آیا تجربه ی سوریه در ایران تکرار می شود؟

این سؤال که آیا تجربۀ سوریه در ایران تکرار خواهد شد؟" یکی از سؤالهای نسبتاً رایج کنونی در مواجه با روندهای درون کشور است. من مطمئن نیستم. نکته ی گرهی/ محوری در این باره، این سئوال است که "آیا در جریان مبارزه جاری، موضوع آن تغییر می کند یا نمی کند؟"
در سوریه، موضوع مبارزه ی خشونت پرهیز مردم "برای دموکراسی و علیه دیکتاتوری" بود. اکثریت مردم – سنی، شیعه، مسیحی، ... - در آن شرکت داشتند. با رشد خشونت (خشونت رژیم اسد علیه معترضان، ولی همچنین به کمک دخالت خارجی مخالفان اسد) موضوع مبارزه هم تغییر کرد. سوریه صحنه ی یک مبارزه ی مذهبی شد: سنیان علیه شیعیان و مسیحیان. همه ما شاهد نتایج فاجعه بارش بودیم.
مبارزه کنونی در ایران برای کسب حقوق بشر، برای "زن، زندگی، آزادی" است. تا وقتی که این موضوع عوض نشود، رژیم حاکم بازنده است. البته جمهوری اسلامی به سرکوب وحشیانه ی اعتراضات دست می زند، ولی این کار نمی تواند به تنهائی جمهوری اسلامی را نجات دهد، بلکه باید موضوع مبارزه عوض شود.
مثلاً چه موضوعی؟ مثلاً جنگ با یک کشور دیگر - امریکا، اسرائیل، عربستان یا ترکیبی از این کشورها و دیگر متحدانشان - یا جنگی داخلی علیه کردستان (و شاید بلوچستان).
چند نکته ی برجسته که باید به خاطر بسپاریم:
اول- این مبارزه ایست که زنان درصف مقدم آن هستند و برابری زنان و مردان بر پرچم آن نقش بسته است. شاید این اولین باری باشد که خاورمیانه شاهد چنین مبارزه ایست.
دوم- این مبارزه ای خشونت پرهیز است. جمهوری اسلامی انواع ترفندها - تا کنون ناموفق - را به کار برده که مردم را به خشونت بیانگیزد، ولی مردم ،آگاهانه، از خشونت پرهیز کرده اند.
سوم- کشورهای دیگری هم هستند که مایل اند در ایران دخالت کنند، ولی مبارزه کنونی اساسا "ایرانی" است. این مردم هستند که از این رژیم متنفر اند و می خواهند بساط رژیم را جمع کنند.
چهارم- این مبارزه ای به همت تمام ایرانیان - شیعه و سنی، فارس، کرد، ترک، عرب، بلوچ و ترکمن - است. جمهوری اسلامی در کردستان و بلوچستان جنایات فراوانی مرتکب شده است، ولی جواب قاطع مردم – در سرتاسر ایران - جوابی خشونت پرهیز و برای ایرانی آزاد و دموکراتیک بوده است.