برآورد نتیجه اعتصاب - ادامه
اعتصاب‌ها سلاح‌های قدرتمندی هستند، اما عصای جادویی نیستند که همه چیز را با یک تکان عوض کنند. واکاوی منافع و مضار قرارداد جدید، بررسی آن که ادامه اعتصاب چه نتیجه بهتری می‌توانست داشته باشد، نیازمند تحلیل و پژوهش عمیق‌تر در شرایط اقتصادی موجود و رابطه سیاسی نیروهای درگیر با آموزگاران و اتحادیه آنهاست.
از نظر پتانسیل‌های اعتصاب باید در نظر داشت که حضور دانش آموزان در طول اعتصاب محدود بود و بیشترین تعداد در دبیرستان‌ها دیده می‌شد اما حضور معلمان در خطوط اعتصاب اوج و فرود داشت و در بعضی از روزهای هفته بالا می‌رفت و نزدیک به آخر هفته کاهش می‌یافت. در برخی دبیرستان‌ها قبل از شروع رسمی اعتصاب‌ها راهپیمایی و ترک کلاس درس به طور پراکنده اتفاق افتاده بود و در آن مدارس هم ادامه اعتصاب امکان بیشتری داشت. از سوی دیگر در بعضی مدارس ابتدایی و راهنمایی معلمان خسته بودند و در روزهای پایانی هفته منتظر پایان اعتصاب بودند و کسانی که من با ایشان صحبت کردم، می‌گفتند که از نظر مالی برایشان ادامه اعتصاب غیرممکن خواهد بود.
در غیاب یک ساختار قدرتمند شامل بدنه اعضا و مدیران اتحادیه آموزگاران اوکلند و گفتمان درون اتحادیه دشوار بود که درباره سطح احساسی و انرژی اعتصابیون قضاوت درستی حاصل کرد و برای پیشبرد مبارزه تصمیم گرفت. با توجه به زیرساخت ضعیف اتحادیه و زمان کوتاهی که صرف آماده‌سازی اعتصاب شده بود، پاسخ آسانی برای ادامه فشار و ادامه اعتصاب موجود نبود. به جای توافق بر سر توافق حاصله روز جمعه، رهبری اتحادیه ظاهراً می‌توانست اعضا و حامیان خود را برای ادامه اعتصاب تا یک هفته دیگر بسیج نماید و تقابل را به سطح بالاتری ارتقا دهد. اما دشوار است که بتوان با قطعیت گفت که در این صورت نتیجه بهتری به دست می‌آمد.
با عنایت به سنت قدیمی اداره متحد آموزش پرورش اوکلند در نقصان بودجه، از واقعیت به دور است که فرض کنیم در صورت ادامه اعتصاب برای یک هفته دیگر شرایط به شکل چشمگیری ممکن بود تغییر کند. برخلاف لوس آنجلس که اتحادیه توانست ثابت کند که اداره ناحیه 1.86 میلیارد دلار ذخیره نقدی دارد، اتحادیه معلمان در اوکلند هیچ وقت قادر نبود مشخصاً تعیین کند که هزینه افزایش دستمزدها از کجا تأمین خواهد شد. با این وجود اتحادیه به درستی بر ولخرجی‌های اداری ناحیه انگشت می‌گذاشت. تسلیم شدن ناحیه نیازمند آن بود که مجلس ایالتی در ساکرامنتو قادر باشد به جای افزودن به بدهی‌های مالی آموزش و پرورش اوکلند از جای دیگری کمک مالی لازم را برای جبران این هزینه جدید تأمین نماید و یا به نوعی از ذخیره‌های اضطراری به نفع ناحیه آموزشی تأمین مالی نماید.
علیرغم حرافی‌های زیاد، نه فرماندار ایالتی گوین نیوسام و نه وزیر ایالتی آموزش تونی ثرموند، و نه اکثریت دموکرات در مجلس ایالت کالیفرنیا هیچ اقدام قابل اعتنایی در حمایت از معلمان اعتصابی به عمل نیاوردند. این کنش‌ها اما نشان داد که چرا کارگران و اتحادیه‌ها نمی‌توانند روی حمایت حزب دموکرات در مبارزات کارگری حساب کنند. در حالی که در شرایط حاضر یک پویش سراسری از سوی آموزگاران و اتحادیه‌های وابسته در کل ایالت در حال شکل‌گیری است، هنوز در کلیت خود ضعیف‌تر از آن است که بتواند بر روی ساختار سیاسی ایالتی تاثیر چشمگیر بگذارد.
اعتصاب‌ها ضروری‌اند، اما به تنهایی کافی نیستند. تحولات مورد نظر سازمان آموزشی اوکلند (اتحادیه معلمان) و اتحاد معلمان لوس آنجلس و سایر اتحادیه‌های آموزشی در کشور برای رسیدن به موفقیت نیاز به کنش مستقیم و رو در رو با میلیاردرهای طرفدار مدارس خصوصی و سودجویی از آموزش عمومی دارند.
بسیاری از معلمان البته وقتی که متن توافقنامه را روز جمعه مطالعه می‌کردند بسیار ناامید و ناراضی بودند. اما مهم است که در نظر داشت که در تمام اعتصاب‌های سال گذشته در همه ایالات این موضوع تکرار شده است. در ویرجینیای غربی در سال 2018 مهم‌ترین خواسته معلمان - اصلاح سیستم بیمه درمانی – به دست نیامد که بالطبع با واکنش منفی بسیاری در ملاء عام همراه شد. در لوس آنجلس هم بسیاری از نتیجه پایانی راضی نبودند، چرا که در تامین بهبود شرایط آموزشی برای دانش آموزان موفقیتی حاصل نگردید.
4 مارس 2019 مجله ژاکوبین https://jacobinmag.com
افزودن دیدگاه جدید