سال ٩٩ سال اوج اعتراضات کارگری در همە سالهای بعد از انقلاب بود. هزاران اعتصاب و اعتراض،از طرف کارگران، بازنشستگان، معلمان، پرستاران و دیگر گروەهای مزد بگیر در سراسر کشور، انجام شد. سال گذشتە از لحاظ وقوع اعتصابات طولانی نیز سالی بی نظیر طی همە سالهای بعد از انقلاب ٥٧ بود. اکثر این نوع اعتصابات در واحدهای بزرگ و متوسط، مانند، هفت تپە، پتروشیمی ها هپکو، آذرآب، معادن ذغال سنگ، چادر ملو، ابنیە فنی راە آهن، مخابرات روستایی، برق سراسری، فولاد اهواز... انجام شد. یکی از این اعتصابات کە در هفت تپە شکل گرفت بیش از ٧٠ روز بە طول انجامید کە در نوع خود از جهات مختلف کم نظیر و تنها با اعتصابات ماەهای منتهی بە انقلاب بهمن قابل قیاس است.
دو رویداد کارگری حائز اهمیت دیگر سال گذشتە اعتصاب یک ماهە کارگران پیمانکاری ها فعال در صنعت نفت و پتروشیمی ، و کارگران نیروگاە های برق، و دیگری اعتراضات کارگران غیر رسمی و پیمانی صنعت نفت بود
اعتراضات کارگری در سال گذشتە نیز بە شاغلین محدود نماند. موج بی سابقەای از اعتراضات خیابانی بازنشستگان تامین . بە راە افتاد کە همچنان ادامە دارند این نوع اعتراضات در چنین وسعتی از شگرفی های مبارزات کارگری سال گذشتە بود.
تحولات دیگری هم در ارتباط با مبارزات جنبش کارگری در سال گذشتە رخ داد کە این سال را از سالهای دیگر متمایز می نماید.
یکی از این تحولات شرکت وسیع گروهای مزد و حقوق بگیر در بخشهای خدماتی امثال معلمان غیر رسمی و شرکتی، پرستاران، کارکنان شهرداری ها، پاکبانان... در اعتراضات بود.
بطور کلی می توان گفت کە گروەهای مختلف شغلی کارگری، در سال گذشتە بە شکلی وسیعتر از پیش وارد مبارزە برای کسب حقوق سندیکایی و اجتماعی خود شدند.
این مبارزات در ادامە خود البتە در همە جا صرفا بە صورت صنفی باقی نماند و در موارد متعددی با برخی از مطالبات سیاسی تلفیق و در پارەای از آنها با شعار هایی علیە رژیم و سیاستهای داخلی و خارجی آن همراە بود.
نان، کار آزادی، مشکل ما همین جاست دروغ میگن امریکاست. از بس دروغ شنیدیم ما دیگە رای نمی دیم، حکومت عدل علی این همە بی عدالتی،.نمونە هایی از این شعار هاست. کارگران و زحمتکشان بجان آمدە از فقر، بی حقوقی، و استبداد و سرکوب، با دادن اینگونە شعارها بیزاری و بی اعتمادی خودشان را نسبت بە حکومت و نهادهای حکومتی و خواست و هدف مبارزاتی خود را کە همان سە شعار، نان، کار، آزدی است اعلام کردند.
بازنشستگان با طرح شعارهایی همچون تا حق خود نگیریم، از پا نمی نشینیم، و تاکید بر گرفتن حق شان در خیابان، نهادهای حکومتی را بی اعتبار کردند.
هیچگاە در سالهای گذشتە در اعتراضات کارگری بە اندازە سال ٩٩ شعار های سیاسی و ضد حکومتی دادە نشدە بود. طرح این همە شعار سیاسی دقیق و روان کە توسط خود کارگران ابداع شدەاند حکایت از رشد سیاسی و آگاهی طبقاتی کارگران و ظرفیت بالای آنها برای ادامە پیکار تا رسیدن بە حقوق شان دارد.
در سال گذشتە در پرتو گسترش اعتصاب ها و اعتراضات و تقویت رادیکالیسم سیاسی و اجتماعی در جنبش کارگری و جامعە بە رغم افزایش سرکوب و پیگرد فعالیتها و تشکلهای کارگری، تعداد قابل توجهی تشکل مستقل توسط معلمان و بازنشستگان شکل گرفت کە نقش مهمی در اعتراضات صنفی و ایجاد همگرایی در میان بخشهای مختلف مزدبگیران و پیگیری مطالبات صنفی این گروە ها داشتە و دارند. تشکیل این تشکلها، حاکی از درک اهمیت فعالیت سازمانیافتە نزد زحمتکشان یدی و فکری وافزایش شمار سازمانگران توانای پرورش یافتە در کوران انبوە مبارزات سالهای اخیر است. بی جهت نیست کە با بە زندان افکندن فعالان سندیکایی و رهبران اعتصابات کارگری بە سرعت عدە دیگری جای خالی آنها را پر می کنند و مبارزات را تداوم می بخشند و سرکوبهای وحشیانە پاسداران استثمار و استبداد، با بە زندان افکندن رهبران کارگری نمی توانند مبارزات زحمتکشان را فرو نشانند.
