پپامد، جنایت و انتقام (۲)

روز دوازدهم

تخلیه- اسرائیل گفته است که از این پس حماس را در همسایگی خود قبول نمی کند. با توجه به نفوذ حماس در باریکه غزه و بنابراین مشکل بودن – بعضی ها می گویند غیرممکن بودن این هدف – یک «راه حل» باقی می‌ماند و آن هم تخلیه ی باریکه ی غزه برای دوران جنگ. ولی این راه حل برای فلسطینی ها قابل قبول نیست. فلسطینی ها یاد اوری می‌کنند که در۱۹۴۸ خانه هایشان را ترک کردند ولی هیچ وقت اجازه ی بازگشت نگرفتند. حالا هم هیچ اطمینانی ندارند که این‌گونه تخلیه ی غزه موقتی باشد. اردن و مصر هم گفته اند که حاضر به قبول پناهندگان غزه نیستند. این طرح نمی‌تواند راه حل معضل کنونی باشد.

شکست اسرائیل-  هنوز جنگ تمام نشده است ولی با ضرباتی که حماس به اسرائیل وارد کرد،  ارتش اسرائیل در همان روز اول شکست خورده بود. هیبتش ریخته بود. شاید یکی دو سال طول بکشد ولی اهمیت این  شکست در جامعه ی اسرائیل باقی مانده و بالاخره جا می افتد. ناتانیاهو – و اصولا سیاست‌های راست روانه شکست خورده اند.

بعضی ناظران گفتند که این اقدام حماس به نفع ناتانیاهو تمام شده است.(دولت ائتلافی و گرایش به اتحاد در اسرائیل موید این نظرات بودند) فکر می‌کنم که این‌گونه تقویت ناتانیاهو کاملا موقت ، کوتاه مدت است . با گذشت زمان و پایان این دوره، عقربه ی تاریخ در جهت معکوس می‌چرخد. توماس فریدمان (نیویورک تایمز) می‌گوید ناتانیاهو باید استعفا بدهد. فکر می‌کنم نباید انتظار داشت که ناتانیاهو به این راحتی کنار برود. اکثر ناظران می‌گقتند که او به خاطر احتراز از دادگاه (و احتمالا زندان) با هر وسیله ای که شده در مقام نخست وزیری میماند. فشارهای اخیر امریکا (در پشت پرده) را قبول نمی‌کند و بنابراین هیچ راه حلی  که حساسیت شخصی ناتانیاهو را در بر نگیرد از زاویه ی او قابل قبول نخواهد بود.

از زاویه ی اجتماعی، تاثیر این واقعه/ فاجعه بر مردم اسرائیل سنگین است. عادت کرده بودند که هر از چند گاهی با اعراب بجنگند و در طی چند روز اعراب را شکست بدهند ولی خودشان تلفات بسیار محدودی داشته باشند. هزینه جنگ ها بسیار کم بودند و بنابراین گرایش های راست افراطی هر روزه رشد میکردند ولی این بار متوجه شدند که این سیاست ها هزینه (هزینه ی سنگین) دارند.  حمله ی حماس نشان می دهد که اعراب میتوانند سازماندهی قدرتمند داشته باشند (و ملت های عرب – در شرایط و فضای کنونی – از دولت‌های خود همین را خواهان می شوند).

 باید منتظر راه حل های دیگری باشیم. راه حلی که در آن نه سیخ بسوزد نه کباب (یا سیخ و کباب کمتر بسورند).

در طی جنگ ویتنام – پس از «حمله ی تت» - امریکا به این نتیحه رسید که باید به جنگ خاتمه دهد. در سال‌های آخر آپارتاید درافریقای جنوبی، حملات رزمندگان سیاه دائما به نفع نیروهای اپارتاید تمام می‌شدند ولی هر چه سیاهان بیشتری را می‌کشتند با تعداد بازهم بیشتری روبرو می‌شدند. دستگاه آپارتاید با ماندلا وارد مذاکره و بالاخره معامله شدند. بالاخره باید از جنگ تشرین(اکتبر۱۹۷۳) یاد کنیم که طی آن جنگ ارتش‌های مصر و سوریه شکست کاملی خوردند ولی در دوره ی بعد از جنگ،  آسرائیل حاضر شد که شبه جزیره ی سینا را به مصر تحویل دهد.(مصر هم اسرائیل را به رسمیت شناخت) .باید منتظر بمانم. شاید شمع کم سوئی در آخر این تونل تاریک هفتاد و چندساله ( شاید از خوش بینی من؟.). ممکن است راه حل‌های جدید – و بدیعی – در راه باشند.

جنگ زمینی – در این چند روزه ارتش اسرائیل در مرز غزه آماده ی حمله زمینی شدند. این حمله مشکلات فراوان دارد. البته نانیاهو گفته که  نقشه خاورمیانه را تغییر می‌دهیم ولی معلوم نیست که با این مشکلات چه می‌کنند. جنگ زمینی احتمال تلفات سنگین اسرائیل را به همراه دارد. ناظران مربوطه انتظار دارند که حماس آماده ی پذیرائی از اسرائیل شده باشد و مخصوصا از تونل‌هائی یاد می‌کنند که می‌توانند اسرائیلی ها را به تله بیاندازند. و بالاخره با۲۰۰ تا۲۵۰ گروگان اسیر چه می‌کنند.

 کشته شدن حدود پانصد فلسطینی در طی بمباران اسرائیل (در زمین بیمارستان الاهلی) نشان می‌دهند که جنگ وحشیانه ی کنونی می‌تواند ابعادی دردناک به خود گیرد.

 گسترش جنگ – همه ی دنیا – به درستی – نگران گسترش جنگ و سرایت خونریزی فاجعه آفرین به بقیه ی کشورهای خاورمیانه اند. در این میان ایران هم دست به ادعاهائی – هارت و پورت‌هائی – ماجراجویانه می‌زند البته جمهوری اسلامی می‌خواهد از این فاجعه حداکثر استفاده را ببرد ولی در همین اقدامات آینده ی ایران را تاخت می‌زند.  

اوضاع خاورمیانه سیال است . روسیه و چین استفاده میبرند. امریکا مجبور است بین خاورمیانه و »نگاه به شرق»(چین) تعیین تکلیف کند.

باید منتظر روزهای آتی بمانیم. روزهائی شاید فاجعه بار.