نه به اعدام را فریاد بزنیم

اعدام، کوتاه‌ترین و دردناک‌ترین خبری است که می‌توان شنید.
خبر کوتاه بود: اعدامش کردند.
اما پشت این خبر، سرنوشت یک زندگی، یک خانواده، و یک جامعه نهفته است. اعدام فقط پایان دادن به یک زندگی نیست، بلکه نابودی یک خانواده، یک فامیل، و دوستان و آشنایان است. این عمل شنیع تنها یک نفر را از میان برنمی‌دارد، بلکه روان تمام کسانی را که با او در ارتباط بوده‌اند زخمی می‌کند. اعدام، به بیان دقیق‌تر، یک قتل عمد دولتی است .

حکومت جمهوری اسلامی، با اجرای اعدام در ملاعام، سعی دارد این خشونت سیستماتیک را در جامعه عادی‌سازی کند. تصاویر و گزارش‌های منتشرشده در رسانه‌های دولتی از صحنه‌های اعدام، با جزئیات و وقاحت، تلاش دارند تا قساوت و خونریزی را به امری روزمره تبدیل کنند. این تبلیغات هدفی جز کاشتن بذر ترس و تسلیم در میان مردم ندارد .

در روزهایی که خبرحکم صدور اعدام برای پویا قبادی، وریشه مرادی، پخشان عزیزی و شش زندانی سیاسی دیگر از جمله ابوالحسن منتظر، وحید بنی‌عامریان، بابک علیپور، محمد تقوی، و اکبر (شاهرخ) دانشورکار به گوش می‌رسد، ما نمی‌توانیم و نباید ساکت بمانیم. اعدام، فراتر از یک مجازات است؛ این ابزار سرکوب و ارعاب در دست حکومتی است که به هیچ اصول انسانی و اخلاقی پایبند نیست .

بچه‌های اکباتان و جان‌های شیفته‌ای که قربانی این ماشین کشتار شدند، و تمام آن‌هایی که در صف مرگ ایستاده‌اند، به صدای ما نیاز دارند. امروز، بیش از هر زمان دیگری، زمان آن رسیده که متحد شویم و در خیابان‌ها فریاد بزنیم: نه به اعدام

ما باید جان زندانیان سیاسی را نجات دهیم، باید جلوی این چرخه بی‌پایان خشونت را بگیریم. اجازه ندهیم که جوانان و انسان‌های بی‌گناه قربانی سیستم سرکوبگر شوند. این مبارزه‌ای برای حق زندگی است، مبارزه‌ای برای انسانیت، و مبارزه‌ای برای آینده‌ای بدون اعدام