آوریل 2019

مصاحبه با صادق کار مسئول گروه کار کارگری حرب چپ ایران (فدائیان خلق) بمناسبت اول ماه مه 11 اردیبهشت روز جهانی کارگر

طرف اصلی اپوزیسیون آزادی‌خواه و دموکرات ایران، ارتجاع مذهبی حاکم بر ایران است و نه دولت‌های دیگر. این رویکرد باید بازتاب خود در هر قدم و ازجمله در برخورد با سپاه پاسداران نظام خود رانشان دهد.

ما در این مقاله ابتدا به زمینه‌های سیاسی و اقتصادی اعتراضات معیشتی سال ۱۳۹۷ خواهیم پرداخت. سپس به تفکیک استان‌ها، مشاغل، مطالبات و اَشکال اعتراض، آماری از جزییات اعتراضات انجام‌شده در سال گذشته ارائه خواهیم داد. ضرورت چنین تحقیقی ازاین‌جهت است که زمینه‌های اعتراضی سال گذشته نه‌تنها مرتفع نگشته‌اند، بلکه تشدید شده‌اند.

باوجود این‌همه لطف و عنایات حکومت و کارگزارانش در امورات کارگری به کارگران، معلوم نیست که چرا با گذشت ٤٠ سال تجلیل و تکریم‌های این‌چنینی کارگران ازلحاظ معیشتی و اجتماعی این‌همه پس رفته‌اند و گرفتار چنان معضلاتی شده‌اند که در زمان "طاغوت" هم نظیرش را ندیده‌اند؟

ما در این مقاله ابتدا به زمینه‌های سیاسی و اقتصادی اعتراضات معیشتی سال ۱۳۹۷ خواهیم پرداخت. سپس به تفکیک استان‌ها، مشاغل، مطالبات و اَشکال اعتراض، آماری از جزییات اعتراضات انجام‌شده در سال گذشته ارائه خواهیم داد.

سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران از تمام همکاران محترم اعم از رانندگان، کارگران تعمیرگاه‌ها، پرسنل اداری و خدماتی، کنترلین و بازنشسته‌ها درخواست دارد جهت برگزاری هر چه باشکوه‌تر روز جهانی کارگر (۱۱ اردیبهشت) روز چهارشنبه ساعت ۱۰ صبح در مقابل مجلس (بهارستان) حضور به هم رسانند.

نوشتۀ حاضر ملاحظاتی انتقادی را، پیرامون اتوماسیون و آیندۀ کار، در مباحثۀ حاضر وارد می‌کند. این مباحثه از زمره مباحثاتی است که در آن چشم‌اندازهای بدیل در عرصۀ اقتصاد و اقتصاد سیاسی با هم درگیر شده‌اند و از این بابت که هم توافقات وهم اختلاف نظرات در حال شکل‌گیری را آشکار می‌کند، دارای جذابیت خاصی است.

خط فقر در ایران تعریف شده است. اگر آن‌طور که آمارهای رسمی ادعا می‌کنند خط فقر سه و نیم میلیون تومان باشد، حداقل دستمزد نیز به‌تبع آن نمی‌بایستی کمتر از این مبلغ باشد. این در حالی است که حداقل دستمزد در نظر گرفته‌شده در شورای عالی کار حتی کمتر از نصف خط فقر رسمی است.

بعد از گردهمایی بزرگ 17 ژانویه کارگران اندک‌اندک در محله "سکریه" آنکارا که کنفدراسیون اتحادیه‌های کارگری در آن قرار داشت چادرهایی را بر پا داشتند که به‌مرور به یک اردوگاهی از چادر در طول چندین خیابان آن ناحیه تبدیل شد. کارگران در این چادرها تحصن‌های شبانه برگزار می‌کردند و در بین خود و کارگران سایر بخش‌ها میهمانان سوسیالیست و حتی ناظرین سازمان‌دهی نشده و عابران عادی بحث و تبادل‌نظر می‌کردند و برای روزهای بعد نقشه می‌کشیدند

از سال ٥٤ به بعد با جدی شدن بحران اقتصادی بار دیگر اعتصابات کارگری رو به رشد نهاد و دامنه آن‌ها تا مؤسسات نفت که کارگرانشان از امتیازات بیشتری نسبت به کارگران دیگر داشتند ابتدا پیدا کرد.