چه روز تلخی است امروز! روزی که در آن باز اسرائیل در شجاعیه، در حومۀ شهر غزه، و در جبلیه، در کمپ آوارگان فلسطینی، کشتار می کند. جبلیه، یک منطقۀ شهری متراکم است، که خانواده‌های فلسطینی ای را در خود جای داده است که ۷۵ سال پیش، در جریان جنگ ۱۹۴۸ از اسرائیل کنونی رانده شده اند. یک آوارگی ۷۵ ساله، یعنی درست همسال تصویب بیانیۀ جهانی حقوق بشر. و مرگ در روز ۱۰ دسامبر، یعنی درست در روز جهانی حقوق بشر، روزی که بیانیۀ مذکور تصویب شد.
ابرجنایت اخیر اسرائیل نسبت به مردم فلسطین، که در برابر جنایت حماس نسبت به مردم اسرائیل صورت می گیرد، از همدستی و پشتیبانی امریکا برخوردار است. آخرین تجلی این همدستی رأی وتوی امریکا به قطعنامۀ پریروز شورای امنیت سازمان ملل برای آتش بس فوری در غزه است. این ابداً نخستین نمونه از اعمال استاندارد دوگانه توسط امریکا در قبال حقوق بشر نیست. کیفیتی که بسیاری از دشمنان حقوق بشر، از جمله جمهوری اسلامی، را به ابزار تخطئۀ حقوق بشر زیر نام "حقوق بشر امریکائی" مجهز کرده است.
این تخطئه اما هرگز نتوانسته است دستاوردهای ۷۵ سالۀ بیانیۀ حقوق بشر را، مقدمتاً در آگاهی بشریت نسبت به حقوق خود نفی کند، و دشمنان آن هرگز نتوانسته اند در برابر گسترش این آگاهی و مطالبۀ فزایندۀ این حقوق، چاره ای بیابند. تشکیل بسیاری سازمانهای حقوق بشری، نیل چندین میثاق بین‌المللی، تقویت حقوق زنان، حقوق کودکان، حقوق کار، حقوق اقلیتها، مبارزه با نژادپرستی، مبارزه با شکنجه و آزار، ... همگی منتج و ملهم از بیانیۀ مذکور اند.
چه روز شیرینی است امروز! روزی که جایزۀ نوبل برای صلح به نرگس محمدی اهدا می شود و او در سخنرانی اش تقریباً جز از حقوق بشر نمی گوید. نوید می دهد و توأماً هشدار که "به نظر می‌رسد در دنیای جهانی شده، یا حقوق بشر جهانی خواهد شد، یا پیامدهای نقض حقوق بشر"، و پیمان می بندد که "به سهم خود در کنار تلاشگران و مدافعان حقوق بشر برای جهانی شدن حقوق بشر تلاش خواهد کرد".
افزودن دیدگاه جدید