توهم غریب

روز شنبه، جمعی از اعضای سازمان شبه نظامی بسیج به مناسبت "هفتۀ بسیج" با خامنه ای دیدار داشتند. خامنه ای در این دیدار سخنرانی طولانی ای داشت که نیم نگاهی به آن مفید است.
در شرایطی که جنبش "زن، زندگی، آزادی" دارد سومین ماه تداوم اش را طی می کند، و سرکوب سبعانۀ آن نتوانسته است آن را از حرکت باز دارد، طبیعی است که خامنه ای دیدار با جمعی بسیجی را در "هفتۀ بسیج" دستمایه ای قرار دهد برای تحسین بس اغراق شدۀ بسیج، و به نهایت از خمینی در این باره مایه بگذارد، تا هم به این نیروی سرکوب روحیه دهد و هم مستقیم و غیرمستقیم به جنبش شورانگیز زنان و جوانان ایران چنگ و دندان نشان دهد.
همچنین از خامنه ای جز این انتظاری نمی رود که اوج فاصلۀ خویش را با واقعیتهای جاری در عرصه های مختلف حیات جامعۀ ما آشکار کند: هم با انکار همۀ این واقعیتها و ترسیم تصویری دروغین از وضع ایران، و هم با سخره گرفتن "صدای مردم تان را بشنوید!".
سخنرانی طولانی خامنه ای یک نکتۀ قابل توجه هم داشت، و آن تفسیری بود که او از "عمق استراتژیک" جمهوری اسلامی به دست داد. او پس از مرور مرسوم روی "توطئه های غرب" به اینجا می رسد که "لذا غربیها به فکر این افتادند که قبل از آنی که از پا بیاندازند جمهوری اسلامی را، باید رفت کشورهای دوروبر را، آنجاهایی که عمق راهبردی (استراتژِک) ایران هست، اینها را بایستی اول فلج کرد". کدام اند این کشورهای دوروبر؟ عراق، سوریه، لبنان، لیبی، سودان و سومالی! یعنی در سمت جنوب و غرب، بس فراتر از "خاورمیانه". خامنه ای حتی از ارائۀ دلیل برای این که چرا هر یک از این کشورها جزء "عمق استراتژیک" ایران بوده اند، بازنمی ماند. البته مثلاً در مورد سودان بیشتر از این حرفی ندارد که "سرانش با ما رفت و آمد داشتند"، و در مورد سومالی: "آن هم به یک دلیل دیگری". گویا اگر فرداروزی مثلاً سران نیجریه با ایران رفت و آمد کنند، نیجریه نیز از اجزاء عمق استراتژیک ایران خواهد درآمد.
توهم غریب خامنه ای چنین خاتمه می یابد: "جمهوری اسلامی در شمال آفریقا مطلقا ورود پیدا نکرد، ... نخواستیم وارد بشویم و وارد نشدیم. اما در این سه کشور، یعنی عراق، سوریه و لبنان، سیاست ایران کارکرد پیدا کرد. ... نتیجه‌ی این کار چه شد؟ شکست آمریکا در این سه کشور".