بیکاران صدقە نمی خواهند، کار، یا حقوق بیکاری می خواهند!

وزیر تعاون با انتشار پیامی در توییتر از پرداخت بسته حمایتی به تمام کسانی که شغل خاص یا درآمد ثابت ندارند، خبر داد.

محمد شریعتمداری در یک پیام توییتری بە اقشاری کە شغل و درآمد ثابت ندارند وعدە دادە کە دولت می خواهد در اسفند ماە یک بستە حمایتی بە آنها بدهد. وزیر تعاون، کار و رفاە دولت روحانی در مورد محتوی بستە دولتی کە وعدەاش را دادە است، نحوە توزیع آن و اینکە شامل چە کسانی می شود، توضیحی ندادە است. احتمالا منظور شریعتمداری از بستە حمایتی بایستی چیزی مشابە بستەهای معیشتی باشد کە در گذشتە وعدەاش را چند بار دادند ولی کمتر آن را عملی نمودند و مواقعی هم کە بە آن عمل کردند بە دست عدە محدودی رسیدند. افراد مورد نظری کە قرار است بستە کمکی بگیرند، از نشانە هایی کە در گفتە شریعتمدای وجود دارد باید کسانی باشند کە در اثر شیوع کرونا مشاغل و منابع درآمدشان را از دست دادەاند. این بار نیز بعید است کە بستەهای کمکی در اختیار همە نیازمندان آن قرار گیرد. اصولا نە سیستم توزیع کنندە ای برای انجام این کار و نە امکان نظارت بر آن جود دارد و قرار هم نیست کە این بستە ها تماما از طریق تعاونی های کارگری و کارمندی توزیع شوند.

دادن بستە های حمایتی بە افراد یکی از شگردهای تبلیغاتی فریبندە دولت روحانی است. این بستە ها کە بی شباهت بە صدقە نیستند، مثل آن می ماند کە کسی جیب یکی را در خیابان بزند و در عوض از پولی کە از خود او دزدیدە پول بلیط اتوبوس رفتن طرف بە خانەاش را بدهد و از او طلب دعا و تشکر هم داشتە باشد!

دولت در برخورد با کارگران و اقشار فقیر جامعە برخورد مشابەای دارد. از دستمزدها و حق و حقوق آنها می زند، هزینەهای درمان شان را بالا می برد، اندوختە هایشان در تامین اجتماعی بە یغما می برد، آنها را از شمول قانون کار کنار می گذارد تا در هنگام بیکاری نا خواستە بە آنها حقوق بیکاری ندهد، در عوض همە اینها با دادن یک بستە حمایتی کە ارزش آن هر چە باشد نمی تواند بیشتر از ارزش یک ماە حقوق باشد، کار همان جیب بر را با کارگر می کند.

چرا باید کارگر آنقدر وضع اش خراب باشد، کە محتاج چنین کمک های شود؟ چرا نباید کارگر در هنگام بیکاری ناخواستە حقوق بیکاری بگیرد؟

چرا این همە بیکار باید در کشور وجود داشتە باشد؟ چرا این همە زن و مرد تحصیل کردە بایستی دستفروشی کنند؟ اینها سوالهایی هستند کە دولتمردان حاضر بە پاسخ دادن بە آنها نیستند و پاسخ های درستی هم برایشان مطمینا ندارند.

هر وقت بحث افزایش دستمزد و حقوق بازنشستگی، همسان سازی حقوق و پرداخت حقوق بیکاری پیش می آید قضیە حاد و فشار بە دولت در ارتباط با آنها بالا می گیرد، وعدە بستە های کمکی برای تعدیل فشارها هم بە میان می آید!

اکنون نیز کە ظرف کمتر از چند هفتە دەها هزار نفر از کارگران و کارکنان هزاران موسسە کوچک و بزرگ در اثر پیامدهای فاجعە بار شیوع کرونا از کار بیکار شدەاند و هزاران نفر دیگر از همان افرادی کە بە قول شریعتمداری کار و شغل خاصی ندارند هم از دستفروشی محروم شدەاند، دولت بجای اینکە بە آنها حقوق بیکاری پرداخت کند، با اینکە می داند اگر بە این افراد حقوق بیکاری ندهند گرسنە می مانند، تلاش می کند با ترفند دادن بستە حمایتی آن هم تنها در ماە اسفند آنها را فریب و از زیر بار مسئولیت اش شانە خالی کند!

بهانە هم مثل همیشە کمبود بودجە و تهی بودن صندوق تامین اجتماعی و بهانە های از این دست است کە البتە در ظاهر چنین است. اگر دولت بدهی های ٢٢٠٠ هزار میلیاردی اش بە صندوق تامین اجتماعی را بە آن بر گرداند و دست از غارت اموال سازمان تامین اجتماعی بردارد آیا باز هم این سازمان قادر بە انجام وظایف قانونی اش نخواهد بود؟ آیا اگر ثروت های کلان ملی کە در اختیار بنیادهای رنگارنگ قرار دادە شدە و معلوم نیست درآمدهای سرشار آنها از کجا سر در می آورند از مافیاهای حکومتی پس گرفتە شوند و درآمدهای آنها در جهت تقویت بنیە تامین اجتماعی، ایجاد اشتغال، بهبود زیر ساخت های بهداشتی و آموزشی گردد تا کشور آمادگی های لازم برای مقابلە با فجایع طبیعی و بحرانهای مختلف را داشتە باشد باز هم بودجە برای پرداخت حقوق بیکاری وجود نمی داشت؟

این بستە بە فرض اینکە در اختیار همە نیازمندان قرار گیرد کە نمی گیرند، تغییری در وضعیت اسفبار معیشتی و زیستی میلیون ها انسان بیکار و شاغلین و بازنشستگانی کە دستمزدها و حقوق هایشان کمتر از یک سوم هزینە های خانوار است ندارد. کارگران، معلمان، پرستاران، کارمندان، بازنشستگان دنبال کمک صدقەای نیستند، آنها کار و زحمت می کشند و در عوض آن خواهان پرداخت دستمزد عادلانە متناسب با هزینەهای واقعی زندگی و پرداخت حقوق بیکاری در هنگام بیکاری هستند.