ژوئن 2020

ماجرای نخستین اشغال سفارت آمریکا در ایران چه بود؟ چه مناسبتی بین دو اشغال سفارت به فاصله ۹ ماه وجود داشت؟ چرا واکنش حاکمیت و در راس آن امام خمینی با دو ماجرای یکسان متفاوت بود؟ این پرسش‌ها را با مهندس محمد توسلی، از اعضای ارشد وقت نهضت آزادی ایران و نزدیکان مهندس بازرگان و دکتر یزدی در میان گذاشته‌ایم. حاصل گفتگوی «انتخاب» با او را در پی می‌خوانید.

اتحاد چپ ،نقش و تاثیرات آن بر روند تحولات سیاسی در کشور

مسعود فتحی در اتاق تلگرامی "اتحاد چپ"پاسخ داد

جلسه پرسش و پاسخ تلگرامی چهارشنبه ۲۸ خرداد ۱۳۹۹

میهمان برنامه: آرش عزیزی - نویسنده و تاریخ دان، عضو حزب چپ ایران (فدائیان خلق)
این جلسات در کانال تلگرامی از جمله گروه " به یاد رفیق رئیس دانا و برای اتحاد عدالتخواهان "برگزار شد.

بخشی از نیروهایی که خود را چپ می دانند، یا به صراحت یا به طور ضمنی، با این نقد جنبش کمونیستی که گویا در جامعه و تاریخ ایران ریشه نداشته و از اساس به دستور دولت شوروی تاسیس شده است، همراهند. برخی از آنها در این همراهی، بر این گمان اند یا چنین وانمود می کنند که نقد وابستگی ادعایی جنبش کمونیستی ایران، ادامه نقد اصلی بنیانگذاران جنبش فدایی به حزب توده ایران است.

سخنرانان: - علی افشاری: همبستگی جمهوری خواهان ایران،
- مهدی فتاپور: اتحاد جمهوری خواهان ایران
- خسرو قدیری: سازمان های جبهه ملی ایران - خارج از کشور
- بهروز خلیق: حزب چپ ایران (فدائیان خلق)
گرداننده برنامه: فرزانه بذرپور

گروه کار پالتاکی حزب چپ ایران (فدائیان خلق) برگزار می کند!

سخنرانان: بهزاد کریمی - سیروس مددی - دنیز ایشچی

عدم ارتباط با گذشته‌ی چپ در ایران، تنها می‌تواند نیروی سیاسی موجود را به شکلی خودخواسته از تجربیات گذشته‌اش محروم کند. در این بین نگاه منتقدانه به گذشته، شاید منطقی‌ترین وسیاسی‌ترین روش ممکن باشد. نگاهی که نقاط ضعف و قوت را به دقت می‌بیند و در ضمن شرایط تاریخی را هم در این دیدن موثر می‌کند و به برداشت‌های دقیق می‌رسد.

حزب کمونیست ایران بخش مهمی از تاریخ کشور ما است که مهجور مانده و درست شناخته نشده است. بازخوانی آن فقط حرکتی حاکی از نوستالژی نیست که قدم مهمی در درک تاریخ کشورمان و در ضمن ترسیم راه پیش‌روی برای چپ است. اگر بخواهیم پرچم چپ را دوباره به طور جدی در کشورمان برپا کنیم باید خود را در ارتباط با این تاریخ پرافتخار قرار دهیم.

ناگهان مهرداد پاکزاد مانند یک خواننده اپرا با صدائی بلند می خواند، قطع می کند، لبخندی می زند:" سعید صدای من چطور است؟ البته می دانی اگر حمزه ویولن بزند من می توانم بخوانم. ببین چه می شود، صدای من و ویولون حمزه و شعر تو." همه می خندیم، حتی سعید که قیافه جدی دارد.

تیره پوستان که تا قبل از جنگ داخلی شمال و جنوب برده بوده اند همچنان در عمق نگاه مهاجران سفید پوست، شایسته حقوق برابر نیستند. بسیاری از مواقع سفید پوستانی که می خواهند انسانیت به خرج دهند رابطه شان با سیاهان بیشتر ترحم آمیز است تا احساس برابری؛ این در حالی است که قوانین آمریکا به روشنی حقوق یکسان برای همه مردم آمریکا قايل است.