پاسخ به یک دعوت

در اولین هفته سال نو خورشیدی، دعوت‌نامه‌ای از طریق پست الکترونیکی دریافت کردم که مرا وادار به نوشتن این یادداشت کرد.

در روزهایی که طبیعت لباس نو به تن کرده و شکوفه‌ها خبر از پایان سال کهنه می‌دهند، دعوت به شرکت در کنفرانس جمهوری‌خواهان دمکرات ایران که قرار است یکشنبه هفته جاری برگزار شود، بدون شک مایه خوشحالی است. برگزاری این کنفرانس در شرایط کنونی ایران و ضرورت اتحاد جمهوری‌خواهان دمکرات البته مایه امیدواری است. اما نگاهی به فهرست سخنرانان این کنفرانس نشان می‌دهد که مخالفین رژیم اسلامی هنوز قصد ندارند از روش‌های گذشته دست بردارند و چشم‌ها را بشویند تا شاید دنیا را جور دیگری ببینند.

از میان ۱۸ سخنران تنها نام دو زن به چشم می‌خورد. گویا برگزارکنندگان این کنفرانس فراموش کرده‌اند که جنبش انقلابی «زن – زندگی – آزادی» همچنان زنده، شاداب و موثرترین مقاومت را در برابر استبداد مذهبی ادامه می‌دهد.

در میهن ستم‌زده ما، این تار موی زنان ایران است که طناب داری است بر گلوی ارتجاع و کهنگی. از مادر ستار بهشتی گرفته تا خانم وثمقی و زنان هنرمندی که در یک مبارزه مدنی کمر استبداد را با گیسوان خود شکسته‌اند و در برابر دستگاه سرکوب و وحشت بی‌محابا و با جان‌خریدن هر خطری مبارزه را ادامه می‌دهند. اما با این حال، سهم این سپاه پرجسارت در نبرد با استبداد در این کنفرانس تنها دو زن است. گویا برگزارکنندگان این کنفرانس از وجود صدها فعال زن سیاسی و اجتماعی که در خارج از کشور سهم بسزایی در تشکیل و اراده نهادهای مدنی دارند، بی‌خبرند؛ وگرنه قطعا حتی برای حفظ ظاهر هم که شده، این ترکیب سخنرانان را انتخاب نمی‌کردند.

موضوع دیگری که موجب یأس و ناامیدی است، عدم حضور یا حضور کم‌رنگ جوانان در میان سخنرانان این کنفرانس است. از میان نام‌هایی که دورادور افتخار آشنایی با ایشان را دارم، عموم آن‌ها دهه ۶۰ و ۷۰ زندگی را سپری می‌کنند. این نکته قابل توجه است که نمی‌توان از تجارب و توانایی‌های آنان غافل بود، اما مگر در نسل جوان‌تر نیروهای دانا و توانا کم داریم؟ آیا جای نمایندگان این نسل پرشور و فداکار در میان سخنرانان این کنفرانس خالی نیست؟

باور کنید که نه جوانان و نه زنان حاضر نیستند نقش سیاسی لشگری را در سازمان‌ها و نهادهای سیاسی و اجتماعی بازی کنند. هزینه مبارزه با استبداد را جوانان و زنان می‌دهند و دوران رهبران دائم‌العمر به سر آمده است. زمان آن رسیده که چشم‌ها را بشوییم و دنیا را جور دیگری ببینیم.

پروین ملک
۲۶ مارس ۲۰۲۵