شروع اعتصابات همزمان در صنعت نفت و پتروشیمی، ادامە اعتصاب کارگران هفت تپە با وجود گذشت ٥٣ روز از شروع اعتصاب، اعتصاب در هپکو، اعتصاب همزمان در چند نیروگاە برق، اعتصاب رانندگان اتوبوس در ارومیە، تجمع کارگران فولاد سنگان، مهمترین رویدادهای کارگری هفتە هستند.
انگیزە ها و مطالبات همە این اعتصابات کم و بیش مشابە اند. افزایش دستمزد و پرداخت بە موقع دستمزدها در صدر مطالبات همە اعتصابیون قرار دارد. سکوت رسانە های داخلی و مقامات دولتی نسبت بە این اعتصابات در واقع نشانە ترس و نگرانی و وحشت آنها از این حرکت گستردە است. آنها با سکوت و سانسور تلاش می ورزند مانع انعکاس خبر اعتصابات در میان مردم شوند چرا کە می دانند انتشار اخبار اعتصابات در سطح گستردە می تواند بە گسترش دامنە اعتصابات و اعتراضات اجتماعی دیگر گروە های اجتماعی ناراضی و مخالف حکومت شود و مردم بە حمایت از کارگران اعتصابی برخیزند.
اعتصاب کارگران نفت و پتروشیمی در خوزستان و جنوب
اعتصاباتی کە از پالایشگاە پارسیان و پتروشیمی لامرد روز ٨ مرداد شروع شد با پیوستن تعداد زیادی از کارگران نفت و پتروشیمی بە آن در ١١ تیر گسترش بی سابقەای یافتند و کارگران زیادی بە اعتصاب پیوستند. دامنە اعتصابات از ١١ تیر بە بعد نیز بسرعت بە میان کارگران شرکتهای نفتی و پتروشیمی امتداد یافت. کارگران پالایشگاە های نفت سنگین قشم، پارس جنوبی، آبادان، اصفهان، ماهشهر، کنگان، پارسیان، جبیر، پتروشیمی ماهشهر، سایت پتروشیمی عسلویە فازهای ١٤، ٢٢ و ٢٤ پارس جنوبی... همگی با مطالبات مشابە وارد اعتصابی شدند کە با وجود گذشت ٦ روز همچنان ادامە دارند و در این مدت کارکنان نیروگاە حرارتی و گازی تبریز، نیروگاە برق مشهد، نیروگاە برق پارس جنوبی (بید خون). شرکت آسفالت نفت طوس دشت آزادگان، اتوبوسرانان ارومیە، کارگران هپکو نیز همزمان با کارگران نفت وارد اعتصاب شدند. همچنین در این هفتە اعتصاب و اعتراضات کارگران حق طلب و مقاوم هفت تپە نیز با وجود گذشت ٥٢ روز از آن بە رغم همە فشارها و تهدیدات و تلاشهای اعتصاب شکنانە مسئولین دولتی و عدەای از نمایندگان مجلس ادامە یافت و وارد هشتمین هفتە شد. ادامە اعتصاب عدەای از نمایندگان مجلس را بر آن داشت تا با کارگران ملاقات و با آنها بر سر خواستە های شان گفتگو کنند.
اقدام این عدە از نمایندگان مجلس در شرایطی صورت گرفت کە مسئولین دولتی حامی مدیر عامل اختلاسگر همچنان در تلاش هستند تا با بی توجە نشان دادن خود نسبت بە مطالبات کارگران و بی پاسخ گذاشتن آنها کارگران را از ادامە اعتصابات شان مایوس کنند و بە آن خاتمە دهند. دولت در برخورد با اعتصابات کارگران نفت و پتروشیمی و دیگر اعتصابات نیز تا کنون رویە مشابەای را دنبال نمودە. معنی این رفتار دولت چیزی جز این نیست کە می خواهد همچنان سرسختانە از سرمایەداران و ظلم و ستمی کە آنها بر کارگران روا می دارند حمایت کند.
اعتصاب همزمان و بی سابقە کارگران نفت و پتروشیمی کە برای نخستین بار طی ٤ دهە صورت می گیرد در این میان به لحاظی بسیار حائز اهمیت تر از سایر اعتصابات است کە هم می تواند بە محرک اعتصابات کارگری در بخش های دیگر تبدیل شود و هم دولت و کارفرمایان را از مواضع ضد کارگری شان عقب براند و تهاجم آنها بە دستاوردهای جنبش کارگری را بە چالش بکشاند. مطالبە محوری و مشترک همە اعتصابیون افزایش دستمزد و پرداخت منظم و بە موقع آن است. کارگران اما مطالبات دیگری هم دارند کە بی ارتباط با مسئلە دستمزد نیستند و هر کدام از آنها بطور مستقیم و غیر مستقیم دربە فقر کشاندن خانوادە های کارگری و تحمیل شرایط کاری دشوار بە کارگران نقش داشتە ودارند.
