این قانون را بە علت بی تفاوتی کارگران دانستە است. نویسندە در این نوشتە سعی وافری نمودە تا شوراهای اسلامی، وزاری کار تحت حمایت این شوراها، و دولت هایی رفسنجانی، خاتمی احمدی نژاد و روحانی را کە همگی نقش اساسی در طفرە رفتن از اجرای قانون کار و از محتوا تهی نمودن آن را داشتە اند تبرئە کند و رندانە همە تقصیر را بە گردن کارگران بیندازد!
نویسندە گویا یا در جریان چگونگی تصویب قانون کار کنونی در سال ٦٩ و نقش مخربی کە تشکیلات شوراهای اسلامی، خانە کارگر و افرادی مانند حسین کمالی، علی ربیعی، علیرضا محجوب در سالهای پیش و پس از تصویب قانون کار داشتند نبودە و از آنها بی اطلاع است و یا بسود و مصلحت خودش و تشکیلاتی کە بە آن تعلق دارد نمی بیند کە روند تصویب قانون کار و عواملی کە قانون کار را بە وضعیت امروی اش درآورد بە خاطر آورد. کە اگر مقصود سالمی داشت در این نوشتە نتیجە گیری دیگری بە جای متهم کردن کارگران بە بی تفاوتی می گرفت.
آقای فتحی اگر نمی دانند، بدانند کە پیشنویسی کە قانون کار فعلی از دل آن درآمد، پیشنویسی نبود کە توسط شوراها و سندیکاهای کارگری در زمانی کە هنوز سرکوب نشدە بودند ارائە دادند. آن پیشنویسی هم کە حقوقدان های دانشگاە حقوق تهیە کردند و مغایرتی هم با پیشنویس سندیکاها نداشت نبود. هر دو آن پیشنویس ها کە با بهرە گیری از قوانین کار پیشین و مقاولە نامە های سازمان بین المللی کار و شرایط روزگار تهیە شدە بودند توسط نهادهای مختلف حکومتی رد شدند و آلترناتیو آنها شد پیشنهادات عصر بردەداری جناب احمد توکلی. پیشنویس توکلی کە قبل از سرکوب شوراها و سندیکا ها و احزاب کارگری ارائە شد بواسطە مبارزات آن تشکلها و بسیج کارگران و دیگر جریانات و افراد عدالت خواە رد شد و پس از سرکوبهای خونین دهە ٦٠ پیشنویس بی یال و کوپال ی کە پایە قانون کار فعلی قرار گرفت جای پیشنویس توکلی را گرفت.
اساسا آنچە موجب تن دادن حکومت در آن مقطع با تصویب قانون کار جدید شد، وجود و نفوذ سازمانهای کارگری نیرومند در جامعە بود. بقای قانون کار نیز بە تبع آن منوط بە حضور و نفوذ سازمانهای کارگری بود. حکومت و سرمایە داران کە این را خوب می دانستند شروع بە قلع و قم سازمانهای کارگری کردند تا بتوانند پس از سرکوب آنها قانون کاری اگر تصویب شد کە با منافع آنها اندکی زاویە داشت آن را از میان بردارند. این کار را هم کردند.
سازمان های کارگری در طول این پروسە هیچگاە بە زعم نویسندە نە بی تفاوت بودند و نە بیکار نشستند.
آنها مبارزە و مقاومت کردند، کشتە دادند، نە برای قانون کار فعلی، بلکە برای قانون کاری بهتر و انسانی تر کە در پیشنویس هایی کە دادند، برتری آنها روشن بود.
اما شوراهای اسلامی کار و خانە کارگر و وزارای کار و تعدادی از نمایندگان مجلس کە حکم نمایندگان خانە کارگر و شوراهای اسلامی را داشتند از ابتدا برای کنار گذاشتە شدن پیشنویس های کارگری و سرکوب تشکلهای کارگری در واقع هم از تصویب قانون کار بهتر جلوگیری کردند، هم بە دشمنان طبقاتی کارگران کمک کردند تا بتدریج نە تنها نکات مثبت قانون کار فعلی را از بین ببرنند و طرح های ضد کارگری و ضد انسانی احمد توکلی و موتئلفە اسلامی را در عمل جایگزین آن نمایند، بلکە همراە با آن بخشی از دست آوردهای تاریخی جنبش کارگری را نیز پس بگیرند. اکنون دیگر از آن قانون کار پر تناقض نیز جز پوستەای باقی نماندە.
