وقتی چند ویدئو از سرکوب تجمع شنبه ۱۷ تیر جانبازان در برابر ساختمان مرکزی بنیاد شهید،
دیدم.بر آن شدم که یادداشتی در این باره بنویسم.دقایق بسیاری ماندم که از کجا آغاز کنم و از چه بنویسم؟
وقتی جانبازی با موهای سپید و با خشم و درد خطاب به سرکوبگران فریاد می زند:
قربون صدام! اشتباه کردم! کاش آن روزها می رفتم طرف صدام!
دیگر چه می توان گفت و چه می توان نوشت؟
یا وقتی رزمنده ی دیگری که گاز اشک آور نفسِ به یغما رفته اش در جنگ ایران و عراق را به مبارزه ی مرگ و زندگی دعوت می کند و خسته و بیزار می شورد:
بیایید بکشید! این زندگی جز زجر چیزی نیست!
می توان جز درد را به درون فروبردن، کار دیگری کرد؟
این حکومت به کجا رسیده که قصد جان همه مردم را دارد؟ در چه وضعیتی قرار گرفته که ناچار می شود قصابان خود را به خیابان روانه کند تا بر روی کسانی که حکومت اش را در آن روزگار سر پا نگهداشتند، تیغ بکشد؟
پرسش ها ازین دست بی شمارند ، اما پاسخ تنها یکی است:
این رژیم مدت هاست که دیگر به سبب غارت منابع و منافع کشور، توان پاسخگویی به انبوه مطالبات معیشتی مردم را ندارد، بنابراین ناگزیر با همه ی قوا در برابر همه ی مردم قرار گرفته است و دیر نیست که فروپاشی گزمگان اش سرعت گیرد تا آنجا که در صحنه ی آخر دیکتاتورِ تنها در تکاپوی راه فرار باشد و پرده بیفتد
افزودن دیدگاه جدید