سیاستهای اقتصادی ویرانگر حاکمیت از سوئی باعث دستیابی رهبران و وابستگان آن به ثروتهای افسانه ای شده و از سوی دیگر بخش زیادی از مردم را از ثروت سرشار و منابع طبیعی سرزمین مان به بهره و کم بهره گذاشته است. به علت همین توزیع ناعادلانه ثروت طبقه متوسط روز به روز به خط فقر نزدیک و نزدیک تر شده، اقشار فقیر به زیر خط فقر رانده می شوند و اقشار زیر خط فقر به مرحله فلاکت و درماندگی رسیده اند و فاقد هرگونه امکانات برای تداوم زندگی فلاکتبار خود هستند. از این رو گروه بزرگی از این محرومان ناچارند به کارتون خوابی، گورخوابی، زباله گردی و فروش کلیه یا نوزاد روی بیاورند.
از دیگر پیامدهای ناعادلانه توزیع ثروت درایران ایجاد شغلهای توانفرسا وخطرناک است، و کولبری در کردستان و سوخت بری در بلوچستان دو نمونۀ بارز آن.
کولبری در کردستان
کردستان از دیرباز از توسعه نیافتگی وعقب ماندگی رنج می برد، با روی کار آمدن جمهوری اسلامی افزون برعقب ماندگی فضای هولناک امنیتی نیز بر کردستان سایه افکند.
رژیم از هرگونه اقدامی برای ایجاد زیرساخت های اقتصادی و امکانات شغلی برای جوانان در کردستان خودداری می کند و جوانان کردستان ناچار اند یا با تحمل هزینه و مشکلات فراوان به خارج از کشور مهاجرت کنند، یا برای تأمین هزینه های زندگی راهی تهران یا شهرهای بزرگ ایران شوند. بعضی ازساکنان شهرها و روستاهای کردستان که به مرز کردستان عراق نزدیک هستند، به علت بیکاری به حرفه خطرناک و طاقت فرسای کولبری روی آورده اند. آنان در حین کولبری همواره با مرگ مواجه می شوند، کما این که هرروزه عده ای کولبر زحمتکش آماج گلوله های پاسداران می شوند.
عواملی که منجر به کشته شدن کولبرها می شوند شامل موارد زیر هستند:
1- مرگ با شلیک مستقیم پاسداران: تاکنون صدها کولبر بر اثر شلیک مستقیم پاسداران به قتل رسیده اند؛ تعداد کولبرانی که در سال 1399 با شلیک مستقیم پاسداران کشته شدند، 47 بود. 60 تن از آنان نیز مجروح شدند.
2- سقوط از کوه: کولبران برای رسیدن به مقصد و بازگشت برای این که در مسیر گشت پاسدارن قرار نگیرند ناچار از کوه های صعب العبور می گذرند که تاکنون ده ها کولبر بر اثر سقزط از کوه کشته شده یا دچارصذمات شدید جسمی شده اند.
3- برخورد با مین: هنوز مین های باقیمانده از زمان جنگ ایران وعراق جمع آوری نشده اند و تاکنون ده ها کولبر بر اثر برخورد با مین ها کشته یا ناقص العضو شده اند.
4- مرگ براثر سرما یا فروریختن بهمن: این نوع مرگ نیز تاکنون جان ده ها کولبر را گرفته است. در آذر ماه سال 98 دو برادر به نامهای فرهاد 17 ساله و آزاد 14 ساله در حین کولبری در سرمای سخت از حرکت بازماندند و تلاش مردم مریوان در نیمه شب برای نجات آنان به جائی نرسید و دو برادر بر اثر شدت سرما در آغوش یکدیگر جان باختند. روز بعد مردم مریوان با در دست داشتن یک تکه نان تظاهرات اعترضی برپا کردند که به طور نمادین نشانگر این واقعیت بود که این دو نوجوان به خاطر یک تکه نان قربانی شده اند.
نکاتی چند پیرامون وضعیت و رنجهای کولبران
یکی از اقدمات جنایتکارانه پاسداران کشتن اسبهای کولبران است؛ بعضی از کولبران که از وضع مالی نسبتاً بهتری برخوردارند برای حمل بار از اسب استفاده می کنند، اما هنگامی که کولبران دستگیر می شوند پاسداران اسبهای آنان را با ضرب گلوله از پای درمی آورند. درواقع آنان شاگردان مکتب خلخالی هستند که دستور می داد اسبان رهبران رژیم سابق را با گلوله از پای در آورند.
