آوریل 2020

گفتگوی رضا گوهرزاد با صادق کار و مهدی کوهستانی نژاد پیرامون مشکلات کارگران در دوران کرونا در ایران، تصویب حداقل دستمزد با افزایش 21 درصدی، ناکارایی جمهوری اسلامی در پاسخ به نیازهای کارگران و افزایش بیکاری

چشمانی هراسان،
دوخته شده به گوشه ی قلبی، هنوز
که ضربانش آهنگ خاموشی می نوازد
ماترک دنیا در غبارِ ِ توفانی فرو نشسته گم می شود

جلسه تلگرامی جمعه ۲۹ فروردین 
جلسه پرسش و پاسخ تلگرامی
در گروه به یاد رفیق رئیس دانا، برای اتحاد عدالت خواهان

میهمان جلسه: حسین اکبری - فعال کارگری

بحران کرونا چنان اثرات مخربی بر اقتصاد داشته است که یک هشتم جمعیت جهانی در فقر عمیق غرق خواهد شد. هم اکنون ده ها سال کوشش در مبارزه علیه فقر به باد رفته است.

افزایش ٢١ درصدی دستمزد در شرایطی اخذ شد کە تورم رسمی بالغ بر ٤٢ در صد و سبد هزینە خانوار بین ٧ الی ٨ میلیون تومان است و در مادە ٤١ قانون کار قید گردیدە کە افزایش دستمزد نبایستی کمتر از تورم و بدون در نظر گرفتن هزینە سبد خوار و بار باشد. بە عبارتی تصمیم شورای عالی کار حتی خلاف قانون کار جمهوری اسلامی و فاقد اعتبار حقوقی است.

عروج و فراز مجدد آرمان آزادی، برابری و استقلال دانشگاه‌، به ویژه از ابتدای دهه‌ی نود، و مبارزات دانشجویی بر اساس این مبانی، لزوم نگاه دقیق‌تر به روندهای سیاسی حاکم بر مراکز آموزش عالی در ایران را نشان می‌دهد. آن دسته از جریانات سیاسی که از گذشته تا امروز مبارزه با وضعیت موجود با محوریت آزادی، برابری و استقلال دانشگاه‌ را سازمان داده‌‌اند، اگر نه در شمایل ارتباط مستقیم، اما با هر آنچه در توان دارند، حمایت از این مبارزات را به عنوان یکی از وظایف خود تلقی می‌کنند.

واقعیت این است که نسل ما امیدواری چندانی به تغییر ندارد. هر چند برای آن تلاش می‌کند. شاید انگیزه‌ی این تلاش‌ها این باشد که نسل بعد از ما گرفتار این مصیبت‌ها نشود. اما نیروهای سیاسی مخالف جمهوری اسلامی احتمالاً بتوانند با شناخت دقیق مسائل و مشکلات، راه حل‌های کارشناسی شده ارائه بدهد و آن را در اختیار دانشجویان قرار دهند. این حداقل می‌تواند یک امیدواری نسبت به امکان تغییر وضعیت ایجاد کند.

ما نباید خود را تنها محدود به نقد کردن ظلم موجود کنیم، یا تنها به پیشنهاد اصلاحات اصولی رادیکال که می‌تواند ما را به سوی جامعه‌ی (جهانی) عادل و آزاد پیش ببرد قناعت کنیم. همان طور که بسیاری در جبهه‌ی چپ تلاش کرده‌اند. اگر چه متاسفانه بدون دیده شدن، ما باید هر کجا و هر زمان که ممکن است شروع به ساختن چنین آینده‌ی متفاوتی با ضد انقلاب کنونی کنیم. این بدین معنی است که اول باید بین جنبش‌های اجتماعی نوظهور و آن جنبش‌ها که شناخته‌شده‌تر هستند و سازمان‌های طبقه محور، پل‌های سازمانی و ارتباطاتی که تمام نژادها، جنسیت‌ها و تمایلات جنسی را شامل شود بسازیم.