حکومت جمهوری اسلامی با استفاده از پیروزی احتمالی در بازی با امریکا تدارک یک ۹ دی* دیگری را دیده بود که با ریختن نیروهای طرفدار و نیروهای مسلح پایان جنبش انقلابی را اعلام کند، گرچه این ترفند دستاوردی کوتاه مدت می داشت و شرایط به گذشته اقتدار حکومت قابل بازگشت نبود.
در همین رابطه عباس عبدی چنین تحلیل می کند: "عده‌ای در درون شخص خودشان هم دچار تناقض شده بودند. یکی از دوستان گفت که طرفدار تیم ملی و پیروزی آن بودم، ولی از شکست هم ناراحت نشدم، زیرا هنگامی که تصور می‌کردم پس از پیروزی با چه وضعی مواجهیم و چه بهره‌برداری از سوی ساختار قدرت صورت خواهد گرفت، نسبت به پیروزی ایران هم نگران بودم".
ریختن مردمی که از پیروزی تیم فوتبال شاد بودند به همراه طرفداران نظام که این پیروزی را در راستای اهداف خود می دانستند به اضافه حمایت نیروهای مسلح و شرکت در پایکوبی، حداقل برای مدتی قادر بود فضا را به نفع جمهوری اسلامی تغییر دهد و در طوفان شعارهای ضد امریکایی پیروزی کاذب و دروغینی را به خود نسبت دهد.
حکایت آنچه در جام جهانی ۱۹۷۸ در آرژانتین روی داد می تواند برای ما هم آموزه هایی داشته باشد.
در جام جهانی ۱۹۷۸ نظامیان آرژانتین از شادی گروهی از مردم استفاده کردند تا به جهانیان نشان دهند همه چیز عادی است.
آدولفو پرز اسکیبل Adolfo Pérez squvel نقاش آرژانتینی و برنده جایزه نوبل در این باره می گوید: "در آن زمان یک اتفاق سوررئالی افتاده بود، وقتی آرژانتین یک گل می زد، شکنجه کنندگان ما شادی می کردند و با خوشحالی به زندانیان می نگریستند، اما روز بعدش باز می گشتند تا ما را شکنجه کنند".
دیکتاتور ویدلا که در زمان برگزاری بازی‌ها حدود ۵ هزار نفر را در زندانهای آرژانتین جا داده بود، ناگهان طرفدار فوتبال شد و در عرض یک ماه هفت مسابقه را از نزدیک تماشا کرد.
وقتی خامنه ای بعد از بازی با ولز و برد تیم با خوشحالی می گوید: "دیروز بازیکنان تیم ملی ما چشم ملت ما را روشن کردند، انشاالله چشمشان روشن باشد"، شباهتی طنزآلود به دیکتاتور ویدلا پیدا می کند بی آنکه از همان اقتدار هر چند پوشالی هم برخوردار باشد.
بیش از ۱۸هزار زندانی و صدها کشته و هزاران زخمی کارنامه خامنه ای ننگین تر از دیکتاتور ویدلا فقط در این سه ماه گذشته است.
همان گونه که قهرمانی ۱۹۷۸ برای بازیکنان آرژانتینی به ننگ و بدنامی تبدیل شد، بازیکنان تیم جمهوری اسلامی هم گرچه در فوتبال و این جام جهانی به جایگاه بلندی نرسیدند، ولی لکه سیاهی بر کارنامه انسانی آنها در حالی که در خیابان‌های ایران آدمکشی در جریان است، تجاوز و شکنجه به امری عادی تبدیل شده است و زندان‌ها بیش از سه برابر دیکتاتور آرژانتین در ۱۹۷۸ زندانی دارد، نشسته است.
* تظاهرات ۹ دی ۱۳۸۸ با فراخوان شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی به ریاست احمد جنتی، که در واکنش به تظاهرات هواداران جنبش سبز در تاسوعا و عاشورای ۱۳۸۸ انجام گردید (به پیش).
دیدگاه‌ها
این روز ها بحث درمورد تیم…
این روز ها بحث درمورد تیم ملی زیاد شده و هرکسی از ظن خود سخنانی می گوید و می نویسد و خبر از روان آزرده میلیون ها مردمی ندارند که تاحد افسردگی پیش رفته اند. خبر از آرزوهای پسر بچه ای ندارند که خرید لباس تیم ملی را بر هر خرید دیگری ترجیح داده و بارها درخفا آنرا پوشیده تا روز موعود-زمان بازی ها- فرابرسد و باافتخار آنرا بپوشد و روز بازی انگلیس با افسوس می گوید: امروز بد ترین روز عمرم بود. آیا آنان که شرایط را به گونه ای پیش بردند که آن نتیجه تحقیر آمیز رقم بخورد، اکنون باوجدانی آسوده به ارزیابی عمکرد خود می پردازند؟
احتمالا خبر از دغدغه های بازکنان تیم ملی که تعدادی ازآنها قبل از بازی ها( چه به صورت گروهی در جشن قهرمانی استقلال وچه به صور انفرادی مثلاآزمون و حاج صفی) و چه درحین بازی ها بانخواندن سرود و بستن مچ بند مشکی و...سعی کردند همدلی خودرا بامردم به نمایش بگذارند، نیز ندارند. این چه منطقی است که تعدادی جوان را بدون محاکمه و فقط بااتهامات... محکوم به خیانت، ننگ، بدنامی و...می کنیم و حکم صادر و آنرا لازم الاجرا هم می دانیم؟
بحث تیم ملی چه بخواهیم و چه نخواهیم بسیاری رامردد ساخت که آیا انتظار ما از این جنبش چیست؟ آیا این رفتارها دیکتاتوری نیست؟ آیا بعضی ها در رسانه ها تمرین دیکتاتوری فردا رانمی کنند؟ و بدین ترتیب جنبش اولین ضربه را از جایی خورد که انتظارش را نداشت.آیا واقعا نمی شد به همراهی با تیم ملی اندیشید تا از موفقیت های آن درشتاب دادن وغنابخشیدن به جنبش بهره برد.
لطفا با یک ارزیابی مبتنی روش شناسی علمی این بحث را پایان دهید و از سوهان کشیدن بر روح جوانان پرهیز کنید. از رسانه هایی مثل ایران اینتر نشنال نمی توانم چنین انتظاری داشته باشم اما از نشریه وزین به پیش چرا.
افزودن دیدگاه جدید