اول ماە مە مصادف با ١١ اردیبهشت روز همبستگی و مبارزە مشترک کارگران جهان علیە بی عدالتی و استثمار وتبعیضاتی است کە نظام ها ودولتهای سرمایەداری علیە کارگران اعمال می کنند. کارگران کشورهای مختلف فارغ از ملیت، مسلک رنگ و جنسیت دراین روز با برگزاری تظاهرات و مراسم مختلف راهی خیابانها می شوند تا خواستە های خود را اعلام و برای عملی کردن آنها با هم متحدانە مبارزە کنند.
بلە اول ماە مە روز همبستگی کارگران جهان است. اما فقط یک روز نیست. نماد و مظهر هم هست. مظهر جنبشی کە پس سالها تلاش توسط سازمانهای کارگری سرانجام ٢٠ ژوئیە ١٨٨٩ در کنگرە کارگری پاریس از ایدە بە عمل درآمد.
پیشروان جنبش کارگری در کشورهای صنعتی و نیمە صنعتی در نشست ها و کنگرە های پیشین خود بر اهمیت و نقش دگرگون ساز همبستگی میان کارگران کشورهای مختلف وقوف داشتند. در همان ایام نیز کە کارگران در زیر استثمار شدید و بی رحمانە کارخانە داران و دولتهای سرمایە داری از بدیهی ترین حقوق انسانی شان محروم شدە بودند سازمانهای کارگری در کشورهای صنعتی تاحدود زیادی بە رغم گرایشات نظری و شیوە های مبارزاتی کە داشتند بە نوعی همبستگی رسیدە بودند. با این حال می دانستند کە همبستگی را بایستی از پائین و در ابعاد جهانی ایجاد کرد تا کارگران بتوانند بە کمک آن بە حقوق انسانی شان برسند.خود جریانات متشکل در کنگرە پاریس دارای گرایشات مختلفی بودند با این همە توانستە بودند علرغم تفاوت های نظری و مسلکی حول ضرورت همبستگی طبقە کارگر نە تنها در یک کشور بلکە در سطح جهان با هم توافق کنند. آنها همبستگی را ابتدا از خود شروع کردند و آنرا الگو ی همبستگی جهانی قرار دادند
تلاشها و کنفرانس های سازمان های کارگری با همە اهمیت و تاثیری کە در این خصوص داشت ولی نتوانستە بود در آن ایام تودە های کارگر را از پائین و در سطح جهان بهم پیوند بزند.اما در سیاست گذاری و ایدە پردازی برای جنبش کارگری سازمانهای کارگری وقت نقش تعیین کنندە داشتند. ایدە روز جهانی برای همبستگی کارگران هم توسط این سازمانها طرح و عملی شد
مهمترین خواستە کارگران در سال ١٨٩٠ گفتەاند کاهش ساعات کار بە هشت ساعت کار روزانە بودە است . با این حال از آنچە کە در قطعنامە ١٨٨٩ کنگرە کارگری پاریس بە تصویب رسیدە مشخص می شود کە هدف موسسان روز جهانی کارگر فراتر از تقلیل ساعات کار بودە است.
مبارزە برای کسب حقوق انتخاباتی در کشورهایی کە کارگران از حقوق انتخاباتی محروم شدە بودند ، تلاش برای تسخیر قدرت از طریق قانونی، دفاع از آزادی، مبارزە برای جامعەای بر پایە تعاون کە هم صنعتی و هم اجتماعی باشد، بخش های دیگر قطعنامە هستند کە جز ء اهداف حاضران در کنگرە بودەاند. میخواهم بگویم کە خواستها محدود بە مسائل صنفی نشدە است.
