بە دنبال انتشار خبر ناگهانی سە برابر شدن قیمت بنزین در ٢٤ آبان ٩٨، شمار کثیری از مردم کە اکثرا جوان و از طبقات محروم و فقیر شهری واز پیش مستعد اعتراض بودند، بە صورت خود جوش در شهرهای مختلف بە خیابان ها ریختند و چنان خیزشی بر پا کردند کە لرزە بر پیکر رژیم انداخت و پایە های حکومت را سست کرد.
دامنە اعتراضات بە سرعت برق و باد بە ١٠٠ شهر کشور امتداد یافت وبە خیزشی سراسری تبدیل شد و چنان شور ولولەای در میان انبوە ستمدیگان جامعە بر پا کرد کە رژیم را هراسناک کرد. بە گفتە یکی از مطلعین داخل نظام در شهرهای بزرگی مانند شیراز و تهران ١٠٠ تا ١٥٠ تجمع شکل گرفت.
مردم با دست خالی بە خیابان آمدند، تظاهرات آنان بە رغم دادن شعارهای رادیکال تا قبل از آمدند نیروهای امنیتی مسلح بە سلاح های غیر متعارف و شلیک مستقیم بە سوی مردم مسالمت آمیز می نمود. شروع کشتار مردم بی سلاح حکم بنزینی را داشت کە روی آتش خشم مردم ریختە شد و سبب شعلەورتر شدن آن شد.
زمینە های خیزش البتە از پیش وجود داشت و مشهود بود با این وصف خیلی ها را همچون جنبش ٨٨ و خیزش دی ٩٦غافلگیر کرد.
وقوع هر سە این خیزشها بە رغم تفاوتهای معیینی کە با هم داشتند، حاکی از وجود نارضایتی گستردە در میان مردم بود. در هر سە حرکت مردم خواهان تغییر بودند. سرکوب جنبش ٨٨ کە رهبری آن را اصلاح طلبان در دست داشتند، بر خلاف انتظار حکومت بە نارضایتی ها دامن زد و موجب گرایش تحول طلبی و زمینە ساز خیزش دی ٩٦ شد.
اکثر جریانات اصلاح طلب نقشی در خیزش دی ٩٦ نداشتند، رهبری خیزش دی نیز بر خلاف جنبش ٨٨ فقط نمایندگان طبقە متوسط شهری نبودند. خیزش دی اما خیزش طبقات و گروەهای اجتماعی متوسط بە پایین بود کە امیدشان را بکلی از اصلاح رژیم از دست دادە بودند. شعارهایی هم کە در آن خیزش دادە می شد شعارهای عمیقانا تحول طلبانە و در جهت نفی رژیم بود.
بهمین واسطە بسیاری ازرهبران و جریانات اصلاح طلب روی خوش بە خیزش دی نشان ندادند و بعضا نیز از خیزش ٨٨ تبری جستند و با تعدیل مواضع قبلی شان پشت سر روحانی قرار گرفتند.
دولت روحانی اما با سیاستهای اقتصادی نئولیبرالیستی اش و پیامدهای فقر و فساد آور آن بە فقر و نارضایتی مردم بویژە طبقە کارگر و مزد بگیر و تهی دستان دامن زد و آن را عمیقتر کرد و زمینە لازم برای خیزش آبان را بە همراە دیگر جناح های قدرت حاکم فراهم کرد. هزاران اعتصاب و اعتراض کە در دوران ٨ سالە روحانی و متحدین اصلاح طلب اش رخ داد گویای عمق نارضایتی اکثریت مردم از حکومت و نشانە های وقوع یک جنبش دیگر بود.
حتی اگر گرانی قیمت بنزین هم پیش نمی آمد وقوع جنبش اجتناب ناپذیر بود زیرا ظرفیت آن وجود داشت و چشم اندازی برای بهبود وضع و تغییر رفتار رژیم در چشم انداز دیدە نمی شد.
بنزین حکم جرقە بە خشم انباشتە شدە مردم از کل حکومت را داشت و خیزش را اندکی جلو انداخت.
سر دادن شعار علیە خامنەای و علیە کل رژیم در خیزش آبان بە هیچ وجە اتفاقی و نا منتظرە و نا بجا نبود. نشانە رشد جامعە و نتیجە استنباط مردم از تغییراتی بود کە بە دنبال آن بودند و بە این اعتبار میتوان گفت خیزش آبان معرف این خواستە ها بود. نتایج انتصابات مجلس و ریاست جمهوری نیز این واقعیت را کە مردم این رژیم را نمی خواهند و خواهان برکنار کردن آن هستند تاکیدی بود بر همە ی آن شعارهایی کە در خیزش آبان سر دادە شد.
با وجود سرکوب سعبانە این خیزش وکشتار صدها جوان سلحشور و آزدی خواە خیزش آبان تا زمانی کە مطالبات آن متحقق نشدە باشد در روح و جان مردم زندە است.
گسترش اعتراضات و اعتصابات زحمتکشان شهر و روستا از کارگر و معلم و پرستار گرفتە تا کشاورز اصفهانی و زندانیان سیاسی و نویسندە و وکلا ی دادگستری همگی زمینە سازان جنبش فراگیرتر دیگری از جنس خیزش آبان هستند. شبح جنبشها تا رژیم فاسد و مستبد و عدالت کش ولایی باقی است در آسمان ایران در گشت و گذار خواهد بود. همانطور کە سرکوب جنبش ٨٨، و خیزش دی نتوانست از خیزش آبان جلوگیری کند، سرکوب خونین خیزش آبان هم نمی تواند مانع از خیزشهای مردمی بعدی شود. خیزشهایی بە مراتب وسیعتر و رادیکالتر از خیزش های پیشین.
در دومین سالگرد خیزش آبان گرامی بداریم یاد صدها زن و مرد جوان و پرشوری را کە با خیزش و مقاومت حماسە گون خود در خیابان ها و شکنجە گاە برای آزادی و عدالت اجتماعی سر دادند اما در مقابل رژیم سر خم نکردند تا مشعل امید، عدالتخواهی و آزادگی را در میهن بلازدە شان فروزان نگاە دارند. یادشان گرامی و راە شان مستدام خواهد ماند. بیادشان شمعی در خانە هایمان روشن کنیم و چند شاخە گل سرخ در گلدان هایمان بگذاریم!
افزودن دیدگاه جدید