علت نوشتە نشدن آئین نامە تبصرە های مادە ٧ قانون کار را نویسندە باید برود، از حسین کمالی عضو هئیت رئیسە خانە کارگر و وزیر کار در دولت های متعدد بپرسد. قانون کار مگر این وظیفە را بە عهدە کسی غیر از وزیر کار گذاشتە است؟ اگر او بە هر دلیل این کار را نکرد شوراهای اسلامی چرا در آنزمان از رئیس شان نخواستند کە بە وظیفەاش عمل کند؟
در مورد تعاونی های مصرف و مسکن هم نویسندە بایستی جویای علت اجرا نشدن قانون، سراغ حسین کمالی، وزیر کار دولت های رفسنجانی و خاتمی و پیش از آنها را بگیرد. بجای متهم کردن کارگران چرا بە سراغ علی ربیعی معمار سرکوب سندیکاها، شوراها و تعاونی های کارگری نمی رود و از او کە اوباشان چماقدارش را برای تسخیر زورمندارانە خانە کارگر، سندیکای فلزکار، مرکز سندیکایی خیاط، بافندە، نجار، کفاش، چاپ و کتاب فروش، مرکز سندیکایی انجمن همبستگی، شوراهای شرق تهران...، نمی پرسد چرا بجای کمک بە تعاونی ها و تشکلها آنها را سرکوب و از کار انداختید؟ مگر اتحادیە های مسکن و مصرف مرکزی در دست شما نبود؟ مگر شما شوراهای اسلامی نبودید کە بە تعاونی ها هجوم می بردید تا آنها را اشغال کنید؟ این کارها را برای با تفاوت کردن کارگران می کردید کە الان آنها را متهم بە بی تفاوتی می کنید و علت اجرا نشدن قانون کار را بە حساب بی تفاوتی آنها می گذارید؟ شما با کمک دارودستە قالیباف نبود کە با زور حراست و پول شهرداری و بە پشت گرمی ربیعی در وزارت کار از هیچ تلاشی برای از بین بردن سندیکای شرکت واحد فروگذار نکردید؟
شما نبودید و نیستید کە تلاش کردید و می کنید با کمک کارفرما، وزارت کار و نیروهای امنیتی، سندیکای کارگران نیشکر هفت تپە را از بین ببرید و شورای اسلامی کار را بر جای آن بکارید؟ در هر کجا کە مبارزە کارگران شروع شدە و کارگران نخواستەاند نسبت بە حقوق شان "بی تفاوت بمانند"، شما برای بی تفاوت کردنشان وارد عمل نشدەاید؟
نە آقای عزیز ٥ هزار اعتصاب و اعتراض بر خلاف ادعای شما نە تنها "بی تفاوتی" نیست، بلکە نهایت با تفاوتی است.
شما هم خوب می دانید کە نسبت بی تفاوتی دادن بە کارگران در کشوری کە روزی را بدون چند اعتراض و اعتصاب بە شب نمی رساند، چقدر ناروا ست! قصدتان انگشتن نهادن بر یک ضعف برای چارە اندیشی آن نیست، برای فرا افکنی است. ولی بد موقعی را برای آن انتخاب کردەاید. شما کە کارگران را بە بی تفاوت نماندن فرا خواندەاید، چرا خودتان در برابر ستمگری هایی کە هر روزە بر کارگران روا داشتە می شود هیچ کاری نمی کنید؟
شما کە حق انحصاری تشکل را در اختیارتان گذاشتە بودند، در دولت های متعددی وزیر کار، معاون وزارت اطلاعات، نمایندگی مجلس، نمایندگی سازمان بین المللی کار، حزب اسلامی کار را داشتید و آزادتان گذاشتە بودند، مسئول هستید و بایستی جوابگو باشید. نە آنهایی کە زیر تیغ سرکوب و خط بقا فرستادید شان! برخوردهای شما نشان می دهد کە شما هیچ عبرتی از گذشتە تان نگرفتەاید و یا اینکە اجازە عبرت گرفتن را هم از شما سلب کردەاند!
*(1)- علیرضا فتحی به مناسبت ۲۹ آبان؛
عضو هیات مدیره کانون شوراهای اسلامی کار استان تهران و رییس کانون شوراهای محور جنوب‌ِ غرب این نهاد کارگری
افزودن دیدگاه جدید