پس از گذشت دوسال از اعتصاب پیشین شناخت و تجربە کارگران و رهبران اعتصاب از شگردهای اعتصاب شکنان بیشتر شدە و می دانند کە نباید اجازە دهند از همان سوراخ دفعە گذشتە گزیدە شوند. وضعیت جامعە نیز بکلی دگر گون شدە است. از یک سو سایە سنگین جنبش انقلابی زن، زندگی، آزادی بر فضای جامعە گستردە است، از سوی دیگر اعتراضات و اعتصابات دامنە داری همزمان با اعتصاب کارگران شرکتهای پیمانکاری با خواستە افزایش مزد و حقوق بازنشستگی کە مهمترین خواستە عموم مزدبگیران است در جریان است و حکومت هم در چنبرە بحران های خود ساختە چنان گرفتار شدە کە راە پس و پیش ندارد.
در کمتر اعتصابی هست کە برای درهم شکستن اعتصاب از اعتصاب شکنان استفادە نشود. بویژە در اعتصابات بزرگ کارفرمایان و دولتها بیشتر از اعتصاب شکنان بهرە می گیرند. استفادە از اعتصاب شکنان البتە در کشورهای پیشرفتە کمتر از گذشتە شدە است. اما در کشورهای دیکتاتوری و در حال توسعە کارفرمایان از این حربە بیشتر بهرە می گیرند. در ایران نیز استفادە از اعتصاب شکنان از گذشتە های دور تا کنون در هنگام اعتصابات بزرگ و مهم رایج بودە است. در اعتصاب گذشتە شرکتهای پیمانکاری از اعتصاب شکنان استفادە شد. تشکلهای کارگری نقش اساسی در بی اثر کردن اقدامات اعتصاب شکنانە دارند. سازماندهی اعتصاب شکنان معمولا توسط نیروهای امنیتی انجام می گیرد و مقابلە با آنان بدون داشتن تشکیلات دشوار است.
پس از شروع اعتصاب بیش از ١٠٠ شرکت پیمانکاری فعال در صنعت نفت و پتروشیمی و پیوستن تعداد دیگری از واحدهای صنعتی غیر نفتی بە اعتصابیون توطئە های اعتصاب شکنان برای شکستن اعتصاب شروع شدە است. حسن صادقی با لفظ ضد انقلاب از آنها یاد کرد، یکی از سرکردگان مافیای پتروشیمی ٤ هزار کارگر را تهدید بە اخراج در صورت ادامە اعتصاب نمود و متعاقب آن تعدای از کارگران را اخراج کرد، بە دنبال آن نیروهای سرکوبگر رژیم عدەای از کارگران را بازداشت کردند.
باند ارتجاعی و امنیتی حاکم بر خانە کارگر درست مانند اعتصاب گذشتە برای فریب کارگران بحث قریب الوقوع بودن تصویب قطعی لایحە کذایی مربوط بە رسمی کردن کارگران شرکتهای پیمانکاری را داد، رئیسی نیز گفت کارگران باید امنیت شغلی داشتە باشند و خبر گزاری ایلنا صحبت های تفرقە افکنانە یک نمایندە قلابی مدعی نمایندگی ٢٠٠٠ کارگر پروژەای را در خصوص اعتصاب منتشر کرد، عدەای نیز از موضع قومی دانستە و یا نادانستە بە این ارکستر هفت رنگ پیوستند. و باز هم درست مانند اعتصاب گذشتە عدەای از سرکردگان شوراهای اسلامی از ضرورت تشکیل تشکلهای کارگری "بخوان شورای اسلامی" سخن گفتند.
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت کە اوضاع را زیر نظر داشت با دادن بیانیەای ضمن بر شمردن برخی از اقدامات تفرقە افکنانە اعتصاب شکنان بر ادامە اعتصاب تا موافقت با خواستە های اعتصابیون تاکید و از کارگران خواست اتحاد و همبستگی شان را حفظ کنند.
اعتصاب دو سال پیش کلا بی نتیجە نبود. اعتصاب همیشە حتی زمانی هم کە سرکوب می شود کلا بی نتیجە نیست. کارفرما و دولت می فهمند حداقل برای کاستن از نارضایتی و جلوگیری از اعتتصابهای بعدی هم کە شدە باید بعد از سرکوب امتیازاتی بە کارگران بدهند.
