اعتراض های مردمی کارگران، معلمان و بازنشستگان سیل بنیان کن‌ جمهوری اسلامی ایران است

همان طور که شاهد هستیم هر روز و هر ساعت که می گذرد، حفظ وضعیت موجود برای حاکمان زر و زور و تزویر در جمهوری اسلامی ایران محدو تر از قبل می شود.

روزی نیست که  با اعتراض های مردمی در اقصی نقاط ایران شروع نشود.

 اعتصاب های کارگری، تجمع معلمان، تظاهرات بازنشستگان با وجود سرکوب سیستماتیک معترضان توسط نیروهای امنیتی و یگان های نظامی نه تنها باعث شده مردم قدمی به عقب برندارند، بلکه بعد از هر سرکوب و دستگیری فعالان مدنی، صنفی و یا سیاسی... اعتراض های مردمی بیشتر شده و رویه معترضان به وضع موجود شکل رادیکال تری به خود گرفته است.

صدای اعتراض های مدنی علیه رژیم جمهوری اسلامی ایران دیر زمانی است که از مرز های ایران فرا تر رفته و مورد پشتیبانی نهادهای کارگری در جهان قرار گرفته و در جدید ترین تجمع در این مورد  که از سوی جمعی از سندیکا های کارگری فرانسه و حمایت دو سندیکای کشور سوئیس در شهر ژنو امروز برگزار شد، با انعکاس فریاد آزادی فعالان کارگری، معلمان و بازنشستگان ایران در رسانه های بین‌المللی،  از مسوولان سازمان جهانی کار درخواست شد که از جمهوری اسلامی ایران مطالبه شود که به مقاوله نامه‌ های بین المللی که دولت های وقت حاکم بر ایران آن را امضا کرده اند متعهد بماند و رهبران، فعالان صنفی و مدنی ایران و دو سندیکالیست فرانسوی را هر چه زودتر آزاد کنند.

از سویی دیگر، در زندان های جمهوری اسلامی مقاومت زندانیان صنفی و سیاسی همچنان ادامه دارد، اعتصاب غذای صالح نیک بخت، مقاومت رضا شهابی، سعید مدنی، آنیشا اسداللهی، رسول بداقی، محمد حبیبی و ... در مقابل سناریو سازی های نخ نمای بازجویان امنیتی، سطح کیفیتی مبارزه و مقاومت رهبران جنبش های صنفی و مدنی را در ایران به خوبی آشکار می کند.

از سویی دیگر، گسترش و حضور بیشتر مردم در سطح جنبش اعتراضی و تسخیر خیابان ها از سوی معترضان، روز به روز بر تسریع امکان تغییر و تحول در کشورمان افزوده و هر روز که می گذرد، قدرت و ماشین سرکوب رژیم، در برخورد با جنبش رو به اعتلای مردمی کشورمان ناتوان تر از قبل می شود.

به عبارتی حاکمیت اسلامی ایران، از درون در حال فروپاشی است و سرعت این تحول به حضور حداکثری مردم در مبارزه علیه ساختار فساد و جنایت سیستماتیک حاکمیت اسلامی ارتباط مستقیم دارد.

ناتوانی رژیم امروز تا حدی است که دولت رئیسی با زیر پا گذاشتن مصوبه ی شورای عالی کار که نهادی است بر گرفته از حاکمیت اسلامی، افزایش دریافتی بازنشستگان که ۳۸ درصد به اضافه ی مبلغ ۵۱۵ هزار تومان تعیین شده بود را به پرداخت ۱۰ درصد تقلیل داده‌است. این اقدام اعتراض بازنشستگان مواجه شده و این روزها شاهد هستیم که دوباره چگونه اعتراض بازنشستگانابعاد وسیع تری به خود گرفته است.

اگر سال گذشته آمار اعتراض های کارگری ۴ هزار مورد برآورد شده بود (با وجود سانسور خبری)، مسلما امسال این آمار بسیار بیشتر از ارقام اعلام شده خواهد بود. چنین حجمی از اعتراض ها، عملا گویای این واقعیت است که نظام جمهوری اسلامی ایران دیگر ناتوان از پاسخ گویی به نیازهای مردم و بخصوص کارگران و دیگر مزد و حقوق بگیران است و هر روز که می گذرد فاصله مردم با حکومت بیشتر می شود و مشروعیت نظام حاکم بیش از پیش زیر سوال می رود.

اکنون دو راه در پیش است یا نشستن و نوبت خود را در فلاکت، مرگ و ... انتظار کشیدن تا تاوان بی لیاقتی حاکمان فاسد و جنایتکار را با جان و مال خود بپردازیم، یا علیه نظم موجود با حضور حداکثری در جنبش های مردمی شرکت کنیم، و جمهوری اسلامی را مجبور به عقب نشینی کنیم تا در نهایت تغییرات اساسی در کشورمانامکانپذیر گردد.

مردم کشور ما خواهان برخورداری از آزادی، رفاه وعدالت اجتماعی هستند، برای تحقق کرامت و معیشت انسانی خود مبارزه می‌کنند، راه پیروزی در این مبارزه تقویت صفوف مبارزات مدنی گروه‌های مختلف مردم و ایجاد همبستگی در صفوف آنان است.

تردیدی نیست که مبارزه‌ی امروز ما فردای سرافراز کشورمان را رقم خواهد زد و تنها راه موفقیت،  اتحاد و همبستگی در مبارزات مردم علیه سرکوب و بی حقوقی و برای ایجاد جامعه‌ای است که در آن حقوق و آزادی‌های مردم به رسمیت شناخته شود.

 همراه شو عزیز تنها نمان به درد کین درد مشترک هرگز جدا جدا درمان نمی شود.

تورج ابوذرخانی