گروه‌ها و شخصیت‌های تأثیرگذار اجتماعی، دانشجویان را تنها نگذارند

دو ماه از خیزش انقلابی مردم ایران گذشت. در ایران دوماه اقشار مختلف مردم به شیوه‌های گوناگون مخالفت خود را با جمهوری اسلامی اعلام کرده‌اند. شاخص ترین شخصیت‌های هنری، ادبی، فرهنگی ، ورزشی، دانشگاهیان، روشنفکران، روزنامه‌نگاران، کنشگران سیاسی و ... با انتشار متن‌هایی در فضای مجازی همدلی و همراهی خود را با خیزش انقلابی مردم ایران اعلام کرده‌اند. در این که همراهی این گروه‌های تأثیرگذار اجتماعی در تقویت جنبش کنونی نقش داشته است و دارد تردید ندارم؛ اما واقعیت این است که در این دوماه بار اصلی جنبش را آن‌هایی بر دوش کشیده‌اند که در کف خیابان یا در صحن دانشگاه‌ها حضور داشته اند و شماری از آنان کشته شده‌اند و بسیارانی هم اکنون در زندان هستند. از کردستان و سیستان و بلوچستان که بگذریم، به جرئت می توانم بگویم که در دو سه هفتۀ اخیر بار اصلی جنبش بر دوش دانشجویان بوده است. حضور مردم در خیابان‌ها کمتر شده و به جای آن، مردم  به شیوه‌های دیگری از اعتراض از جمله شعاردادن‌های شبانه و شعارنویسی روی آورده اند. من یقین دارم که تنوع شیوه‌های اعتراض، نافرمانی مدنی و مبارزۀ سیاسی در جنبش کنونی آن‌قدر بدیع و خلاقانه است که می تواند موضوع ده‌ها رساله و مقاله از دیدگاه اجتماعی، سیاسی و حتی زیبایی‌شناسی باشد. نیز با آن‌هایی که می گویند سرنوشت نهایی جنبش را اعتصابات سراسری و به ویژه اعتصابات کارگری مشخص خواهد کرد موافقم؛ اما مسئلۀ کنونی ما این است که برای رسیدن به آن نقطۀ مطلوب، چراغ جنبش را باید در کف خیابان و در صحن دانشگاه روشن نگه داشت. دانشجویان ما دَمشان گرم، وظیفۀ انقلابی خود را به خوبی انجام داده‌اند و می‌دهند. اما این عادلانه نیست که انتظار داشته باشیم بخش اعظم بار جنبش را همچنان دانشجویان بر دوش بکشند. این جا روی سخن‌اَم با آن گروه‌های تأثیرگذار اجتماعی است و از آن‌ها می پرسم: "آیا هنوز وقت آن نرسیده است که از فضای مجازی به درآیید و در کف خیابان در کنار مردم باشید؟ هیچ می دانید به دلیل جایگاهی که در میان مردم دارید اگر آن‌ها هنگام شلیک گاز اشک‌آور از سوی سرکوبگران، شما را کنار خود ببینند چقدر انرژی خواهند گرفت؟ یادم هست زنده یاد شجریان یک بار در اعتراضات سال ۸۸ در یکی از خیابان‌های تهران با مردم دیده شده بود و چه شور و شوقی در جمعیت برانگیخته بود. تصور کنید اگر شماری از آن چندصد شخصیت سرشناس که نشان داده‌اند صادقانه همدل و همراه مردم هستند، هر روز برای ساعتی جلوی یکی از دانشگاه‌ها جمع شوند و از دانشجویانی که اکنون زیر شدیدترین فشارها هستند حمایت کنند، چقدر به این جنبش و آیندۀ آن دانشجویان کمک  خواهند کرد.
سخن آخر این که خوشبختانه این جنبش را "سر باز ایستادن " نیست. مردم ، به ویژه زنان و جوانان تکلیف‌شان را با این حکومت ارتجاعی روشن کرده‌اند و آماده‌اند که هزینه‌اش را بپردازند. اما وظیفۀ اخلاقی و اجتماعی همۀ ما و خصوصاً گروه‌های تأثیرگذار اجتماعی این است که با حضور و مشارکت خود از میزان هزینۀ آن‌ها بکاهیم.