این اتفاق بارها در ایران از گذشتە های دور تا کنون تکرار شدە است. بعنوان مثال اعتصاب تاریخی کارگران نفت خوزستان در سال ١٣٠٨ سرکوب شد، اما کمپانی انگلیسی نفت با همە نفوذ و قدر قدرتی اش مجبور شد امتیازاتی بە کارگران بدهد. اعتصاب کارگران نساجی وطن در سال ١٣١٠ نیز سرکوب شد ولی بعد از سرکوب صاحب کارخانە مجبور شد بخشی از مطالبات اعتصابیون را برآوردە سازد.
در اعتصابات دهە بیست بە رغم اعتصابات پر شمار خاصە در خوزستان نە تنها رژیم و کارفرمایان و کمپانی انگلیسی نفت مجبور شدند علاوە بر خواست های صنفی حقوق سندیکایی و قانون کار را بپذیرند. در اعتصاب کورە پزخانە ها در پایان دهە ٣٠ و در اعتصابات بعدی نیز سیاست سرکوب رهبران و تشکلها و پذیرش بخشی از مطالبات سیاست غالب بود. این سیاست البتە در جمهوری اسلامی بە تدریج تغییر کرد و تبدیل شد بە سیاست سرکوب صرف. با این حال در این دورە نیز حکومت نتوانست آن را در عمل پیادە کند.
اعتصاب کارگران شرکتهای پیمانکاری در سال گذشتە نیز بە رغم مواجە با انبوهی از اعتصاب شکنان و بازداشت ٣٢٠ کارگر بی نتیجە نبود. کارگران توانستند در بسیاری از شرکتها بە بخشی از مطالبات خود برسند. اما کارفرمایان پس از مدتی سعی کردند اوضاع را بە حالت قبل از اعتصاب بر گردانند. بعنوان مثال ١٠ روز مرخصی در مقابل ٢٠ روز کار را پذیرفتند ولی از اجرای آن پس از مدتی طفرە رفتند. بهمین جهت است کە خواست ١٠ روز استراحت در این اعتصاب نیز یکی از خواستە های اصلی است.
موافقت ظاهری با خواستە های اعتصابیون و زدن زیر آن بعد از پایان یافتن اعتصاب یکی از شگردهای معمول کارفرمایان و دولت است. علت آن نداشتن تشکل است. در بسیاری از کشورها کە حقوق اتحادیەای بە رسمیت شناختە شدە، اتحادیە ها هستند کە مطالبات را دستە بند می کنند، اعتصابات را فرا می خوانند و مدیریت می کنند و با کارفرما ها مداکرە و چانە زنی می کنند و قرارداد دستە جمعی مدت دار می بندند و طرفین مکلف بە رعایت آن هستند. با این وصف کارفرما قادر بە زدن زیر قرارداد هایش نیست.
پس از گذشت دوسال از اعتصاب پیشین شناخت و تجربە کارگران و رهبران اعتصاب از شگردهای اعتصاب شکنان بیشتر شدە و می دانند کە نباید اجازە دهند از همان سوراخ دفعە گذشتە گزیدە شوند. وضعیت جامعە نیز بکلی دگر گون شدە است. از یک سو سایە سنگین جنبش انقلابی زن، زندگی، آزادی بر فضای جامعە گستردە است، از سوی دیگر اعتراضات و اعتصابات دامنە داری همزمان با اعتصاب کارگران شرکتهای پیمانکاری با خواستە افزایش مزد و حقوق بازنشستگی کە مهمترین خواستە عموم مزدبگیران است در جریان است و حکومت هم در چنبرە بحران های خود ساختە چنان گرفتار شدە کە راە پس و پیش ندارد.
اکثر گروە های اجتماعی غیر کارگری نیز نسبت بە وضعیتی کە روز بە روز بحرانی تر می شود معترض و خواهان خلاص شدن از آن هستند. این ها عواملی هستند کە اگر با درایت و بە موقع از آنها بهرە گرفتە شود، می توانند بە کارگران کمک کند اقدامات کارفرمایان و اعتصاب شکنان را بی اثر نمودە و بە خواستە هایشان برسند.
با این همە تثبیت هر دست آوردی و برداشتن قدمهای بعدی منوط بە داشتن تشکل پایدار و فراگیر است.
کار دشواری است ولی ناممکن نیست.امکاناتی برای سازمادهی آن هم فراهم است. تجربە معلمان در این زمینە بە رغم تفاوتها تجربە شایان توجهی است. در زمان اعتصاب امکان و انگیزە سازمانیابی بیشتر می شود. متناسب با شرایط محل کار می شود اشکال مختلفی از سازمانیابی کە زمینە بیشتری و هزینە کمتری دارد را انجام داد. کارگرانی کە می توانند چنین اعتصاب بزرگی را سازمان دهند، می توانند خود را نیز سازمان دهند.
افزودن دیدگاه جدید