در بسیاری از کشورها اول ماە مە به عنوان روز جهانی کارگر بە رسمیت شناختە شدە است و تعطیل عمومی است. در این روز اتحادیەها و احزاب کارگری با برپایی تظاهرات و تجمعاتی در خیابان ها و میادین شهرها مطالبات اساسی شان را مطرح می کنند و در پایان روز نیز برنامە های ویژە فرهنگی و جشن و سرور برپا می کنند و در کنار هم خوش می گذرانند. بقول معروف روز کارگر برای آنها هم رزم است و هم بزم. گاهی هم در بعضی شهرها کە اوضاع احوال خیلی روبراە نیست ممکن است بزمی درکار نباشد و همە روز بە رمز بگذرد!
شعارها و مطالبات هم در همە جا و در هر سال متفاوت است. بعنوان مثال در خیلی از کشورها کە حقوق سندیکایی بە رسمیت شناختە شدە و احزاب و رسانەها کم و بیش فعالیت شان آزاد است، مطالبات بیشتر حول سیاست های روز و مورد مناقشە میان اتحادیە های کارگری و دولت هاست. برای مثال، یکی از مطالبات مهم و عام مورد مناقشە در سال های اخیر در کشورهای غربی افزایش سن بازنشستگی بودە است. خواستە های سیاسی هم در مراسم های روز کارگر مطرح می شوند. برای مثال مخالفت با خصوصی سازی موسسات دولتی، یا تعدیل برخی از قوانین کار. از آنجا کە تظاهرات های روز جهانی سال هاست کە مختص بە کارگران نماندە و بصورت رنگین کمانی متشکل از همە نیروهای دمکراتیک کە هر یک بە نوعی با سرمایە داری و سیاست های سرمایە دارانە زاویە پیدا کردەاند درآمدە مطالبات روز کارگر نیز متنوع تر شدەاند. تقریبا در تظاهرات های روز کارگر در اکثر کشورهای توسعە یافتە، از گروە های چپ رادیکال گرفتە تا گروە های طرفدار محیط زیست، و از مخالفان جهانی سازی تا طرفداران صلح و فمینیست ها حضور پیدا می کنند. شباهت ها میان مطالبات کارگران در این کشورها زیادند. تعدادی از مطالبات کارگران در ایران نیز کم و بیش مشابە اند، درست همان گونە کە اشتراکات بین سرمایە داران این کشورها نیز با سرمایە داران ایرانی به همین گونە است. اما تفاوت های اساسی نیز بین مطالبات آنها با ما وجود دارد. بطور نمونە بیش از صد سال است کە یکی از مطالبات عمدە کارگران در ایران قانونی شدن فعالیت سندیکاها و احزاب چپ و دگر اندیش بودە و هنوز هم چنین است. آنها این دوران را پشت سر نهادەاند حق تشکل دەها سال است کە دیگر مسئلە شان نیست! فکر می کنم بسیاری از کارفرماهای این کشورها از این جهت کە اتحادیە های کارگری از حق فعالیت محروم اند، بایستی حسودی شان بشود، اما برعکس آنها، اتحادیە های کارگری این کشورها مطمئنا از اینکە برادران و خواهران کارگرشان در ایران از حق تشکل با زور محروم هستند ناراحت و عصبانی هستند. اگر این طور نبود در طول دە ها سال نسبت بە سرکوب سازمان های کارگری توسط حکومت بە اعتراض بر نمی خواستند و بە همبستگی در عمل معنا نمی دادند. در ایران سازمان های کارگری بیش از صد سال است کە هموارە تحت سرکوب دو رژیم دیکتاتوری قرار داشتەاند.اگرآنها توانستەاند قوانین کار را بە حکومت ها تحمیل کنند، روز کارگر را گاهی زیر رگبار گلولە و باتوم و چماق برگزار کنند، به واسطە وجود خلاء قدرت هنگام دست بە دست شدن حکومت ها بودە است.
بعد از انقلاب، بجای یک روز کارگر بر خلاف دیگر کشورها مرحمت فرمودە و هفت روز را به کارگر دادەاند و اسم اش را هم گذاشتەاند:"هفتە کارگر"! امروز یکی از آن هفت روزی است کە برای تجلیل از کارگران اعطا فرمودەاند. ببینید آن "نمایندگان" کە قرار بود حق و حقوق کارگران را برایشان بگیرند، چگونە سر قبر امام رفتەاند تا با وی در حرم طلایی اش عهد و پیمان ببندند کە بە او، ولایت فقیە و نظامی کە از خود بە ارث نهاد تا دمار از روزگار کارگر در آورد، پایبند هستند و حاضرند برایش جان فشانی کنند.
علی خدایی یکی از این بە اصطلاح نمایندگان کارگران در شورای عالی کار در مراسم بیعت با خمینی افزایش دستمزد را بە دیوان عدالت اداری حوالە کرده تا بلکە گریبانش را کارگران خشمگین رها کنند. خبرگزاری (ایلنا) بە نقل از خدایی نوشت: " به گزارش خبرنگار ایلنا، علی خدایی (عضو کارگری شورای عالی کار) در مراسم تجدید میثاق با آرمان‌های امام راحل (ره) که هم زمان از صفحه اینستاگرام خانه کارگر به صورت مستقیم پخش شد، اظهار داشت: "جامعه کارگری در تمامی عرصه‌های انقلاب در کنار نظام جمهوری اسلامی حضور پررنگ داشته و حامی نظام بوده است". و حسن صادقی معاون دبیرکل خانە کارگر گفت: "هیچ نظامی به جز ولایت فقیه نمی‌تواند اهداف کارگران را محقق کند... صادقی گفت: ما پایبند به اصول انقلاب و اهداف جامعه کارگری هستیم و این را قاطع اعلام می کنیم. دستاوردهای انقلاب و تعهد به نظام و انقلاب را باید مدنظر قرار داد چراکه تنها در سایه نظام است که می‌توانیم اهداف کارگری را محقق کنیم".
از طلا گشتن پشیمان گشتەایم
مرحمت فرمودە ما را مس کنید!.
افزودن دیدگاه جدید