در میان کولبران از کودک 12 ساله تا مرد 70 ساله دیده می شود. در سالهای اخیر با وخیم تر شدن اوضاع اقتصادی زنان هم به جمع کولبران پیوسته اند. همچنین کولبرانی هستند که با یک پای نیمه علیل یا مصنوعی با مشقت تمام از کوه ها و صخره ها عبور می کنند تا هزینه های زندگی را تامین کنند.
بار کولبران بین 50 تا 100 کیلو است. آنها این بار را تا رسیدن به مقصد 10 تا 15 ساعت بر دوش خود حمل می کنند. کولبران پس از هر سفر بر اثر خستگی مفرط 2 تا 3 روز استراحت و تجدید قوا می کنند تا بتوانند با نیروی بیشتری سفر را آغاز کنند. هر کولبر برای هر سفر بین 350 تا 450 هزار تومان مزد می گیرد. تخمین زده می شود بین 150 تا 180 هزار کولبر برای امرار معاش رویاروی مرگ قرار دارند.
خانواده ها هنگام سفر همسر، پدر یا فرزندشان تا بازگشت آنان نگران وچشم به راه هستند، زیرا احتمال دارد جنازه عزیزشان بر روی اسب به خانه باز گردانده شود. یکی دیگر از مشکلات کولبران جریمه شدن یا پرداخت رشوه است. گاهی نیز مورد ضرب و شتم قرار می گیرند و بارشان مصادره می شود و احتمالاً به زندان هم محکوم می شوند.
سوخت بری در بلوچستان و مشکلات آن
بلوچستان فقیرترین و محروم ترین استان ایران است. در این استان افزون بر مشکلات حاد اقتصادی و معیشتی که وجود دارند، میزان تحصیلکرده و متخصص نیز از تمام استانهای ایران کمتر است. همچنین مردم بلوچ از تبعیض مذهبی و قومی نیز رنج می برند، زیرا بلوچها هیچ سهمی در اداره کشور ندارند و در ادارات دولتی و ارتش حضور بسیار ناچیزی دارند. حتی در استان خودشان هم دارای مقامهای مهم نیستند. از این رو به علت بیکاری مفرط دراین استان جوانان بیکار بلوچ 3 راه بیشتر ندارند: یا به مشهد مهاجرت می کنند وبه خیل عظیم حاشیه نشینان می پیوندند و با کارگری ساختمان امرار معاش می کنند؛ یا در دام باندهای قاچاق مواد مخدر به کار گرفته می شوند اما سود سرشار قاچاق نصیب کلان قاچاق چیان که بیشتر آنان برادران سپاه هستند می شود و نصیب بلوچها زندان و اعدام، طبق گفته خانم مولاوردی، معاون ریاست جمهوری درسال 95 تمام مردان ساکن یک روستا به جرم قاچاق مواد مخدر اعدام شده اند و ده ها خانواده فقیر را داغدار کرده اند؛ گزینۀ سوم جوانان بلوچ سوخت بری است.
سوخت بری در بلوچستان: یکی از راه های تأمین هزینه های زندگی در بلوچستان فقرزده سوخت بری است. در ایران بنزین لیتری 3 هزار تومان و در پاکستان 10 هزار تومان است. هر لیتر بنزین 7 هزار تومان سود دارد. سوخت بران با اتومبیل یا موتور سوختها را به پاکستان حمل می کنند اما دربین راه خطر مر گ سوخت بران را تهدید می کند زیرا غیر از احتمال انفجار ظروف حاوی بنزینها در بین راه احتمال کشته شدن به دست سپاه نیز وجود دارد، چنان که در ماه بهمن و اسفند سال گذشته 90 سوخت بر با گلوله پاسداران به قتل رسیدند. پس از این قتل عام ها که خشم مردم بلوچ را برانگیخت رژیم در صدد تهیه طرحی بنام "رزاق" برآمد تا سوخت بری را قانونی کند، اما بدیهی است اگراین طرح هم به اجرا درآید پاسخگوی نیاز بیکاران بلوچستان نخواهد بود و روند فقر و محرومیت بلوچستان همچنان ادامه خواهد داشت و مردم فقیرتر خواهند شد و شاهد قربانی شدن فرزندانشان در راه تأمین هزینه های زندگی خواهند بود.
بیش از یک ملیون از هموطنان ما از راه کولبری و سوخت بری امرار معاش می کنند. اینها حرفه های شاق و مرگ زای فاجعه باری اند نشانگر بی مسئولینی حاکمیت غارتگر نسبت به زندگی چنین شمار بزرگی از انسانها. حاکمیتی که قرار بود بر دست کارگران بوسه بزند، بر قلب زحمتکشان گلوله می زند.
معیشت، کرامت، این است خواست ملت!
افزودن دیدگاه جدید