اعتراضات کارگران، معلمان و پرستاران علیە خصوصی سازی و دیگر سیاستهای نئولیبرالیستی دولت با خواست توقف خصوصی سازی در اثر اعتصابات مهم کارگری در هفت تپە و هپکو نە تنها بە گسترش اعتراضات علیە خصوصی سازی در سطح کشور دامن زد بلکە زمینە را برای افشای بیشتر فسادهای گستردە انجام شدە توسط مقامات حکومتی کە زیر لوای خصوصی سازی صورت گرفتە بود را بر ملا کرد. یکی از تاثیرات بلافصل این اعتصابات برکناری ناخواستە و محاکمە رئیس وقت سازمان خصوصی سازی و افشای برخی از تخلفات و زد و بندهایی بود کە در جریان واگذاری اموال عمومی بە بستگان حکومت توسط این سازمان بدنام و فاسد مورد عنایت دولت انجام شدە بود.
با وجود تحولات مثبت در جنبش کارگری سرکوب سندیکاهای واحد و هفت تپە تشدید و تعدادی از رهبران تشکلهای مستقل بازنشستگان و معلمان تحت پیگرد قرار گرفتند و آزار و اذیت فعالین سندیکایی زندانی تشدید شد. با این همە اما این اعمال تبهکارانە سرکوبگران حاکم نتوانستە است مانع ادامە مبارزات حق طلبانە کارگران و زحمتکشان و رادیکالیزە شدن فزایندە جنبش های کارگری و اجتماعی گردد.
مهمترین عوامل گسترش و رادیکالیزە شدن بیشتر اعتراضات کارگری و ناکام ماندن تلاشهای سرکوبگرانە رژیم برای ممانعت از آن، سقوط ارزش دستمزدها و قدرت خرید زحمتکشان و امتناع دولت و کارفرمایان از افزایش واقعی دستمزدها، گرانی فزایندە قیمت کالاها و هزینەهای زندگی، نبود امنیت شغلی و اجتماعی، پرداخت نکردن بە موقع دستمزدها و مطالبات مزدی، بیکاری، گرانی هزینە های درمانی، افزایش فشار کاری و تشدید استثمار و تبعض و نابرابری، ممانعت از فعالیت سندیکایی و پیگرد این فعالیتها ست. مجموعە این مسائل کارگران و مزدبگیران و خانوادە های آنها را در فقر و تنگدستی و فشار و تگنا قرار دادە و تحمل و ادامە این وضع را دشوارتر از گذشتە نمودە است.
متاسفانە بیکاری بالغ بر یک میلیون نفر کارگر ساختمانی، و خدماتی و محروم ماندن آنها از حقوق بیکاری، تامین حداقل نیازهای معیشتی آنها را دشوارتر از شاغلین کردە است. وضعیت ٦- ٧ میلیون بیکار دیگر نیز چندان بهتر از آنها نیست با این اوصاف حالا هزینەهای ناشی از کرونا و عوارض آن نیز با پولی شدن هزینە درمان کرونا بر مشکلات آنها افزودە شدە است. دولت بجای اینکە معیشت و دسرو و درمان بیکاران را تامین کند، از کرونا برای کاستن از خدمات تامین اجتماعی و سر پوش نهادن بر سیاستهای ضد اجتماعی خود بهرە می گیرد.
کار فقر و فلاکت اینک بە حدی رسیدە است، کە میلیون ها نفر را در معرض گرسنگی و سئوتغذیە قرار دادە و بسیاری از زحمتکشان با نان قسطی زندگی رنج بارشان را می گذرانند. با این همە مبارزە زحمتکشان برای پایان دان بە این وضعیت فاجعە بار ادامە دارد و روز بە روز بیشتر می شود. در سال گذشتە نیز حکومت کوشید با تشدید سرکوب، پاسخ مثبت ندادن بە مطالبات معترضان، بی تفاوتی و دادن وعدە وعید های دروغ و پروپاگاندا مبارزات زحمتکشان را بی فایدە نشان دهد و زحمتکشا ن را از ادامە مبارزە بازدارد.
اما در هم جا موفق نبود. کارگران در برخی موسسات توانستند در اثر اعتراض و مبارزە بە بخشی از مطالبات شان برسند. با این همە دست آوردهای مبارزاتی سال گذشتە آنها نسبت بە حجم اعتراضات و مبارزات شان اندک بود. اعتراضات و کامیابی های ناشی از آن می توانست نتایج بهتری برای کارگران و زحمتکشان داشتە باشد، در صورتی کە بیماری کرونا شیوع پیدا نمی کرد ، تحریم های اقتصادی وجود نمی داشت، ارتش بیکاران بە حدود ٩ میلیون نفر نمی رسید واعتصابات این همە پراکندە نمی بود .
با این همە تنها راە رسیدن کارگران بە مطالبات شان تداوم و گسترش اعتراض و اعتصاب، ایجاد تشکل و اتحاد و همبستگی میان جنبش مزدبگیران و برقراری پیوندهای استوار میان جنبش کارگری با دیگر جنبش ها و نیروهای ترقی خواە و دمکراتیک است کە وجهات مشترک بسیار با هم دارند. جنبش کارگری پا در این راە نهادە و سال گذشتە گامهای امیدوار کنندەای نیز در جهت این مسیر بە پیش برداشتە است.
افزودن دیدگاه جدید