برچیدن بساط شرکتهای پیمانکار در مشاغلی کە ماهیت مستمر دارند، استخدام مستقیم و بی واسطە کارگران پیمانکاری ها توسط کارخانە و شرکت اصلی، لغو قراردادهای اسارتبار موقت کە امنیت شغلی و حقوق سندیکایی کارگران را مخدوش نمودە، رفع تبعیضات مزدی شغلی بین کارگران رسمی با پیمانی و قراردادی،پرداخت منظم حق بیمە، اجرای طبقە بندی مشاغل، پایان دادن بە حکمرانی بی قانونی در محل های کار، بە رسمیت شناختن حق اعتصاب، اعتراض و فعالیت سندیکایی، متوقف کردن پیگرد و اخراج فعالین صنفی و آزادی کارگران زندانی، ایمن سازی محیط های نا امن و غیر بهداشتی کار، توقف خصوصی سازی و لغو واگذاری موسسات بزرگ خصوصی شدە شدە بە اشخاص و نهادهای مختلف، مجازات کارفرمایانی کە حق و حقوق کارگران را پایمال می کنند، هستند.
جنس اعتصابات کنونی و همچنین شرایط بگونەای است کە سرکوب آنها توسط حکومت و کارفرمایان را دشوار و بی فایدە می کند و تا بە آنها جواب درخور دادە نشود فروکش نخواهند کرد. اعتصابات این هفتە امیدهای تازەای را در میان کارگران و سایر گروەهای اجتماعی عدالتخواە کە از استبداد و ظلم حکومت بە ستوە آمدەاند بوجود آوردە است. وقوع همزمان و هماهنگ اعتصابات حاکی از حرکت عملی طبقە کارگر بسوی همگرایی و اتحاد مبارزاتی برای پس راندن تعرض وحشیانە سرمایەداران و دولت بە دست آوردهای مبارزاتی شان و افزایش دستمزد از راە اعتصاب و اعتراض و نە چانە زنی وقتگیر و بی حاصل در شورای عالی تماما کارفرمایی کار است. این حرکت بیش از هر چیز کنشی است اندیشمندانە و صحیح نسبت بە ساز و کار حکومتی افزایش دستمزد و مصوبە مزدی بیشرمانە شورای عالی کار.
پاشنه آشیل اعتصابات نبود اتحادیە کارگری نیرومندی است کە بتواند اعتصابات و مطالبات مشترک اعتصابیون در شرکتهای جداگانە را رهبری، هماهنگ و یک دست نمودە و بە نتیجە برساند. همین کمبود می تواند بە کارفرمایان فرصت دهد تا با برخورد جداگانە با کارگران هر شرکت اتحادی را کە میان کارگران حول خواستە های مشترک شان بوجود آمدە و نقطە قوت آنهاست تضعیف کنند. حداقل کار عاجلی کە هم اینک می شود کرد، تشکیل یک شورای هماهنگی نمایندگان ازمیان کارگران اعتصابی شرکتهای نفتی و پتروشیمی برای هدایت موفق اعتصابات است. شوراهای کارگری بعد از انقلاب همگی توسط کمیتە های اعتصاب تشکیل شدند.
کارگران حتما توجە دارند کە سندیکای نیشکر هفت تپە با وجود برسمیت شناختە نشدن توسط دولت و کارفرما چە نقش موثری در دوام و هماهنگی اعتصاب کارگران هفت تپە بە عهدە داشتە و دارد. کارگران پتروشیمی و نفت نیز لازم است اتحادیە رشتەای خاص خود را از هم اکنون سازماندهی کنند. قدرت و نفوذ یک اتحادیە در برسمیت شناختە شدن آن توسط دولت و کارفرما نیست. بە واسطە نفوذی است کە در میان کارگران می تواند پیدا کند. شوراهای اسلامی و خانە "کارگر" با وجود بە رسمیت شناختە شدن توسط حکومت و کارفرمایان و امکانات فراوانی کە در اختیار آنها قرار دادەاند بە این جهت منزوی و مطرود کارگران شدەاند، کە نتوانستەاند نفوذی در میان کارگران پیدا کنند!
افزودن دیدگاه جدید