کار کودک، تحصیل، گزینه های سیاستگزاری بخش نهم

5 ساختار مدل، تحقیق و نتایج

نمودار بالا سه دسته از عوامل مؤثر بر تصمیم خانواده ها را برای فرستادن فرزندانشان به بازار کار مشخص می کند:  عوامل اجتماعی و فرهنگی، فقر و محیط اقتصادی، که خانواده در آنها زندگی می کند؛ با یان تصریح که باورهای فرهنگی-اجتماعی در این که کار کودک در این یا آن جامعه نکوهش نشود، نقش معینی ایفا می کند.

اولین مجموعه عوامل به شرایط اجتماعی-فرهنگی مربوط می شود. نه والدینی که فرزندان خود را به کار خویش می گیرند یا آنها را به بازار کار می فرستند، و نه کسانی که کودکان را به کار می گیرند، آسیبی را که موجب می شوند، تشخیص نمی دهند. هیچ گونه مانع اجتماعی و اخلاقی مؤثری هم در برابر این تصمیم و اقدام وجود ندارد. در خانواده هائی که در محیط فرهنگی-اجتماعی پیشرفته‌تری زندگی می‌کنند، موانع اخلاقی علیه این رویه عمل می‌کند و این واقعیت، ولو به صورتی فرعی، موجب اکراه خانواده می شود. اما سؤال مهم این است که چه چیز را می توان به عنوان معیار قرار داد، که بر طبق آن عوامل اجتماعی فرهنگی در جامعۀ معین به این گونه عمل می کنند؟ فرض ما بر این بوده است که سطح سواد زنان معیار فراگیری برای سنجش این عوامل است. این بدان معناست که در صورت یکسانی  عوامل، کشورهایی با بالاترین بی سوادی زنان نیز بالاترین میزان مدارا با اعزام کودکان به بازار کار خواهند داشت. مسئلۀ سواد زنان با چندین مجرای زیربنائی همچون فقر، کمبود اطلاعات عمومی و دانش خاص در مورد مزایای آموزش برای آیندۀ کودک و فرصتهای ممکن برای کودکانی که به دلیل اشتغال از آنها محروم می شوند، مرتبط است. علاوه بر این، سواد پایین به افراد اجازه نمی دهد تا شیوه های سنتی را زیر سوال ببرند.

دومین مجموعه عوامل به فقر مربوط است. چنان که بررسی ادبیات مربوطه نشان داده است، خانواده های فقیر برای تأمین غذا و سایر نیازهای ضرور خود به درآمد حاصل از اشتغال کودکان وابسته اند. ما برای تجزیه و تحلیل این مجموعه، از نرخ جمعیت با درآمد زیر یک دلار در روز به عنوان شاخص فقر در کشورهای انتخاب شده استفاده می کنیم. ما شاخص کمبود غذا و رشد ناقص را نیز برای ترسیم وضعیت فقر به کار بردیم، اما این متغیرها نتایج قابل توجهی نداشتند و در نتیجه حذف شدند. البته هیچ دلیل واضحی وجود ندارد که چرا این دو متغیر باید بی‌اهمیت باشند. ممکن است داده ها قابل اعتماد نبوده یا تجمیع داده ها در سطح ملی قدرت تمایز این متغیرها را پنهان کرده باشد. این موضوعات از طریق تحقیقات بیشتر سزاوار بررسی دقیق تر اند.

مجموعه سوم عوامل در تصمیم گیری خانواده ها برای فرستادن فرزندانشان به بازار کار می تواند مبتنی بر شرایط عمومی حاکم بر اقتصاد کشور باشد. در یک اقتصاد بزرگ، یعنی اقتصادی که حامل فرصتهای شغلی بیشتری باشد، و/یا اقتصادی با سرعت رشد بالا، انتظار می رود که خانواده ها آموزش کودکان را امکان مناسبی برای بهبود درآمد و دیگر فرصتها در آیندۀ کودکانشان تشخیص دهند؛ ممکن است سرمایه گذاری در آموزش و پرورش کودکان جذاب به نظر برسد؛ ممکن است خانواده‌ها حتی برای فرستادن فرزندانشان به مدرسه سختی‌ها را متحمل شوند و آن‌ها را به بازار کار گسیل نکنند. ما در این مجموعه به چندین عامل به عنوان متغیرهای احتمالی توضیحی نگاه کردیم، اما نرخ رشد اقتصادی را به عنوان بهترین نماینده برای نشان دادن عامل کلی اقتصادی یافتیم.

مجموعه چهارم عوامل ناظر به دسترسی به آموزش است: اشتغال کودک و میزان درآمد آن می تواند به خودی خود عاملی در تصمیم والدین باشد که کودک شان را به مدرسه بفرستند یا نه. بنابراین، اگر در فاصله معقولی مدرسه ای  وجود نداشته باشد، خانواده با دشواری بیشتری می تواند از اعزام کودک به بازار کار اجتناب کند، امری که می تواند هستی کل خانواده را در برابر فقر، ولو فصلی، محافظت کند، و همین می تواند موجب تصمیم خانواده به اعزام کودک به بازار کار گردد. خلاصه این که کم و کیف عرضۀ تحصیل در تصمیم خانواده نقش دارند.

عوامل متعددی می‌توانند در تصمیم والدین برای تحصیل کودک نقش داشته باشند، مانند فاصله مدرسه، شهریه و سایر هزینه‌ها، کیفیت آموزش که عموماً با نسبت دانش‌آموز به معلم اندازه‌گیری می‌شود، حضور معلمان زن، محیط مدرسه، برنامه درسی، و همچنین وجود دورنمائی برای رفتن کودک به مدارج بالاتر تحصیلی، چنان که خانواده ممکن است انتظار داشته باشد. داده های مربوط به این متغیرها به راحتی در دسترس نیستند. بنابراین در بررسی حاضر، عوامل گفته شده از طریق بودجۀ اجتماعی عمومی، همچون کسری از درآمد ملی، منظور شده اند. این انتخاب مبتنی بر این باور است که در جایی که دولت بیشتر برای خدمات اجتماعی، به ویژه آموزش هزینه می کند، عوامل تعیین کنندۀ عرضۀ تحصیل و دسترسی به آن مطلوب تر اند.