کارگران راه‌آهن زاهدان، قربانیان استثمار شرکتهای پیمانکاری

شرکت‌های پیمانکاری، زالوهایی بر پیکر طبقه کارگر هستند که نیروی کار را به ارزان‌ترین قیمت می‌خرند و سودهای کلان به جیب می‌زنند. در این میان، کارگران راه‌آهن زاهدان، نمونه‌ای بارز از قربانیان استثمار شرکتهای پیمانکاری هستند. آن‌ها شبانه‌روز در شرایط طاقت‌فرسای سیستان و بلوچستان کار و زحمت می کشند، اما از حقوق اولیه خود، از پرداخت منظم دستمزد، بیمه تا حق سختی کار، محروم‌اند. 
اعتراضات اخیر کارگران راە آهن زاهدان بار دیگر چهره کریه نظام پیمانکاری را نمایان کرد؛ نظامی که به‌جای ایجاد اشتغال پایدار، کارگران را به گروگان گرفته و آنها را استثمار مضاعف می کند. .
در دنیایی که سود حرف اول را می زند وبر انسانیت اولویت دارد، کارگران همواره قربانی مناسباتی هستند که آن‌ها را در زنجیر بردگی نگه می‌دارد. 
خصوصی‌سازی افسارگسیخته، که به بهانه کاهش هزینه‌ها یا در واقع برای افزایش سود صورت می گیرند، شود، در عمل به ابزاری برای چپاول سرمایە های عمومی و حقوق کارگران تبدیل شده است. در چنین شرایطی دولت، به‌جای نظارت بر رعایت اجرای قوانین کار توسط کارفرمایان و تضمین امنیت شغلی، وظایف خود را به شرکت‌های واسطه‌ای سپرده که تنها به کاهش هزینه‌ها و افزایش سود خود می‌اندیشند. در این میان، کارگران شرکتی نه از امنیت شغلی برخوردارند، نه از حقوق برابر با کارگران رسمی، و نه از حداقل مزایای قانونی که به واسطه شرایط کاری دشوارشان باید به آن‌ها تعلق بگیرد.
وزارت کار و دولت در زمینە سازی برای استثمار کارگران نقش مستقیم دارند با سیاست‌های خود، شریک در این ستمگری اقتصادی است. کارگران معترض راه‌آهن زاهدان می‌گویند: «خانم وزیر، جواب ما را نمی‌دهد!» این جمله، پاسخی سر راست به بی‌اعتنایی وزارت راه و دولت نسبت به وضعیت کارگران راە آهن. 
اگر وزارت کار آنطور کە ادعا می شود ناظر منصفی برای اجرای قانون کار بود، به‌جای حمایت جانبدارانە از صاحبان شرکت‌های پیمانکاری، می بایست در صدد لغو این نظام ستمگرانه بر می آمد. اما دولت، که خود یکی از بزرگ‌ترین ذی‌نفعان این وضعیت است، هیچ تمایلی برای تغییر این وضعیت ندارد. 
پیمانکاران، با تأخیر در پرداخت حقوق و عدم رعایت استانداردهای ایمنی، عملاً جان کارگران را در معرض خطر قرار داده‌اند.
سیستم پیمانکاری در بسیاری از صنایع و خدمات عمومی ایران، به‌ویژه در راه‌آهن، تبدیل به یک روش برده‌داری مدرن شده است. کارگران در حالی‌که مسئولیت‌های سنگین بر دوش دارند، هیچ سهمی از سود کلان این صنعت نمی‌برند. بسیاری از این شرکت‌های پیمانکاری، با رانت‌های دولتی سرپا مانده‌اند و بدون شایستگی و تخصص، تنها به واسطه ارتباطات خود، پروژه‌ها را در دست می‌گیرند. این شرایط، علاوه بر استثمار کارگران، به پایین آمدن کیفیت خدمات و افزایش حوادث کاری منجر شده است.
تا زمانی که کارگران راه‌آهن و سایر بخش‌های حیاتی بصورت رسمی بە استخدام مستقیم شرکت راە آهن سراسری در نیایند و بساط ستمگرانە پیمانکاری ها برچیده نشود، امیدی به بهبود اوضاع کارگرانی کە در راە آهن کار می کنند، نیست. راه‌آهن، یک زیرساخت استراتژیک است و کارگرانی که در گرما و سرما، ایمنی خطوط ریلی را تضمین می‌کنند، نباید برده شرکت‌های واسطه‌ای باشند. لغو پیمانکاری، رسمی شدن کارگران، اجرای دقیق قوانین کار و فراهم کردن شرایط بازنشستگی پیش از موعد برای مشاغل سخت و زیان‌آور، حداقل‌ترین مطالباتی است که باید مورد توجه قرار گیرد.

کارگران راه‌آهن زاهدان، مانند بسیاری از کارگران دیگر، نه تنها حقوقشان را طلب می‌کنند، بلکه در حال دفاع از کرامت انسانی خود هستند. استثمارگران و همدستانشان در دولت باید بدانند که صدای این کارگران، هرچند سرکوب شود، خاموش نخواهد شد. مبارزه برای عدالت، ادامه دارد و روزی فرا خواهد رسید که هیچ کارگری، برد ‌شرکت‌های پیمانکاری و دلالان نیروی کار نباشد.

پوریا نایب