امروزە وضعیت عمومی کارگران بە درجات متفاوتی در اکثر کشورها از لحاظ مختلف تغییر کردە است. و با گذشتە قابل قیاس نیست. ساعات کار در بسیاری از کشورها بە زیر ٨ ساعت کاهش یافتە، تبعیض مزدی و جنسیتی کم و بیش کمتر شدە است، وضعیت دستمزد و شرایط کاری کارگران در اکثر کشورها بهبود پیدا کردە، قوانین اجتماعی و کار در تعداد قابل توجهی از کشورها بە تصویب رسیدە است کە باعث بهبود وضعیت عمومی کارگران شدەاند. زنان و کارگران از حق رای برخوردار شدەاند. البتە هنوز کم نیستند کشورهای کە وضعیت کارگران در آنها بسیار نا مطلوب است. با این همە و با وجود این دست آوردها کە ١٠٠ سال پیش دست نیافتنی بە نظر می رسید روز اول ماە مە ماندگار و پا برجا بە صورت مهمترین و محبوب ترین روز بین المللی مطرح است. سبب آن چیست؟
سبب را باید در نقشی کە اول ماە مە در تغییر وضع دیروز با امروز توانستە بوجود آورد و در نیازی کە نە فقط کارگران و مزدبگیران، بلکە بسیاری از گروەهای اجتماعی دیگر احساس می کنند باید دید. نگاهی بە ترکیب اجتماعی شرکت کنندگان و طیفهای کە همە سالە در کشورهای مختلف در مراسم های این روز شرکت می کنند اگر بیندازیم سبب را خواهیم یافت. روز کارگر نیز مانند همە چیز در گذر زمان و رویدادها دچار تغییر و تحول شدە است، اما بە شکل مثبت. اول ماە مە همچنان مظهر و نماد همبستگی جنبش جهانی کارگر باقی ماندە با این وصف کم نیستند مردمی کە کارگر هم نیستند ولی احساس نزدیکی با آن دارند و این نزدیکی را باشرکت در مراسم های روز کارگر نشان می دهند.!.
گفتەاند نخستین اطلاعات در مورد اول ماە مە نخستین بار در سال ١٢٩٩ یعنی ١٠٠ سال پیش در نشریە حقیقت منتشر شد و گروە بزرگتری با روز کارگر و فلسفە و چگونگی تشکیل آن آشنا شدند. نخستین اتحادیە های کارگری نیز در همین دوران شکل گرفتند و برگزاری روز جهانی کارگر نیز هم زمان با آن توسط اتحادیە ها شروع شد و در آغاز و تا زمانی کە پایەهای دیکتاتوری رژیم رضا شاە محکم نشدە بود و اتحادیە از آزادی نسبی برای فعالیت برخوردار بودند روز کارگر نیز سال بە سال بهتر برگزار می شد. اتحادیە های کارگری نیز مرتب در حال رشد بودند و زمانی هم کە فعالیت احزاب واتحادیە های کارگری در سال ١٣١٠ رسما ممنوع شد و قانون منع "فعالیت های اشتراکی" بە تصویب رسید کارگران کارخانە نساجی وطن در اصفهان در ١٥ اردیبهشت با ١٣ خواستە دست بە اعتصاب زدند و بە مقابلە با ممنوعیت فعالیت سندیکایی کە در واقع بطور غیر رسمی از سال ١٣٠٥ شروع شدە بود بر خواستند. رهبران این اعتصاب نیز بە همراە تعدادی از کارگران اخراج و زندانی شدند. با این حال کارگران بە بخشی از خواستە های خود رسیدند.رهبر این اعتصاب و کسی کە توانستە بود در اوج سیطرە رژیم دیکتاتوری رضا شاە دیکتاتوری وی را بە مبارزە بطلبد محمد اسماعیلی مشهور بە سید محمد تنها بود کە پساز تحمل ٧ سال زندان بە قتل رسید. در دوران رضا شاە عدە دیگری از مبرزترین رهبران وقت جنبش سندیکایی بە نام های علی شرقی، محمد انزابی، پور رحمتی، سید تقی حجازی و رضا غلام عبدالە زادە، بە قتل رسیدند و عدە دیگری از آنان تا سقوط رضا شاە در زندان بە سر بردند.
افزودن دیدگاه جدید