ای درختان عقیم

مواجهۀ مقامات جمهوری اسلامی، اعم از رسمی و غیررسمی، با جنبش جاری و فجایعی که روزمره می آفرینند، یادآور بخش پایانی شعر "پیوندها و باغ" از مهدی اخوان ثالث است که سرود:
ای درختانِ عقیم ریشه تان در خاکهای هرزگی مستور،
یک جوانه ی ارجمند از هیچ جاتان رست نتواند.
ای گروهی برگ چرکین تار چرکین پود،
یادگارِ خشکسالیهای گردآلود،
هیچ بارانی شما را شست نتواند.
خانم زینب مولائی راد، مادر کیان پیرفلک، را تنها سه روز پس از قتل فجیع فرزند ده ساله اش به پای تلویزیون می کشانند تا بلکه اظهارات پیشین اش را، دایر بر این که آتش گشودن به اتومبیل حامل کیان، کار تروریستهای ادعائی جمهوری اسلامی نبود، تصحیح یا تکذیب کند. نشریۀ فارس با کنکاش در ارتباطات خانم مولائی راد "گزارش" می دهد که او زیر تأثیر محافل ضدانقلابی و صهیونیستی بوده است. خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) هم با آقای یوناتن بت کلیا، رئیس هیئت مدیره انجمن آشوریان تهران، به مصاحبه می نشیند تا از زبان او تیتر بزند: "مسیحیان خارج از کشور اقلیتها را تحریک می‌کنند".
اینها همه در حالی است که اگر در اظهارات خانم مولائی راد و آقای بت کلیا باریک شویم، متوجه تلاش آنان برای رساندن پیام واقعی شان یا تحریف سخیف رسانه های مذکور خواهیم شد. خانم مولائی نه تنها اظهارات پیشین اش را تکذیب نمی کند، بلکه با اعلام این نکته که "گوشی اش در اختیارش نیست"، و "از پیج من سوءاستفاده نکنید!"، کسانی را به سوء استفاده از گوشی اش آدرس می دهد، که خود با "گزارش"ی که از تأثیر وی از محافل ضدانقلاب و صهیونیستی داده اند، در واقع فقط به یک چیز اعتراف می کنند: سوء استفاده کنندگان آنان اند.